meters maken, 143 km

Toen we gister van Maribor terug waren in Ptuj zouden we even naar het hotel gaan en dan gaan eten. Henk zapte wat en we kwamen uit bij een film met (denken wij) Brat Pitt en Angelina Jolie over John en Jane Smith die weliswaar getrouwd zijn maar in hun geheime functies eerst tegen elkaar maar uiteindelijk met elkaar vechten. Niet veel om het lijf maar vermakelijk om naar te kijken ergo we zijn de kamer niet meer uit geweest en hebben nog wat brood en yogurt gegeten, was erg gezellig.Daarna nog een setje Henin tegen Williams op de US Open gekeken maar toen was het toch echt slaaptijd. Vanmorgen waren we weer op tijd uit de veren, vroeg aan het ontbijt en toen weer pakken. Omdat we alles wat vochtig was uit de tassen hadden gehaald leek het wel of er een bommetje ontploft was in onze kamer. Na een halfuurtje pakken zag je daar helemaal niks meer van. Het was bewolkt maar zag er goed uit, het trok nog verder open en de wegen droogden snel op. We gingen langs Maribor naar het noorden naar de grens met Oostenrijk. Tot onze verbazing paspoortcontrole want Oostenrijk schijnt pas volgend jaar een Sjengenland te worden. Nou ja in elk geval weer een stempel in het paspoort erbij. Voor Henk een hoogtepunt in de trip want hij had weer beeld op zijn GPS. Van de week hebben we al een keer gevierd dat we niet meer langs maar op het lijntje reden (betere afstemming van onze positie tov de wegen waarop we rijden als hij die al heeft op de GPS). Nu had hij dus weer echt kaarten tot zijn beschikking, wat een blijdschap. De eerste weg waar hij ons instuurde leek meer alsof we bij iemand achter het huis reden maar, ere wat ere toekomt, het was een reuze leuke binnendoor route naar de volgende plaats en erg rustig. Vanmorgen hadden we nog een route met heel venijnige stijle stukjes maar het werd allengs vlakker (we rolden zelfs Oostenrijk binnen en dat hadden we nooit verwacht). We kregen er dan ook steeds meer zin in en ondanks dat de GPS toen we in de richting van Hongarije gingen weer dienst ging weigeren tot Henk's grote verdriet, met de kaart redden we het ook wel. We stonden even bij een oude vrouwt te kijken die een soort pompoenen van de pitten aan het ontdoen was, die pitten waren bedoeld om weer olie van te maken voor de salade. Op advies van deze mevrouw gingen we de Hongaarse grens over die alleen voor fietsers en voetgangers was. Er stond een verveelde soldaat die ons met een hoofdknik aangaf dat we verder konden. We passeerden diverse kleine dorpjes en keken onze ogen uit. Wat een verschil met Oostenrijk waar het allemaal keurig afgewerkte grote landhuizen waren wat de klok sloeg, hier waren het kleine huisjes en een stuk minder luxe. Wel vanaf het begin erg vriendelkijke mensen die ons groeten en nariepen. Na zessen begon het toch wel donker te worden ook door de dichte bewolking. Dus om half 7 zijn we gestopt in de stad Kormend waar we verder ook niks van weten en waarvan het centrum op 1,5 km van ons pension ligt en dat gaan we na die 143 km niet meer wandelen! We zijn dus vandaag super goed opgeschoten en hebben een hele boel van onze regenachterstand ingehaald! We zijn zelfs een beetje trots op ons zelf!