We waren er bijna
Door: Antonita
Blijf op de hoogte en volg Antonita en Henk
12 Juli 2022 | Verenigde Staten, Denali
foto's komen later, wifi verbinding te slecht.
We waren er bijna…
Onze tweede volle week Alaska zit erop. Het prachtige landschap gaat nooit vervelen, de weidsheid, de vele kilometers die je kunt afleggen door dit gebied zonder dat daar mensen wonen of ineens een of enkele huisjes, mijlen ver van de bewoonde wereld.
We verlaten het Kenai schiereiland met de ferry van Whittier naar Valdez. Deze tocht van 4,5uur bracht ons langs zeeleeuwen en ineens zagen we ook de reusachtige staart van een bultrug. De Prince William Sound (niet genoemd naar de huidige prins William maar eentje die ergens in het verleden dezelfde naam droeg) is een deel van de golf van Alaska. Vanuit Valdez (spreek uit Valdees) reden we naar de plaats Glennallen, eigenlijk alleen een kruising met een tankstation en een kleine camping. De volgende dag wilden we namelijk over de Top of the World Highway naar Dawson City gaan wat net over de grens in Canada ligt. Een rit van 520 kilometer.
Deze weg komt eerst over de kruising bij de plaats Tok, daar gaan we later ook nog met de fiets komen. Nu gingen we van west naar oost en dan gaan we van noord naar zuid. Daarna kom je door Chicken. Dat is op zich al een leuke combinatie van plaatsnamen maar ik vond het vooral leuk om te lezen dat laatstgenoemde plek had moeten heten naar een fazantachtige die hier veel voorkomt en die we vandaag nog in het echt hebben gezien, namelijk de Ptarmigan. Omdat men het niet eens kon worden over de schrijfwijze heeft iemand de knoop doorgehakt en sinds dien heet het plaatsje dus Chicken!
Na Chicken houdt de verharde weg op en moet je nog 150 kilometer over gravel met de nodige kuilen en gaten en over een aantal bergen. Niet heel eng hoor maar kost veel tijd. Veel bochten die je maar met 20 mile per uur door mocht dus het schiet niet op.
Uiteindelijk, we zagen Dawson City bijna liggen kwamen we bij de grens. Paspoorten voor de dag gehaald (kan allemaal heel rustig hoor want zowel voor je als achter je komt er voorlopig niks) en de beambte vraagt naar onze corona vaccinatie gegevens. Wij de telefoon erbij……
Geen bereik daar in the middle of nowhere, nee, ja das jammer dan! We hebben nog de hele auto overhoop gehaald want we hebben bij de laatste enting, een dag voor vertrek, nog een formuliertje gekregen wat we in elk geval in IJsland nog bij ons hadden. Waarschijnlijk daar toen weggegooid want alles staat toch op de telefoon. Kortom, we kregen een uitwijzingsverklaring mee, moesten een rondje om het gebouw heen rijden en kwamen toen weer bij de Amerikaanse douane. Die jongeman plaagde ons nog even door te zeggen dat het ook voor het binnenkomen van de USA noodzakelijk was dat je kon aantonen dat je je vaccinaties had gehad maar hij ging er vanuit dat we zonder het land niet waren ingekomen. Anders waren we in no men’s land gestrand!
Dus weer 150mijl terug gehobbeld, in Chicken koffie met een heerlijk stuk fudge genuttigd en weer terug naar Tok. Jammer, geen Dawson City voor ons. Volgende keer een bepaalde app invullen en screenfoto’s maken van de Corona Check App.
Goed, vrolijk verder, terug naar Glennallen, rechts af naar Paxson. Dat bleek ook alleen een kruising dus eerst weer 15 mijl terug om te tanken voor we de Denali Highway opgingen. Zoals op de foto’s te zien is dit een slecht onderhouden weg maar ook deze brengt je langs prachtige open landschappen, vanaf de helft ook weer over gravel. De helft is dik 100km.
Ging geweldig, op een gegeven moment zagen we een jong dier voor ons op de weg lopen, ik denk een jonge eland en terwijl we daarnaar zaten te kijken zei de auto “ping”, ging een lampje branden en er kwam een schermpje met de vier banden waarvan er 3 rond de 39psi (geen idee wat dat voor eenheid is) stonden en de rechtsachter op 26! Mmm das niet fijn. Nog eindje doorgereden maar het ging al snel richting de 19. Stoppen, alles uit de auto want de repair kit zit natuurlijk onder in de kofferbak! Er zit in die repair kit een soort latex dat het lek moet dichten en met de 12volt in de auto kun je de band weer oppompen. We starten met alle 4 op 39 maar onze rechtsachter stond na een paar mijl (rond mijl 100 en we moesten naar 134) weer op 24. Weer geprobeerd met die set en weer pompen. Nou dat hebben we nog een keer of 4 moeten doen tot we aan het laatste stuk harde weg kwamen. Toen liep hij wat langzamer leeg. Volgende dag dus op zoek naar een reparateur maar die bleek te zijn opgeroepen om de brandweer te assisteren bij een bosbrand in de buurt van Fairbanks. Bij een tankstation een fles van die latex gekocht want Henk twijfelde er al steeds aan of hetgeen in de repairkit zat wel werkte. Nou, die nieuwe bus van $ 6,99 erin laten lopen, pompen en ja hoor, problem solved!! Hij staat nu zelfs op 43. Gelukkig maar want een reparatie was waarschijnlijk veel duurder geweest. Nagekeken voor wiens rekening dat zou komen want we hadden tenslotte allerlei verzekeringen erbij….
Oh, wacht even zowel op de Top of the World Highway als op de Denali Highway hadden we niet mogen komen. Nou, heel fijn dat het voor $ 6,99 weer is opgelost.
Gister en vandaag zijn we in het Denali natuurpark geweest. Dat is immens groot, zo’n 24.000km2. Hierin ligt ook de hoogste berg van Amerika. De Mount Denali (heette een tijdje Mount McKinley maar heeft nu zijn oorspronkelijke naam weer terug). Je kunt met de bus 43 mijl het park in, eerder was dat verder maar door een landslide gaat dat nu niet, er is een heel stuk weg ingestort. In het park leven veel wilde dieren en ze hebben hun eigen big 5: zwarte- en grizzlybeer, wolf, Dall’s schapen, eland en kariboe. De laatste drie hebben we vandaag gezien. Oh ja, eerder van de week zagen we een jonge zwarte beer de weg oversteken. Een tegemoetkomende automobilist was daarvan zo onder de indruk dat ze in de berm reden en daar vast kwamen te zitten.
Paar mooie wandelingen gemaakt vandaag in Denali. Nu spulletjes weer bijeen pakken, morgen nog even terug naar het park om een demonstratie met sledehonden te zien en dan richting Anchorage. Het goede leven zit er bijna op, nog een paar dagen en dan wacht de fiets!
-
13 Juli 2022 - 09:11
Marjon Boeser:
Tjonge, jonge, wat een avontuur maken jullie.
Leuk verslag om te lezen, je schrijft erg leuk. Maar dat wist ik natuurlijk al langer. -
13 Juli 2022 - 10:19
Thea:
Zo wat een spannend avontuur Henk en Antonita. Heerlijk om te lezen. Het is of dat je het zelf meemaakt. Succes met het fietsen -
13 Juli 2022 - 11:02
Anita En Harold:
Oh, die douanemeneer…. (Vrij naar Jochem Meijer)…. Lachen!
Maar ik snap dat het wel even een momentje is.
Verder prachtig verhaal met leuke weetjes. Ennuh, jammer van die autoband zeg.
Veel succes op de fiets! Xxx -
13 Juli 2022 - 12:26
Tzacor:
Gaaf verhaal weer, keep em comming! -
13 Juli 2022 - 13:59
Joop Blom:
Een enorme ervaring , gelukkig met de auto, ik benijd jullie veel succes Joop -
13 Juli 2022 - 16:32
Corjan:
Super vet, en wat een avontuur, trouwens psi is pounds per square inch, 39 psi komt overeen met zo'n 2.7 bar. leuk he die amerikaanse eenheden. I.i.g. mooi om jullie verhalen te lezen.
-
13 Juli 2022 - 21:13
Peter :
Wat een verhaal weer. Leuk vermaak voor ons. -
14 Juli 2022 - 16:54
Gerry :
Dat is nog eens avontuur met al die letterlijke en figuurlijke hobbels. Maar ze zijn genomen, proef op de som voor de volgende afstanden. En dan is een fietsband repareren misschien eenvoudiger.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
