Het verhaal van de band komt tot een einde!

Het was de bedoeling een weekje in La Paz te blijven en op donderdag de achtste te vertrekken naar het vaste land. Op de dag dat we in La Paz aankwamen kregen we het bericht dat de fietsband die we 1.100km terug in San Felipe hadden besteld daar eindelijk was aangekomen. We hadden hem eigenlijk al afgeschreven. Toen moesten we hem nog weer richting La Paz zien te krijgen. Dat verliep erg moeizaam De dame van het B[e-38]B waar wij destijds verbleven, waar de band dus nu was aangekomen, reageerde niet, of met hele verhandelingen over hoe druk ze het had en dat het BaJa verzendkantoor (soort DHL) vaak dicht was enz enz. Ik zal het jullie verder besparen maar geloof me het was voor ons mega frustrerend omdat je er geen invloed op hebt en je alleen maar heel vriendelijk kunt blijven smeken om de band te versturen. Uiteindelijk wilde ze de kosten vooruit betaald hebben maar ze stuurde geen informatie over op welk banknummer en welk bedrag en wij wisten ook niet precies hoe de band eruit ziet qua verpakking en dus het gewicht en de afmetingen. Dus dat leek een soort patstelling.

Enkele bevriende fietsers hadden ergens anders gelogeerd in San Felipe en die gaven ons de contactinformatie van hun host, ook een Amerikaan. Die heb ik gebeld en die zei: “Ik rijd er wel even langs en breng de band naar het Baja Pack kantoor”. Wij konden het bijna niet geloven.

In eerste instantie leek het nog even mis te gaan want de dame deed de deur niet open maar bij een tweede poging gelukkig wel. Ik had haar al gemeld dat iemand de band zou komen ophalen. Die man reed er dus mee naar het verzendkantoor, ik kreeg een foto van de verzendbrief, we belden over de betaling, kwartiertje later had ik een betaalverzoek via Paypal. Ik heb betaald en zo was het hele verhaal in een keer in twee uurtjes opgelost. Wat een opluchting! Ons verblijf in het appartement met een dag verlengd en vervolgens verkast, ons appartement was al weer aan iemand anders verhuurd, naar een plek wat dichter bij het strand.

We hadden intussen wel een heel leuke week in La Paz. Op een “Warm Showers” adres in de stad waren al onze “fietsvrienden” neergestreken. Naast Chris, Joanne, Darius en Chase zagen we daar ook Leo, de Duitse krullenbol en Zach, de gast die destijds een band van ons overnam voor een ander stel. Hij had dat stel trouwens nooit meer gezien, die waren te ver vooruit wat wij toen al vreesden, dus hij had de band weggegeven!

Ook nog een jong Belgisch stel dat na hun fietstocht nu 5 maanden vrijwilligerswerk ging doen in Peru en een man die Greg heette. Onderweg kregen wij vanuit een auto een vork en mes overhandigd wat een fietser ergens op een campground zou hebben laten liggen en aangezien wij ook fietsten dachten die mensen dat wij het wel weer bij de eigenaar terug zouden kunnen brengen. Hoe groot is die kans??

Maar Chris wist dat het van Greg was en die zagen we dus daar. Nou hoe toevallig allemaal.

Er werd spontaan een soort feestavond georganiseerd waarvoor iedereen wat te eten maakte, of in ons geval meebracht. Wij maakten hutspot en fruitspiesen met vers fruit, goed voor iedereen om weer eens wat gezonds te eten en weer eens wat anders dan een Taco. Daarna hebben we een spel gedaan met twee teams en werd het een supergezellig avond.

Ook gingen we nog een avond met de groep naar een Mezcales bar. Mezcales is een gedistilleerde drank gemaakt van agave het lijkt dus wel op Tequila maar daarvoor worden de agave bladeren gekookt terwijl ze voor Mezcales gerookt worden dat een rokerige smaak geeft. Wij hebben alleen genipt en hielden het verder bij een biertje!

Terwijl we op een dag op een bankje zaten om met Joanne koffie te drinken kwam er een klas aan en de leraar vroeg of ze ons iets in het engels mochten vragen want dat waren ze aan het leren. Het werd gefilmd en het geluid werd opgenomen terwijl zij hun vooraf ingestudeerde vragen stelde. Heel grappig!

Wij boekten ook nog een boottocht om met whalesharks (walvishaai) te zwemmen. Dit is een bedreigde diersoort en je moet dus aan allerlei regels voldoen. Zo mogen er per vis maar maximaal 5 mensen in de buurt komen en moet je minimaal 3,5 meter afstand bewaren. Dus ieder toeristenbootje moet op zoek naar zijn eigen vis. Wij waren met 9 dus werden in 2 groepen ingedeeld die na elkaar de whaleshark mochten volgen. Ik ben niet zo’n zwemmer maar met een zwemvest aan kon ik me volledig op het dier concentreren en ik heb hem echt van voor tot achter heel erg goed gezien. Heel bijzonder met al die stippen. Henk had hem de eerste keer niet gezien dus de gids ging alleen met hem nog een keer het water in en toen heeft hij ook zijn ogen uitgekeken. We kregen maar kleine flippers aan de voeten dus al zwemt deze vis betrekkelijk langzaam (5 km per uur) je bent hem toch gauw weer kwijt. Des al niet te min een onvergetelijke ervaring. Nog een leuk weetje, eigenlijk is dit geen walvis en ook geen haai (dus rare naam) en het vrouwtje broed in haar lijf de eieren uit waardoor de baby whalesharks toch levend ter wereld komt. Een whaleshark kan wel 80 tot 110 jaar oud worden! In deze omgeving leven heel veel vissoorten de reden waarom Jaques Cousteau hier veel verbleef en waarom er zelfs een eiland voor de kust naar hem vernoemd is.

Wij waren al van plan om voor twee dagen een auto te huren om naar het uiterste zuiden te gaan en we gaven aan dat wie mee wilde zich kon melden. Zo reden we op dinsdag en woensdag een mooie ronde met Joanna en Chris naar de toeristenplaatsen Todos Santos, Cabo San Lucas, San José del Cabo en het plaatsje Santiago. Hier komen heel veel Amerikaans toeristen op af, een beetje de westelijke tegenhanger van Florida. Veel bekende Amerikanen hebben hier een eigen optrekje zoals George Clooney, Jennifer Aniston en Will Smith.

In Todos Santos staat het Hotel Californië waarover de Eagles zingen, uiteraard worden daar ook veel snuisterijen verkocht die daarmee te maken hebben. We probeerden op het laatste moment nog een Air B[e-38]B te boeken voor die nacht maar toen dat niet lukte reden we naar een camping die we eerder al gebeld hadden. Die lag aan een hobbelige zandweg echt in the middle of nowhere zodat je dacht “waar gaan we nu weer terecht komen”. Bleek het toch een leuke plek met een Mexicaanse eigenaar die vol zat met verhalen. Hij had als een soort van butler nog gewerkt bij Clooney en ook bij Cameron Diaz. Hij ging meteen vis bakken voor ons terwijl wij de tenten opzetten. Het was inmiddels donker geworden. Alleen wij en Joanna hadden onze tent bij ons en op het laatst wisselden we nog van plek omdat de grond op de ene plek wat zachter was en wij die nodig hebben voor de haringen. Joanna heeft een vrijstaande tent en die hoeft dus niet vastgezet te worden om overeind te blijven. Ik ging de luchtbedden vullen, kan ik maar een tas met spullen vinden dus maar een luchtbed, een kussen en een slaapzak. Wij de kofferbak nog helemaal doorzocht want we wisten eigenlijk toch bijna zeker dat beide tassen klaarstonden. Niet te vinden. De campingeigenaar had gelukkig nog een soort matras liggen en een slaapzak dus het kwam toch nog goed. Chris die in onze voortent sliep kreeg de matras want die paste niet in de binnentent en Henk kreeg het luchtbed van Chris. Voor we gingen slapen ritste Henk de binnentent dicht en zei tegen Chris: “Als je wat nodig hebt dan klop je maar even aan”. We hoorden Joanna vanuit haar tentje nog lachen om deze opmerking.

Volgende morgen toen ik opstond om richting toilet te gaan was het eerste wat ik zag de andere tas met luchtbed etc. net achter de tent van Joanna. Henk had die als eerste uit de kofferbak gepakt nog voor de wisseling van plek en was dat vergeten. In het donker hebben we dat daarna niet meer gezien. Nou ja, we hebben uiteindelijk allemaal goed geslapen en ik hoefde die morgen wat minder in te pakken dan normaal!

De tweede dag gingen we nog naar een paradijselijke plek bij het dorpje Santiago. Je moest twintig minuten wandelen en klauteren om bij een waterval te komen maar die lag echt prachtig met eronder een meertje waar je lekker wat kon poedelen. Zwemmen is een wat groot woord maar het was heerlijk voor de verkoeling. Terwijl wij daar waren kwam er een groep van zo’n acht jonge mensen die daar een bikini fotoshoot gingen houden. Ook super grappig om dat te gaan zitten bekijken. We sloten de tocht af bij een ijszaakje waar we ook nog hebben zitten kaarten, super leuk. Om 8 uur waren we weer terug in La Paz en gingen Henk en ik nog de auto wegbrengen. De Uber wilde echter niet naar daar komen (was dicht bij het vliegveld) dus de man van het verhuurbedrijf bracht ons naar een Walmart een aantal kilometers verder richting stad. Daar werden we wel keurig opgehaald en voor een paar euro bij ons appartementje afgezet.

Op donderdag vertrokken Joanna en Leo naar het vaste land met de ferry en ze werden door Henk, Chris en Darius uitgezwaaid. Ik had intussen boodschappen gedaan zodat we ’s avonds met z’n vieren konden eten. Intussen was ook nog de afspraak gemaakt dat we in Guanajuato met Joanna een huis zouden huren voor de kerstdagen. Dat is intussen ook gebeurd dus die zien we zeker terug. Chris gaat met een zeilboot naar het vaste land en die komt op een heel andere plek aan land maar had wel de intentie dan ook voor de feestdagen daar naartoe te komen. We gaan het zien. Nu zijn alleen wij en Darius nog in town. Darius blijft nog tot januari want zijn vriendin komt met de feestdagen over. Darius is ook een bijzonder verhaal. Een hele lieve keurige Duitse gast die in het nationale jeugd roeiteam zat tot hij op 15 jarige leeftijd een hersentumor bleek te hebben. Hij fietst nu deze tocht dan ook om geld op te halen voor de Duitse hersenkanker stichting. Een heel verhaal maar de kern is dat je na heel veel trubbel en heel veel tegenslag met doorzettingsvermogen en een positieve kijk toch weer ver kunt herstellen.

Nog even voor het overzicht: wij hebben in de Baha California 1.410km gefietst en zitten nu op een totaal van 6.382km

Wij hebben gezien dat we wat nieuwe volgers hebben gekregen en van enkele daarvan denken we dat ze vooral interesse hebben in de Baha divide en wel om die op de motor te rijden. De fietsers die dat ook gedaan hebben zeggen dat de meeste stukken wel te doen zijn hoewel je met de fiets soms moet lopen omdat de weg te slecht is. Of je die stukken met de motor wel makkelijk doorkomt weten we niet. Wel weten we dus dat er regelmatig rally’s worden gehouden met van die buggies. Crossers hebben wij verder niet zoveel gezien ook quads kom je af en toe wel tegen hier.

Voor ons gold verder dat we, net als de anderen, dachten dat we een bijzonderheid zouden zijn op de fiets met al die bagage maar in onze appgroep zitten intussen 39 fietsers die dus allemaal zo’n beetje in dezelfde omgeving fietsen. In de spaarzame dorpjes zien ze er dus alle dag wel eentje voorbij komen. Waarschijnlijk is dit ook wel het gevolg van het feit dat door Corona 2 jaar niemand dit kon ondernemen en dat velen, zoals wij, hun plannen dus vooruitgeschoven hebben tot dit jaar.

Nu dus over naar het vaste land, dat vereist nieuwe routes en geeft mij de kans om uit te leggen hoe we dat doen. Tot nu toe ging het alsvolgt. We wisten in grote lijnen de route: in Amerika de 101 volgen zoals die in het boek beschreven stond met soms wat aanpassingen. In de Baha zijn maar weinig wegen dus weinig te kiezen. We zetten de route uit in Komoot een navigatieapp voor fietsers en wandelaars (soort fiets kun je zelfs bepalen zodat hij wel of niet voor offroad kiest). Op basis van het hoogteprofiel en de beschikbare overnachtingsplaatsen bepalen we waar we de volgende dag willen eindigen. Zowel in het eerste deel richting Canada als in het tweede richting San Diego moesten we ons daar wel richten op een einddatum omdat Rens en later Tzacor, Wendy en de kinderen zouden komen. Nu maakte dat eigenlijk niks uit dus de Baha hebben we vooral gepland zoals het ons het beste uitkwam waarbij we ons tegen het einde soms wel wat lieten leiden door het feit dat anderen ook op een bepaalde plek overnachten.

Nu moesten we dus bepalen hoe we verder wilden gaan en dat was best lastig want er zijn natuurlijk veel mogelijkheden, Mexico is een immens land maar je kunt niet overal veilig fietsen. Dus met veel informatie uit onze app groep en onze wens om rondom Mexico Stad wat bezienswaardigheden te zien kozen we voor die richting, het binnenland is qua cartels redelijk veilig. De wegen zijn dan weer een andere uitdaging. Mazátlan waar we dus aanmeren ligt laag en Durango de eerste stad richting centraal Mexico op zo’n 2.500meter. De afstand is 325 km en totaal 6.630 hoogtemeters. Als wij dat wilden fietsen en het ook nog een beetje leuk wilden houden dan zouden we daar zo’n 9 dagen over doen met ook nog een aantal keren wild kamperen terwijl het op die hoogte ’s avonds veel kouder wordt. Nu we de afspraak met Joanna gemaakt hebben om met kerst in Guatojuana te zijn lukt dat so wie so niet meer. Dus hebben we nu besloten met de bus van Mazátlan naar Durango te gaan daar te fietsen tot Sombrereto 144 km in twee dagen en dan de bus naar Zacatecas omdat het tweede deel van die route niet veilig zou zijn. Daarna weer fietsen tot Guatajuana dat is dan nog 340 km en dat doen we in 6 dagen en dat moet ons dan op 23 of 24 december daar laten aankomen. Daarna zien we dan weer verder. In principe zijn dus afstand, hoogtemeters en overnachtingsmogelijkheden de zaken die bepalen waar we op een dag naartoe gaan.

PS vanaf begin december is hier al alles in voorbereiding op kerstmis, veel lampjes en versieringen en we moeten steeds lachen als we er sneeuwpoppen bij zien staan want het sneeuwt hier nooit. Verder zijn de 3 koningen er ook overal vroeg bij, die staan al prominent overal in en bij de stallen. Bij ons kwam natuurlijk eerst op 5 december Sinterklaas langs met wat cadeautjes!

De laatste avond met Darius gegeten en nog mutsen gekocht met lampjes!