vervolg op volgende mijlpaal

Vervolg op fverslag 23 september

Daarna begon de klim. Henk ging vooruit. Ben ik 10 minuten onderweg stopt er een auto naast me met een vriendelijke mevrouw of dat onze telefoon is die ze in haar hand heeft. Ik zet mijn fiets op de steile helling aan de kant en loop naar de auto. Ja hoor, Henk’s telefoon. Achter me hoor ik klabam. Door de steilte slipte de fiets onderuit en lag in de berm. Ik kon hem er niet uit krijgen want ik stond lager dan de fiets en met dat gewicht kreeg ik hem niet over het dode punt. Moest die mevrouw ook nog komen helpen. Wat een schat. Nou ik weer aan het fietsen en het ging als een speer! Boven roep ik “dat was een makkie, kat in het bakkie”. Na de afdaling bij de koffie het einde van de tenniscarrière van Roger Federer zitten kijken. Mooi om dat live te kunnen zien. Daarna kregen we weer een klim van zo’n 3 kilometer en kwamen we weer langs de kust te fietsen over zogenaamde rollers. Op en neer waarbij je het laatste stuk toch terug moet naar je kleinste verzet om de top te halen. Dat was eigenlijk net een beetje teveel van het goede voor vandaag. Moe gestreden aangekomen op de camping. Morgen weer een dag!

Mendocino 24 september

Omdat we zo dicht bij de kust zaten was vanmorgen de tent kletternat. Op het zeil, dat we hadden uitgelegd om te drogen, lagen plasjes water. Niks aan te doen, alles nat mee. De tocht begon weer met flinke rollers die je niet op de macht kunt halen dus op 3/4 van de weg naar boven ben je je snelheid kwijt en moet je in een heel lage versnelling dat laatste stuk naar boven zien te komen. Uiteindelijk is dat killing! In de grotere plaats Braggs hebben we wat inkopen gedaan, nieuwe handschoenen voor Henk en nieuwe bekers want er was er een gescheurd. Bij de Starbucks op het gras de tent te drogen gelegd. De zon scheen volop dus gelukkig dat was nogal snel gebeurd. Toen het laatste stuk naar Mendocino (wie kent dat liedje nog: https://youtu.be/Hy3V2BGQKAk ) waar we een hotel geboekt hebben om weer een keertje niet de avond buiten door te hoeven brengen. Werden we op dat laatste stuk nog bijna van de weg gereden, een busje kwam echt super dicht langs gescheurd. Dat blijft toch scary! Net voor Mendocino zagen we een heleboel pelikanen dobberen. Even naar staan kijken, mooi! Nu in een klassiek Engels ingericht hotel waar kennelijk zelfs een aflevering van “Murder she wrote” is opgenomen. Gezellig plaatsje met goed restaurant. Nog genoten van de beelden van een winnende Annemiek van Vleuten en geschokt door het vroeger uitstappen van Van de Poel. Ik denk dat die ook wel een dagje afstand van zichzelf wil nemen[e-1f609][e-1f601].

Manchester, 25 september

Een mistige dag vandaag. Zeker vanmorgen was het zicht vaak geen 50 meter. Dat met geen shoulder, venijnige klimmetjes en druk verkeer maakte het geen aangenaam begin. Ook de koude mist die vanaf zee opsteeg maakte dat het koud aanvoelde. Kwam het zonnetje even door dan was het gelijk een stuk aangenamer. Na 15 kilometer draaiden wij de 1 op en was het gelukkig veel minder druk. De valse klimmetjes bleven wel en zo hadden we met 49 kilometer toch 700 hoogtemeters te pakken vandaag. Was dus wel heel fijn dat het een korte etappe was zodat we wat langer rust hebben. We kwamen al rond half 4 aan, een unicum voor ons. Fijne camping met centrale kookplek, een afwasbak, erg uitzonderlijk op de Amerikaanse campings en weer wasmachines en drogers. Door de vochtige, mistige avonden hier is was droog krijgen aan een waslijn onmogelijk. Ook nu nog erg fris maar Henk stookt weer een lekker vuurtje. Paar blokjes hout kosten $9,- maar die houden je dan wel een avond warm en we begrijpen dat verwarmen in Nederland ook duur is[e-1f609]. Vanuit een boom boven ons zitten een paar raccoons ons in de gaten te houden. Etenswaar opbergen dus.

Woodland State Park, 26 september

Etenswaar opgeborgen, maar niet goed genoeg! In een houten bak maar kennelijk konden ze er toch net bij. Ergo, brood weg en aan mijn “koeltas” geknaagd. Henk baalt als een stekker dat die rekels hem te slim af zijn geweest! Nieuw brood gekocht en Marjon gaat voor mij op zoek naar nieuwe “koeltas”. Het zonnetje kwam er niet doorheen vandaag dus bleef het fris. Een weinig opwindende fietsdag. Op de foto een hek van wel een mijl lang met allemaal deze houtjes en er lagen er al weer klaar voor het vervolg. Het landschap werd wel steeds ruiger maar de rollers bleven, dus weer veel hoogtemeters. Op de State camping was het rustig. Een oude dame checkte ons in voor $10,- en we moesten een briefje op de fiets plakken[e-1f644]. Er staan nog twee andere fietsers. Eentje zagen we al eerder. We stoken weer een vuurtje, kregen het hout dit keer zo maar voor niks van de ranger! Henk probeert het schors van een Redwood te branden maar dat wil niet. Zoals we eerder lazen beschermd dat de sequoia bomen bij bosbranden.

Bodega Bay, 27 september

Prachtige route vandaag. Begon met een aantal fikse klimmen waardoor we hoog boven de kust fietsten om dan weer helemaal naar beneden te suizen om een rivierbedding over te steken. Veel punten waar we van het uitzicht genoten. Het filmpje ( https://1drv.ms/u/s!AlElh1lF7Y4RhcZPZ9SI_XfzMViuYQ?e=2qHSV5 ) probeert aan te geven hoe we van de berg kwamen. De afdaling begint links boven bij het boompje. Auto’s deden er meer dan een minuut over! We lunchten in het plaatsje Jenner op een plekje uit de wind want waaien deed het, gelukkig hadden we die mee en soms voelde dat in een klim als een duw in de rug. Op het tweede filmpje zagen we dat het vloed werd waardoor vis uit de zee de lagune in wordt gedreven en de pelikanen ze er zo maar uit hoeven te vissen. Mooi om te zien hoe ze duiken. Het laatste deel van vandaag waren weer wat flinke rollers en dat blijft flink vermoeiend. We zitten nu op een grote State park camping op een soort landtong. Moeten dus morgen eerst stukje terug. Mooie plek op een zanderige ondergrond. Henk heeft de tarp opgespannen als extra bescherming tegen de harde wind. Die is er ook de oorzaak van dat we nu, paar minuten over 8 al in de tent zitten. Was flink koud buiten. Alles weer raccoon en possem bestendig opgeborgen. We zullen er betijds inliggen, denk ik! Ps ik kan er erg van genieten als ik lekker warm in mijn slaapzakje lig!

Lagunitas-Samuel P. Taylor State Park, 28 september

3 fases vandaag, start met rollers, midden stuk mooie klimmen einde weer een flink aantal rollers maar gelukkig een laatste stuk over een oud spoor naar deze State Park camping. Ik reed vanmorgen wat voorop en stopte in een dorpje voor een bakery. Staat een andere fietser die zei dat ze daar lekker gebak hadden. Henk voelde wel wat voor een vroege koffie. Bleek dat er op dat moment totaal 8 lange afstand fietsers binnen zaten. 4 die alleen fietsen en 2 stellen waarvan wij er dus eentje waren. Nou das toch heel toevallig dat die allemaal daar stopten. Nu op de camping zien we er een aantal terug. Wij hebben ze bijnamen gegeven want de echte namen vergeet je weer snel. Zo hebben we “witgas”, “ponytail”, “spleetje tussen de tanden” en “onze grote vriend”. Die zien we al een aantal dagen en staat op de foto. We hebben voor de zoveelste dag weer heel wat hoogtemeters gemaakt en ik begin het langzaam aan wel te voelen. Morgen nog een stukje en dan 2 rustdagen in San Francisco. Ik heb er zin in, hotel is gereserveerd!! Laat op de avond arriveerde er nog een dame te voet. Ze was direct nogal erg aanwezig maar ik heb niet zo op haar gelet. Kennelijk had ze wel een tent maar geen stokken bij. Dus die had ze aan een boom en hek gebonden, de pomp voor haar luchtbed had ze ook niet bij. Wij hebben dit niet gezien omdat het donker was. De anderen vertellen dat ze vannacht is gaan zingen in de toiletruimte en chips ging eten tegen de tent van een van de anderen aan. Raar verhaal….

San Francisco, 29 september

Vanmorgen was de laat gearriveerd dame verdwenen. De tent hing nog aan de boom en er stond nog een tas met wat spullen. Ook een hoesje met daarin haar telefoon. In de toiletruimte vond ik een bekertje yoghurt, een flesje sportdrank en een doosje firestarters met een briefje in het Duits met excuses voor de geluidsoverlast ondertekent door Deborah. Alle anderen hadden het er maar druk mee, het gesprek van de ochtend en niemand verwachtte haar nog terug. De anderen ontbijten meestal op de eerste plek waar wat te koop is zodat ze geen spullen mee hoeven te nemen. Wij, van de oude stempel, hebben natuurlijk gewoon een brood, boter, kaas, jam, pasta en pindakaas bij ons en ontbijten voor vertrek. Wij waren dus nog als laatsten op het hiker/biker plekje toen tot onze verbazing Deborah kwam opdagen. Ze had het briefje speciaal voor ons (wij hebben helemaal geen last van haar gehad) gemaakt met Google translate naar het Duits omdat ze dacht dat wij Duits waren. Verder vaag verhaal dat ze al vroeg aan de wandel was gegaan, ze pakte haar spullen weer in en ging de bus halen die kennelijk voor het park stopt… Onze Lieve Heer heeft rare kostgangers! Na 5 kilometer fietsen kwamen we bij een Deli waar je kunt ontbijten en daar troffen we nog een paar van de anderen die we deelgenoot konden maken van de ontwikkelingen. Toen ging het dan echt richting San Francisco, eerst nog een heuvel over (jawel hoor) toen een ijsje gegeten in Sausalito ( https://youtu.be/JegomkWNSY4 ) en nog een flinke klim en toen… Ja hoor daar lag ie dan de Goldengate Bridge!! Mooi om die over te gaan en weer een sponsoring opdracht volbracht!! Nu een heerlijk hotel. Gegeten bij de Peruaan next door, bestel ik per ongeluk het duurste gerecht. We hadden ieder één biertje maar konden toch $ 140,- aftikken. Maar het was heerlijk, dat moet gezegd!