Nieuw werelddeel

CartagenaColombia 4 May 202333°

De volgende dagen, zondag en maandag waren een beetje hetzelfde recept. Na het ontbijt werden ‘ze’ met een bootje naar een eiland gebracht om daar wat te verpozen. Op dag twee bleef ik al achter op de grote boot en voelde me met mijn boek in alle rust ineens perfect gelukkig! Henk ging wel mee en liep een rondje over het eiland. We hadden die dag ook nog een jarige, Rotterdamse Demi werd 26 en Nathaly, onze keukenprinses zorgde voor een taartje. We aten verse kreeft en inktvis. In de avond was er nog een ware party want de meegebrachte drank moest natuurlijk wel op. Wij zaten in de kajuit maar plots hoorden we het Abba nummer “Gimme gimme gimme (a man after midnight)” maar dat hadden ze veranderd in “Gimme gimme gimme a Henk after midnight”! Zo werd Henk ook in de feestgewoel getrokken, echt supertof.

Maandagmorgen werd er plots een haai gesignaleerd, kennelijk niet gevaarlijk want oa de captain sprong direct met snorkel en zwemvliezen in het water. Henk en de groep gingen weer naar een eilandje maar kregen regen. Ze probeerden zich in het zeewater warm te houden, helaas dat lukte maar deels. Toen ze weer aan boord kwamen mochten ze niet in de kajuit of naar de hutten omdat ze nat waren (yeah right!) Maar goed, dus ik heb ze hun lunch aangereikt die ze dan aan dek konden eten, gelukkig onder het zeil want het regende nog steeds. In de middag was het opgeklaard en hebben ze nog een uitstapje gemaakt naar weer een ander eilandje. Henk bleef toen ook aan boord. Later was Henk met Demi buiten aan het kijken en toen dachten ze eerst dat er een vogel over het water scheerde. Bleek het een vliegende vis die tot Henks verrassing en verbazing een heel eind vlak boven het water kon blijven voortbewegen.

Om vijf uur gingen we weer varen eerst alleen op de motor en dat was prima, ik had veel last van de warmte in de kajuit en bleef vooral beneden op bed. In de avond ging het zeil op en dan hangt de boot dus naar één kant terwijl hij ook nog over de golven van boven naar beneden beweegt. Het voortbewegen op de boot wordt ineens heel veel moeilijker plus in bed rol je naar die lage kant en span je dus constant je spieren aan om op je plek te blijven. Wij hadden steeds zeeziektepilletjes genomen (3 per dag) maar toen het ook nog naar diesel begon te stinken was dat net iets teveel. Kortom, eerst wat drinken en chips eruit dat we als “diner” hadden gekregen bij een sandwich die ik al niet had opgegeten. Uurtje later de lunch er achteraan en nog een uurtje later de laatste restjes die nog in mijn maag zaten. Daarna echt prima geslapen en werd wakker op een kalme zee, geen zeil meer en toen ik door het raampje keek zag ik tot mijn verrassing torenflats, de kust van Cartagena!!

CartagenaColombia 5 May 202334°

Wij gingen als laatste van boord omdat ook de fietsen in het kleine bootje mee moesten waarmee we naar de kant voeren. Heerlijk tijdje in de haven gezeten en weer bakje koffie gedronken. Toen fietsen weer opladen (spullen min of meer weer terug zoals voorheen) en 5 km fietsen naar ons appartement. Dat zit in een grote skyscraper van 41 verdiepingen. Wij zitten op de 8e en hebben een fantastisch uitzicht over het zwembad en de zee. Appartement is ook echt heel compleet met als klap op de vuurpijl een grote wasmachine en droger. We hebben al onze kleding er direct ingegooid want alles stonk of was muf. Dat voelde echt als een heel fijne verrassing, fris en fruitig aan het volgende hoofdstuk beginnen.

Het voelt raar voor ons, nieuw werelddeel maar over een maand gaan we naar huis. Aan de ene kant is dat gezien de 11 maanden die we gehad hebben niks maar als je bedenkt dat een vakantie van 4 weken toch lang niet slecht is, dan hebben we nog een heel eind te gaan.

Onze eerste dag in Cartagena verliep rustig, we bleven tot de namiddag in ons appartement en namen toen de Uber naar de stad waar we afgesproken hadden met de groep, we moesten namelijk onze gestempelde paspoorten nog terugkrijgen. Op de hoek van de straat kon je een fles bier kopen van een liter die dan in twee halfliterse bekers werd gedaan. Nadat we de paspoorten hadden teruggekregen verplaatste het gezelschap zich eerst naar een terras aan een zijstraatje, waar onder andere streetart te zien was met bijvoorbeeld een danser die een van onze mannen meenam voor een dansje. Om 23.00 verkasten we naar het dak van een club, we hadden kaarten voor gratis entree en een gratis biertje. Om middernacht was Maddy jarig, die werd 25. Nadat we ook daar nog even voor gezongen hadden was het tijd voor Henk en mij om terug te keren naar het appartement.

We hadden toen dus nog weinig van Cartagena gezien dus dat moest de volgende dag worden ingehaald. Weer met de Uber naar de stad en 10 kilometer door de stad gelopen afgewisseld met de nodige terrasjes. Cartagena is echt een heel leuke stad met veel felle kleuren en graffiti. Veel Afrikaanse dames met felle folkloristisch kledij en veel marktjes en winkeltjes met snuisterijen. Wij scoorden weer een nieuw vlaggetje voor op de fiets. Mexico waren we kwijtgeraakt maar dat vlaggetje heb ik in het restaurant, in de haven waar we vertrokken met de boot, uit een slinger met verschillende landenvlaggetjes mogen knippen. Nu zijn we dus weer bijna compleet, missen alleen El Salvador en Honduras. We bezochten het grote Kasteel dat hoog boven de oude stad ligt. In de avond nog naar het verjaardagsdinertje van Maddy geweest maar dit keer weer op tijd naar het appartement terug.

Nog even wat over Cartagena, deze stad heeft veel geschiedenis: De stad werd op 1 juni 1533 gesticht door een Spanjaard en het bleef tot 1810 onder Spaanse heerschappij. Om de stad te beschermen werd al in het jaar 1536 begonnen met de bouw van het kasteel en dat stond oorspronkelijk bekend als het Castillo de San Lázaro. In 1657 werd het kasteel fors uitgebreid en later kreeg het de naam Kasteel San Felipe de Barajas. Cartagena was in de 16e en 17e eeuw een belangrijke tussenstop voor de schepen van de Zilvervloot die kostbaarheden terugvoeren naar Spanje. Dat trok natuurlijk ook kapers en plunderaars aan en daarnaast deden de Engelsen en Fransen pogingen om de stad in te nemen. Met name tussen 1750 en 1800 was een tijd van bloei en macht. Er waren daarna 2 onafhankelijkheidsoorlogen die er voor zorgden dat Cartagena tot een onafhankelijk Colombia behoorde maar toen lag de stad wel in puin. Omdat het een havenstad is bleef Cartagena een belangrijk handelsknooppunt en met het geld dat verdiend werd is het nu een stad van wereldallure door de skyline met veel skyscrapers. Prima plek om wat dagen door te brengen.

Maria La BajaColombia 6 May 202333°

We hebben weer 80km gemaakt maar oh oh wat was het begin lastig! Ik zat om 03.00 al met de laptop op schoot om de kroning van Charles te zien dus het was 8 uur toen we vertrokken. Een grote stad uit, niet fijn door het drukke (vracht-)verkeer. Binnen 1km liep het zweet al van mijn gezicht en na 15 km kwam Henk melden dat dit een zware dag ging worden. Bij 18km zaten we als twee dode vogeltjes langs de kant. Na even waren we toch weer in staat te praten en concludeerden we dat er door de hoge luchtvochtigheid weinig zuurstof in de lucht zit. Je gaat dus extreem zweten en voelt je supermoe. Dat we een week niet hebben gefietst en vooral lui zijn geweest helpt natuurlijk ook niet. Na de eerste pauze ging het toch wel wat beter.

Pauze 2 na 40km bij een tankstation, toen zaten we er weer wat frisser bij. Daarna gingen we van de grote weg af en reden op een onverhard maar heel hard pad. Heel mooi en groen met een kanaaltje aan de kant en veel vogels maar wel vermoeiend om te fietsen. In pauze 3 hebben we geprobeerd met de camera en de drone op te nemen hoe dat dan gaat als wij pauze nemen, wat we dan doen. Is nog geen succes, het geluid van de drone bederft de opname en voegt niet veel toe. In de consternatie verloren we nog bijna een filter van de drone maar gelukkig teruggevonden.

In de laatste 20km nog een extra drinkstop ingelast. Dit land bevalt ons tot nu toe goed al wordt er heel wat minder enthousiast getoeterd als we in Panama gewend waren! De vrachtwagens hebben hier veelal een soort huifkardak dus niet vierkant maar afgerond. We arriveerden rond half 5 in dit plaatsje, er zijn veel “terrasjes” en de muziek staat daar keihard!!!!! We vonden in eerdere landen al dat de muziek vaak heel hard stond maar dit sloeg werkelijk alles en je rijdt van de ene geluidsexplosie naar de volgende. Beetje 10 “herriewagens” achter elkaar bij carnaval. Kan niet anders dan dat mensen hier gehoorschade oplopen. Wij hebben gelukkig een rustig hotelletje gevonden en ik ga slapen want het was een lange dag!!

TolúColombia 7 May 202337°

We zijn in mango[e-1f96d]land. Overal langs de weg worden ze verkocht en er komen er nog veel meer!! Wij zagen dat rare bord met die twee rondjes. Iemand een idee waar dat voor waarschuwt? Het dier op de andere foto is een luiaard[e-1f9a5]. Er zijn hier een soort oversteekpunten gemaakt hoog boven de weg waar de luiaards vanuit een boom naar de andere kant kunnen klimmen. Ook borden die waarschuwen voor overstekende miereneters zien we regelmatig. We hebben er nog maar eentje in het echt gezien en die had helaas niet goed uitgekeken[e-1f60f]

Het was weer een vochtige warme dag dus flink moe na zo’n 80 kilometer. Ons hotel van vandaag ligt aan de zee, alleen een zandpad scheidt het terras van het piepkleine strandje. Mooi uitzicht! Vandaag weer 600.000 Colombiaanse peso’s gepind dat is goed voor € 120,- daar moeten we weer even mee vooruit kunnen. In de grotere plaatsen kun je vaak pinnen bij hotels en winkels. In kleinere plaatsen niet en daar is het wisselen van een biljet van 50.000 (€ 10,-) vaak al problematisch.

Colombia is heel goedkoop 4 flesjes drinken kosten ongeveer € 1,60 het hotel gister € 15,- en deze plek aan zee met een appartement € 30,-. Helaas wel muggen dus na het eten weer snel naar binnen.

CeretéColombia 8 May 202336°

Flinke afstand afgelegd vandaag 95 kilometer. Middenin zaten wat aardige klimmetjes, natuurlijk op het heetst van de dag. Pauze op een terras met aan het ene tafeltje een toenemend aantal mannen en veel blikjes bier. Aan het andere tafeltje, waar wij aan plaatsnamen, een meneer die er kennelijk ook al te veel ophad. Kortom we hadden het vrij snel gezien.

We blijken ook weer in brommer/scooter/motor land te zijn aangekomen. In een stad waar we doorheen reden leek het wel Bali, zoveel van dit soort vervoersmiddelen! Wat opvalt is dat er ook heel veel zachtjes-tutterend gereden wordt. We reden vandaag over een 4-baans tolweg maar de meerderheid van de bestuurders reed op twee wielen! Veelal met 2 tm 5 personen!

Verder viel ons al enkele dagen op dat hier heel veel mensen wonen met een echt donkere huidskleur. Dat dus maar eens even uitgezocht. Ook hier blijkt dat dit het gevolg is van het slavernijverleden. Momenteel vormen Afro-Colombianen 10% van de bevolking van het land, waarmee het de vijfde grootste zwarte bevolking van Amerika is; ze overtreffen de Verenigde Staten, Brazilië, Haïti en Ecuador. De meesten van hen wonen in de buurt van Cartagena en de kuststrook langs de Caraïbische Zee en daar fietsten wij de laatste dagen.

Aan het eind van de dag konden we niet terecht bij het hotel dat we bedacht hadden en na wat rondfietsen kwamen we weer op de grote weg en vinden we een “love-hotel“! Toen we nog stonden te praten met de mevrouw kwam er een auto aanrijden, rijdt zo’n “garage” in. De deur wordt door het hotelpersoneel direct dicht gedaan en op slot. Je betaalt dan per uur. Ook wij werden na betaling van € 12,00 echt “opgesloten”. De kamer is kaal maar wel grote spiegels boven en achter het bed. Het was verder netjes en een prima douche. Eten konden we bestellen en dat wordt dan aangereikt door een klein luikje in de kamer.

Het ergste voor ons was de airco. Die kon je niet afstellen. Geen afstandsbediening en ook op het apparaat onmogelijk gemaakt. Dus alles of niets. Het blijft ’s nachts 28 graden dus je hebt hem wel nodig maar die ijskoude luchtstroom is bepaald niet lekker. Dus ik pakte mijn fleece lakenzak en Henk zijn slaapzak. Ik lag direct onder het apparaat en heb later nog sokken aangetrokken en mijn vest (maanden niet aan gehad) maar uiteindelijk toch maar afgezet om 3.00 uur!

Overigens namen wij vandaag definitief afscheid van de zee die we toch, samen met de Grote Oceaan en de Golf van Mexico, het hele jaar zo’n beetje binnen handbereik hadden. De volgende keer dat we weer zee zien is dat waarschijnlijk in Noord-Holland als we de familie daar in juni weer gaan bezoeken!

Planeta RicaColombia 9 May 202335°

Vanmorgen weer vrijgelaten uit onze hotelkamer. Eerst maar eens even ontbijten bij de overbuurman die lekkere koeken had. Daarna koers gezet naar Monteria een grote stad. Weer enorm veel voertuigen op 2 wielen! Wat wij ervan gezien hebben leek het een mooie stad. Zelfs nog ergens even de Giro staan kijken! In het tweede deel zagen we eerst wat borden die naar een mountainbike parcours verwezen. Ik kon Henk nog net tegenhouden! Later zagen we een andere bikepacker die we nog even spraken. Ene David uit Frankrijk. Die was in de Yukon (Canada) begonnen ongeveer gelijktijdig met ons. Bijzonder dat je na 10 maanden elkaar dan in Colombia tegenkomt. We waren op tijd in onze eindplaats Planeta Rica en hebben een ruime kamer met een waslijntje dus snel alles wassen en buiten hangen. Leuke plaats met een chic restaurant waar we zalm met gebakken groenten aten met ieder een glas sangria. Nog een yogurtje gescoord op de weg terug en we zijn weer volledig voorzien.

Campo AlegreColombia 10 May 202328°

Vannacht werden we wakker van een fikse regenbui. Dat was weer even geleden. Toen we om 9 uur vertrokken was het over, nog flink bewolkt en 26 graden. Wat een feest voor de fietser. Het werd een heerlijke dag, niet alleen was het weer perfect maar ook alles prachtig groen en een glooiende omgeving. De hellingen precies zoals ik ze graag heb en maar 60km te gaan. Veel robuuste koeien in de weilanden echt allemaal superfijn.

Ons onderkomen is ook heerlijk en we zijn weer eens de enige gasten. Lekker even gezwommen onder het toeziend oog van “Lorre”. Eten werd bezorgd omdat dit hotel een eind buiten het dorp ligt. Ook nu nog fijn om buiten te zitten en wat te lezen en het blog bij te werken. We praten veel over het naderende einde van onze trip. Dat voelt nog zo onwerkelijk, gelijktijdig nemen de afspraken in de agenda voor thuis langzaam maar zeker toe. We zijn het reizen en trekken niet moe maar zien er ook naar uit om iedereen weer te zien.

TarazáColombia 11 May 202329°

De dag begon erg in mineur. Mijn oude tennismaatje is gister overleden. Daarna lazen we een bericht van een oud-collega dat zijn vrouw (ook ex-collega) niet veel tijd meer rest. Zij is nog zo jong en we hadden haar zo graag nog gezien want zij heeft zo’n leuke opdracht voor ons bedacht waar wij heel de reis mee bezig waren.

Wat ontdaan toch op de fiets gestapt. Komen we onderweg Max Verstappen tegen!! Nou ja, een fotopop van onze F1 held die afgelopen week weer van de 9e plaats naar de winst snelde. Daar wil je wel mee op de foto. Onderweg hebben we ons pauzeritueel (weer) gefilmd. We zouden na 25km stoppen en normaal stelt Henk al behoorlijk wat eisen aan de pauzeplek (schaduw, vlak, beetje wind maar niet te veel en weinig rommel) nu moest er ook nog een camera kunnen staan dit terwijl we langs een grote weg reden. Dus pas na 27km vonden we iets wat een beetje voldeed.

We kwamen later langs de rivier de Tarazá te rijden. Dat gaf weer een nieuw uitzicht. We zien daarin bootjes die aan het dreggen zijn. Later bleek dat naar goud te zijn. Altijd mooi, rijden met een kabbelend water om naar te kijken. Verder nog altijd veel groen, veel vee en veel mango’s. We zien ook af en toe veeveilingen langs de weg maar tot nu toe niet in actie.

Henk heeft een shirt onder zijn kussen laten liggen vanmorgen. Gelukkig zit Joanna ons op de hielen. Die overnacht daar morgen. Wij zullen dus waarschijnlijk 2 nachten in de volgende plaats blijven zodat we elkaar weer kunnen zien en spreken (en Henk zijn shirt terug heeft). We kijken er al naar uit. Ook vandaag een andere Bikepacker tegengekomen die net andersom rijdt, gestart in Ushuaia Argentinië en onderweg naar Nome Alaska. Nog een flink stuk oostenlijker dan Fairbanks waar wij destijds starten. Daarmee was de blog voor deze dag af…. dacht ik.

Vanavond in het restaurant naast onze kamer wezen eten, schuiven er twee heren van onze leeftijd aan. De een spreekt Engels de andere Duits. Met elkaar spraken ze Spaans en wij Nederlands. Hoe gecompliceerd wil je het hebben. Ivan de Engelssprekende Colombiaan heeft een Finca hier en zit in het goud. Gerardo is de Duitssprekende Mexicaan die door Ivan naar Colombia is gehaald als specialist in bijen[e-1f41d]. Hij reist ieder jaar naar Duitsland, waar hij ook gestudeerd heeft, om daar 30 koninginnen en 8 begeleiders per koningin te kopen en naar hier te brengen. Ze logeren vannacht en morgen op de Finca van Ivan, hier zo’n 8 km vandaan en gaan daarna naar Medellin. Wij werden uitgenodigd om morgen naar de Finca te komen, zien we meer van het goud delven. Er komen ook nog vogelaars aan met de neef van Ivan die vogels gaan zoeken en kijken want morgen is het internationale vogelspotdag.

Daarna nemen Ivan en Gerardo ons mee naar Medellin in hun pickup truck!! Kortom plan volledig op de schop. Joanna moet wachten tot Medellin. Heel benieuwd wat we morgen weer gaan meemaken.

TarazáColombia 12 May 202332°

De laatste 7km met bepakte fietsen zitten erop en het trektocht gedeelte met de fiets is afgerond. Nog wat onwerkelijk gevoel.

De Finca van Ivan is 1.100ha groot! Daar kun je je eigenlijk niks bij voorstellen. Op dat terrein wordt op zo’n acht plekken goud gedolven. Dit is een heel intensief proces want het goud zit als stof in de grond. Ze graven dus een stuk af brengen dat naar boven op een heuvel en laten dat in een geul lopen met heel veel water. Water en zand (met goudstof) gaan door terwijl stenen en keien naar beneden rollen. Water gaat daarna over een soort tapijt waarbij goud door het tapijt zakt omdat het zwaarder is. Die stukken met tapijt zijn vergrendeld en het goud wordt daar later uitgehaald. Zo zijn 6 kubieke meter grond nodig voor 1 gram goud. Dat is 6.000 kub voor 1kg!!! Dus 300 vrachtwagens van 20kub voor 1kg!! De afgegraven grond gaat later terug en wordt weer beplant met bomen. Daardoor en door het uitzetten van veel bijenvolken zijn ze gecertificeerd en kunnen een betere prijs bedingen voor het goud. Ivan’s dochter was deze week in Zwitserland om dat te bewerkstelligen. Alleen als de goudprijzen echt goed zijn is dit een lucratieve onderneming.

Er zijn 1200 bijen volken uitgezet op de Finca en er is een potentieel van 3.000. Ze hebben ook al een pakket met producten gemaakt met daarin uiteraard honing, een zeepje van bijenwas, candybars met honing en een potje met stuifmeelkorrels. Op de Finca maken ze van het hout wat gekapt wordt voor de gouddelving weer bijenkasten en ook vloerdelen. Een broer van Ivan is ooit ontvoerd geweest door de een van de gangs en dat heeft hen ertoe aangezet de bevolking meer te laten delen in met name het goud. Er worden nu 3 keer per week zo’n 6 vrachtwagens grond bij de rivier gestort waarop 6 groepen mensen op een soortgelijke wijze als hiervoor omschreven het goud proberen te winnen. Zo heb je een vrouwengroep en een ouderengroep. Het gewonnen goud wordt verkocht en de opbrengst verdeeld onder de leden van de groep. Het halve dorp was daar aan het werk of zat te kijken een heel sociaal gebeuren.

De Finca biedt dus enorm veel werkgelegenheid en Ivan probeert ook op andere manieren bij te dragen aan het welzijn van de inwoners van het dorp Antioquia. Zo wil hij nog een hostel creëren met de mogelijkheid om een excursie te doen naar de goudwinning (zoals wij gedaan hebben) dat kan zeker een succes worden. Kortom, Ivan is 66 maar zijn hoofd staat nooit stil steeds bezig plannen te bedenken. Nu heeft hij ons de opdracht gegeven om de technologie van de tomatenteelt in Nederland helder te krijgen want dat wil hij daar ook gaan verwezenlijken. Waarschijnlijk komen de heren daarvoor in juli naar Nederland. Nou hoeven wij ons thuis ook niet te gaan vervelen.

Na een dag vol indrukken vonden we een slaapplek in een hostelachtig bunkbed op de Finca samen met 3 jongeren die hier werken. Maar niet voordat we met de 5 gearriveerde vogelaars, een mevrouw die de geplante bomen kwam inspecteren en de mannen het glas geheven hadden.

MedellínColombia 13 May 202328°

Om half 6 liep de wekker af en om 6 uur melden wij ons present bij Ivan. Op het terrein wordt namelijk door een projectontwikkelaar een dam gebouwd. Met het water uit het stuwmeer dat daardoor ontstaat gaat elektriciteit opgewekt worden dat geleverd wordt aan het Colombiaanse energiebedrijf. Dit is een project van 30 jaar en nadert zijn afronding. Het moet straks in zo’n jaar of 4 terugverdiend worden. Het is een project van een mega rijke Colombiaan maar wij nemen aan dat Ivan daar ook wel wat aan overhoudt. Hij wilde het ons nog graag even laten zien.

Na het ontbijt gingen we de fietsen in de pickup laden en de bagage en zo gingen we met Ivan en Gerardo een beetje voor 9 uur op weg naar Medellin. De eerste 43 kilometer waren nog heuvelachtig maar op een gegeven moment ga je de rivier over en daar ligt dan het begin van het Andesgebergte. We stegen tot 2.780 meter en daalden daarna af naar 1.500 meter. Ondanks het feit dat Ivan er flink de vaart inzette en bochten aansneed en vrachtwagens inhaalde als ware hij Max Verstappen duurde de rit toch 4,5 uur.

We werden keurig voor ons hotel afgezet. Nu kijken we terug op 10 maanden op de fiets en twee heel bijzondere dagen om het af te sluiten! Vanavond zitten we op het dakterras van ons hotel, waar het restaurant is, met een vestje aan. Dat is echt heel lang geleden. Het is nog 20 graden om 21.00 uur maar dat vinden wij nu ineens toch wel koud[e-1f644].