We zijn weer wat verder

Deze keer een beetje een verslag van dag tot dag zoals ik dat op Polar Steps zet. Daar ook meer foto’s omdat die veel makkelijker te plaatsen zijn daar.

Woensdag 20 juli

We zouden maar 55km fietsen vandaag dus na een lekker ontbijt laat vertrokken uit het hotel. We wilden naar een plek langs de route die niet te vinden bleek. Wat gegeten en toen besloten door te gaan naar Dot Lake. Die “plaats” stond op een bord aangekondigd en de naam sprak ons aan. Was wel op bijna 100km!! Gelukt, rond 20.00 daar, zo fijn dat het lang licht blijft! Onderweg nog een eland lekker zien badderen in een meertje. Tent naast het kerkje gezet. Verder is hier geen levende ziel te bekennen, behalve dan wanneer muggen een ziel hebben. Die zitten er namelijk weer meer dan genoeg.

Donderdag 21 juli

Vandaag dus al naar Tok waar we eerder met de auto waren. Het was minder ver dan gisteren maar toch bijna 80km en het viel niet mee. Het weer werd in de loop van de dag wel steeds mooier dus Henk voor het eerst in korte broek en ik heb mijn dichte schoenen voor de fiets sandalen verruild. Toen we Tok binnen reden kwam er een man over een grasveld aangerend. Onze vriend Greg uit de trein. Hij volgde ons naar de camping en we deelden een plek. In de loop van de avond vertelde hij nog gefietst te hebben met Greg Lemond die toen al opviel door zijn talent. Ook had hij fietsenbouwer Gary Fisher nog gekend. Henk reed jarenlang op een fiets uit de stal van Gary. Greg heeft ook al heel veel maandenlange tochten gefietst en gaf ons nog wel wat bruikbare tips. Morgen gaat hij richting Dawson City en scheiden onze wegen weer.

Vrijdag 22 juli

Na een ontbijt bij Fast Eddy, boodschappen in Tok een afscheid van Greg vertrokken we richting Canada. We passeerden nog de afslag waar we onze vorige poging deden maar gingen nu rechtdoor en bleven op de Alcan Highway. Het was een goede fietsdag, zoals steeds vallen er af en toe wat spatten maar van regen kun je niet spreken. Wel wat heuvelachtiger en wat meer wind maar die stond gelukkig goed. Bij wegwerkzaamheden werden we met al onze spullen in de pilottruck geladen. Een pilottruck rijdt continu op en neer met het verkeer achter zich aan. Ipv een stoplicht wat ze bij ons doen als er maar één rijbaan beschikbaar is. We mochten onder geen beding zelf langs de werkzaamheden fietsen! Nu neergestreken voor een pompstation want de bijbehorende camping is er niet meer. 5 mijl verder zou er wel een liggen. Maar na 80km vonden we het vandaag wel mooi geweest. We kregen toestemming van de mevrouw van het tankstation annex winkeltje om hier ons tentje op te zetten. Het ging inmiddels heel hard waaien!

Zaterdag 23 juli

Vlak voor de grens vonden we een oude lodge. Er was geen WiFi maar toen we vertelden dat we de ArriveCAN app moesten aanvullen om Canada in te mogen kregen we toch toegang maar dat mochten we tegen niemand zeggen. Gastvrouw Janice vertelde dat alleen familie werd uitgenodigd om mee te eten en noemde mij toen haar zuster. Dus kregen we een bordje lasagna, weliswaar diepvries lasagna maar er was verder geen restaurant of wat dan ook in de buurt dus we waren allang heel blij. Ze moeten daar zelf water oppompen en zuiveren, zelf stroom opwekken en de generatoren onderhouden etc. Eerder was het ook een tankstation maar daar was geen vergunning meer voor en de overkapping was deels ingestort. Het is zo knap hoe mensen hier weten te overleven. We hadden een mooie avond, speelden Uno met de eigenaren en hoorden hun levensverhaal.

Zondag 24 juli

Dit keer mochten we wel Canada in! We hadden nu netjes de ArriveCan app ingevuld en toen we eenmaal aan de beurt waren mochten we snel door. Voor het zover was hebben we wel een uur in de rij gestaan. Geen idee waarvan dit oponthoud was. Je bent al 30km Amerika uit en dus feitelijk in Canada voor je bij de douane komt! De mevrouw die ons hielp was super enthousiast over ons fietsplan en we kregen als extraatje een stempel in de paspoorten! Beaver Creek het eerste dorpje na de douane is klein maar met een camping en een restaurant helemaal niet verkeerd.

Maandag 25 juli

Op ons gemak uit Beaver Creek vertrokken. Na zo’n 5km stopte een Colombiaans echtpaar met een prachtige camper naast de weg en die wilden van alles van ons weten. Mooie route vandaag met veel vennetjes en uitzichten op zowel valleien als hoge bergen. In the middle of nowhere ineens een mooie camping met veel andere gasten. Het diner werd met een karretje bezorgd! Zalm lasagna, erg lekker. Nachtje in een cabin kost hier dik € 150,- dus wij kozen toch maar voor ons tentje.

Dinsdag 26 juni

Heftig dagje! Heel veel harde tegenwind, veel gravel, veel klimmen en vaak alle drie tegelijk! Aangekomen bij een bedding van de Donjek rivier ons tentje opgezet. Hier worden vaak beren gesignaleerd, wat je aan de berenpoep kon afleiden Dus ons voedsel moets ergens verstopt worden. Door de harde wind viel het opzetten van de tent ook niet mee. Er staat hier ook een Zwitserse camper en die mensen zitten lekker binnen. Vandaag is kamperen dus niet zo’n pretje want de tent klappert alle kanten uit. Misschien houdt dat wel de beren op afstand!

Woensdag 26 juli

We konden weer een keer boodschappen doen in een piepklein plaatsje Burwash Landing. Daar ook een uurtje lekker binnen gezeten, geen muggen, koffie, een stuk bananenbrood en WiFi!! Daarna toch door naar de volgende plek 16km verderop: Destruction Bay. Beide plaatsen liggen aan het immens grote Kluane lake. Komen we daar, is de Inn die we voor ogen hadden vol maar we konden kamperen bij de buren. Weer een dump met alleen elektriciteit, geen water of sanitair. You can pee in the bushes zei de eigenaar[e-1f644]. Dus we zijn bij de inn gaan douchen en hebben daar de was gedaan! Toch hadden we deze dump voor geen geld willen missen want wat bleek een “We zijn er bijna” gezelschap (allemaal 65 ) met zo’n 20 megagrote campers was er neergestreken. Die zijn zelfvoorzienend dus hebben geen water of sanitair nodig. Ze aten daar gezamenlijk en vonden ons reuze interessant. Dus we mochten mee eten! Echt heerlijk weer eens een “normale” maaltijd. Daarna zaten ze in een cirkel en moesten wij erbij komen zitten, kregen een wijntje en moesten heel veel vragen beantwoorden. Henk’s fiets werd als het ware het kampvuur waar we omheen zaten. Wat een super avond hadden we met al die verhalen! We mochten ook in een van de campers binnen kijken. Echt alles zit er in, grote vriezer, koelkast, flatscreen tv, aparte slaapkamer met grote kleding ruimte, kookeiland, eethoek en zithoek. Niet te geloven! Voor €15, ja die moesten we toch betalen voor de staanplaats van onze tent, hadden we echt een geweldige avond!

Donderdag 27 juli

Dit was een regenachtige dag en we hadden de pech dat toen we een groot stuk gravel kregen er net veel verkeer was dus veel stof happen. We wisten al dat we geen echte overnachtingsplek zouden tegenkomen. We gebruiken een app die WikiCamps heet en die gaf een plek aan die Viewpoint Freecamp heet. Deze plek ligt 600 meter van de weg in the middle of nowhere in bear country. Mooie plek met uitzicht op de bergen die helaas in de wolken lagen. Koken deden we 200 meter verderop op een lagergelegen plateau. Daarna gingen we alle eetgerei, afval en toiletartikelen in de bomen hangen ook weer op ruime afstand van de tent. Be bear aware zeggen ze hier. We wilden muziek opzetten om duidelijk te maken dat wij er waren maar het enige wat we konden draaien was een cd van Adele die ik ooit per ongeluk downloadde, Spotify wilde niet eens gedownloade muziek spelen, dus het werd een hele avond Adele en wij weten nu zeker dat beren daar niet van houden. Adele scared the[e-1f43b][e-1f43b]away!

Vrijdag 27 juni tm zondag 29 juni

Eenmaal onze spullen weer uit de bomen verzameld en herverdeeld volgde een eenvoudige rit naar Haines Junction. Je maakt daar de keuze om de Alcan Highway in Canada te blijven volgen of de afslag naar Haines, en dat ligt weer in Alaska USA, te volgen. We verwenden onszelf met een mooi motel, kost wat maar dan heb je ook wat. Gezellig met onze buurman die op de motor richting Anchorage toerde gegeten in de plaatselijke pub en de volgende ochtend ontbeten in de Village Bakery wat hier een trekpleister bij uitstek is. Ze hebben ongekend veel verschillende lekkere broodjes en ander lekkers, allemaal vers gemaakt. Het is er steeds megadruk. Dit is natuurlijk ook echt een stopplek voor veel mensen. Op zaterdagavond woonden we daar nog een avond met muziek bij waarbij een bord lekker eten inclusief een flink stuk zalm geserveerd werden. Het was prima weer om buiten te zitten en zelfs de muggen hielden zich gedeisd. Op zondag nog een trail net buiten het dorp gewandeld, was lekker weer maar ja, die muggen!

Hierna weer 3 dagen niks, nog geen echt dorp te vinden de volgende 240km. We gaan het zien.