Even kijken of the Pacific er nog ligt

Oaxaca CityMexico 22 January 202325°

Een paar dagen Oaxaca, eerste dag weer van alles bijwerken een beetje uitrusten. Korte wandeling en boodschappen doen, toen was de dag alweer voorbij. Op zondag geluncht met Paul, die direct daarna weer op de fiets vertrok. Ook Chris was van de partij en Frauke en Nils. Die zaten hier al langer omdat Nils herstellende is van een zenuwbeklemming. Misschien verkeerde houding op de fiets of teveel willen, je weet het niet.

Ook nog lang gesproken met een fietser die we toevallig zagen staan bij een kerk. Ene Brain, een Amerikaan, ook al lang onderweg is. Met Chris nog naar een markt en toen teruggelopen naar ons hotel. Op de laatste volle dag Monte Alban bezocht. De hoofdstad van de Zapotheken die hier dus lang geleden woonden en heersten. Mooie plek, groot een onverwacht rustig. Hier ook weer een fietser ontmoet, een Fransman, ene Antoine. Die komt net uit de Yucatan en vond dat niks. Wij willen daar juist naartoe. Niet helemaal duidelijk is of zijn weerzin te maken heeft met persoonlijke voorkeur maar wij gaan dus weer kritisch kijken naar dat deel. Het was er wel heel veilig zei hij. Dat is dan weer fijn. En vlak maar dat vond hij heel saai.

Einde van de dag nog op het centrale plein naar muziek zitten luisteren. Erg druk hier, veel toeristen. Dat waren we niet meer gewend. Ons valt overigens al de hele tijd op hoe weinig er gerookt wordt in Mexico. In deze stad trouwens ook weer veel minder mondkapjes.

Santiago MatatlánMexico 24 January 202325°

Twee toeristische plekken op een dag bezocht. Nadat we de nodige uitlaatgassen hadden opgesnoven reden we Oaxaca uit. Na een kilometer of vijftien kwamen we in Sante Maria del Tule een heel toeristisch leuk stadje dat dus bekend staat vanwege de dikste boom ter wereld. Het is een cipres met een omvang van 36 meter, geschat wordt dat hij tussen de 2.000 en 3.000 jaar oud is. De lunch op een gezellig pleintje in Tlacolula naast de schoenenpoetser die een praatje probeerde aan te knopen.

Daarna gingen we van de weg af en zaten al snel op een pad wat steeds slechter werd. We eindigden in een rivierbedding met los zand. Kortom terug! Nog een stuk onverhard maar toen zaten we weer op de goede weg naar Matatlan. De hotelkamer op de begane grond is weer van de categorie very basic. Er staat zelfs geen stoel. Het bed is smal en in de hoek is een provisorische douche en toilet.

We kleden ons snel om want we hadden dus nog een tweede toeristische attractie op de planning staan. We hielden een taxi aan, een zogenaamde collectivo die verschillende mensen meeneemt. Ik op de voorbank naast een oude heer. Henk achterin met twee andere heren. Dus met 6 volwassenen in de auto. Bij de kruising waar wij richting Matatlan waren gegaan moesten we eruit want deze taxi ging niet naar Mitla waar wij wel naartoe moesten. De oude heer naast mij stapte ook uit en direct zagen we een tuktuk aan komen rijden. De rit naar Mitla kostte 15 peso’s per persoon € 0,75. De oude heer vond dat teveel maar wij zeiden: stap in, wij betalen wel voor 3. Zo kwamen we voor € 2,25 in Mitla aan.

Daar moesten we dan weer overstappen op een 4-wheel drive met een bakje waarmee ze toeristen naar Hierve el Aqua brengen. Dat is een rit van 45 minuten over een onverharde weg een bergtop over. Omdat wij zo laat waren, het liep tegen half 4 en vanaf 5 uur mag je er niet meer in, was het heel rustig en konden wij in de auto plaatsnemen. Halverwege werd gestopt en moest er 15 peso’s pp betaald worden. Soort tol om de weg te verbeteren. Een mooie rit met prachtige uitzichten. Hierve del Aqua was in een ver verleden een waterval. Omdat het water verdampte en de kalk achterbleef lijkt het nu nog altijd een waterval maar dat is dus gezichtsbedrog. Er zijn 3 pools gemaakt en daarin kan gezwommen worden. Wij hadden maar een dik uur dus dat lukte ons niet meer. Wij zijn naar het verste uitkijkpunt geklommen en hebben onderweg het uitzicht bewonderd. Daarna weer in zo’n truckje terug, wij voorin en een gezelschap met wat Nederlanders achterin.

In Mitla weer een taxi gevonden naar Matatlan waar alles donker was. Bleek de elektriciteit uitgevallen te zijn. Gegeten in een restaurantje bij kaarslicht en in het stikke donker terug gelopen naar het hotel. Ons campinglichtje opgezocht, onze eigen stoeltjes uitgezet en een beetje bijgekomen van een drukke dag met de nodige inspanningen. Maar wel heel mooie dingen gezien dus het was weer de moeite waard. Ps even na achten sprong het licht gelukkig weer aan!

El CamarónMexico 25 January 202327°

We maken weer een doorsteek en dat betekent klimmen en dalen. Tot onze verrassing was er na een half uurtje klimmen ineens een hele lange afdaling!! Maar ja daar betaal je dan later wel de tol voor, en dit keer niet in geld. We zitten nog midden in de agave teelt en waar je ook kijkt er zijn veldjes agaves op ieder min of meer recht stukje. Deze gebruiken ze dus voor de Mezcal sterke drank en de Tequila. Waar we vanmorgen vertrokken stonden de Mezkal “fabriekjes“ bijna langs elkaar!

Rond de middag werd het enorm warm en begon het hard (en dus heet) te waaien. Alsof iemand voortdurend met een föhn in de warmste stand aan het blazen is. De derde pauze was dit keer dus geen koffie of thee maar een lekker koude cola. Toen nog 18 kilometer met 3 keer klimmen en 3 keer dalen. De uitzichten zijn echt prachtig en heel verschillend na iedere pas. Het is gewoon niet te fotograferen.

We zagen vandaag, op plekken waar beneden een riviertje liep, de eerste groene bomen. Groen als in verse blaadjes aan die bomen. We hebben weer een klein hotel voor €15,- niet langs de grote weg en het oogt toch gezelliger met wat jonge buren en spelende kindjes. Kamer blijft Spartaans ook al hebben we dit keer wel 2 stoelen. Lucht wordt donkerder, het zal toch niet gaan regenen????

Santa María Jalapa del MarquésMexico 26 January 202325°

Vanmorgen stond de wekker op 6 uur. We hadden een flinke rit voor de boeg en wilden eerst wat uren fietsen voor het weer heel heet werd. We deden dus stilletjes ook niemand wakker te maken, komt er voor half 7 een geluidsauto met veel kabaal voorbij en even later nog eentje! Nou toen was het hele hotel wel wakker denk ik. We kletsen nog even met Vincent, een Duitse fietser die van Mexico-City naar Cacún fiets in 3 weken tijd. Met een flinke omweg.

Daarna vertrokken we, om direct aan de eerste klim van 600 meter te beginnen. Het uitzicht over het dal in de vroege ochtend was prachtig en ons tempo prima. Na een lange afdaling weer een korte klim met dito afdaling en dan nog eentje van 300 meter. Tussendoor en daarna natuurlijk ook nog wat hobbels waardoor we weer 1.100 hoogtemeters kunnen bijschrijven. We aten een tortas, een hartig broodje, in een klein dorpje waar we ook Vincent weer troffen die dezelfde route rijdt vandaag.

We zagen ook weer wat processtappen voor het maken van Mezcal. De stammen van de agave planten worden ergens tussen de 6 en 30 jaar geoogst en ontdaan van de bladeren en daarna in stukken gehakt (met de hand, heeeel zwaar werk, die dingen wegen tussen de 10 en 300kg) daarna worden ze tussen de 3 en 6 dagen geroosterd in een ovenput, daar kwam die rook vandaan! Omdat de wind alle kanten uitging stonden wij even en die mannen dus een groot deel van de dag in de dikke rook! Na het roosteren worden ze vermalen dat kan dus met een molensteen voortbewogen door een paard. Daarna wordt de brij in de open lucht gefermenteerd en worden er wilde gisten toegevoegd die de suikers omzetten in alcohol. Nog even 2 keer destilleren en je Mezcal is klaar om gebotteld te worden of om verder te laten rijpen in houten vaten. Ja, je bent er even mee bezig!

In de laatste flinke afdaling begon het weer heel hard te waaien! Soms had je moeite om op de weg te blijven. We lezen verhalen van andere fietsers die inderdaad van de straat waren gewaaid. Wij dronken nog een koffie ergens langs de weg en Henk deed een powernap om vervolgens mij uit de wind te houden in de laatste 15 kilometer. De hotels worden met de dag goedkoper. Dit is 260 peso’s. Dus we gingen deze week van 400 naar 300 naar 260 (€ 12,50) Grote kamer op de begane grond zodat de fietsen op de kamer kunnen, lekker makkelijk. Geen warm water, dat mag je voor 260 niet verwachten en uiteraard maar één stoel. Prima voor vannacht.

We lieten ons met een tuktuk naar een restaurantje brengen 1km verderop. Heen kostte dat 20 peso’s, terug 15! Als soort aperitief stond er een schaaltje gefrituurde insecten! Henk heeft er een geprobeerd, de held! Ze waren heel zout. De gepaneerde vis was prima. Biertje erbij want dat hadden we wel verdiend. Nog gauw wat boodschappen gedaan en nu is het acht uur en zijn we doodop dus nog gauw een bakje thee (vocht aanvullen) en dan lekker slapen.

Salina CruzMexico 27 January 202329°

Vanuit onze blauwe (doch ruime) bunker vertrokken we vandaag wat later want er stonden maar zo’n 40 km op het programma. Al snel zagen we een gedenkteken langs de weg. Mooi gemaakt maar José kwam hier nog maar goed twee weken geleden om het leven. Je ziet nog waar hij met zijn truck de bomen beneden heeft geknakt. Na de eerste twee klimmen koffie langs de weg en daar kwam Vincent voorbij! Die was nog later vertrokken dan wij. Zat wel in hetzelfde hotel. Vroege en lange lunch in Tehuantepec, 10km voor Selina Cruz. Henk had een quesadilla met garnalen en ik met tomaat. Allebei echt heerlijk!

Daarna richting de eindbestemming met giga wind in de rug!! Kortom we waren al even na enen in het hotel en moesten dus wachten tot 3 voor we konden inchecken. Hotel midden tussen de grote winkels maar zo irritant, je wilt wel shoppen maar je hebt niks nodig en al wat je al zou kopen moet je nog een paar maanden meefietsen!!! Oppaskind Lotte appte van de week of we weer een keer gaan shoppen als ik terug ben. Ze weet niet half hoe ik daar naar uitkijk. Is ook een hint voor Monique en Corinne!

Even wat anders: honden[e-1f415][e-1f415]Je ziet hier 3 verschijningsvormen, in de steden zijn honden big business, heel veel winkels met allerlei toeters en bellen en al is het hier veelal warm, iedere hond heeft een kek jasje. Op de toonbank bij de kleine supertjes staan de hondensnoepjes in zakjes klaar om te verkopen. In de dorpen zie je veel erf honden. Die zien er meestal goed uit en blaffen vaak wel maar blijven op het erf. Dan heb je nog de zwerfhonden, die zijn er nog heel veel. Tot nu toe hebben die niet echt overlast bezorgd, ja gisteren stak er eentje vlak voor onze tuk tuk over waardoor die op de rem moest maar verder valt dat erg mee. Ze zien er wel vaak slecht uit en dat maakt het verschil met hun stadse soortgenoten soms wel erg wrang.