Als je begrijpt wat ik bedoel
Door: Antonita
Blijf op de hoogte en volg Antonita en Henk
20 Januari 2019 | Thailand, Ban Mae Khachan
Ach Dansai! We kwamen terecht bij een dame die weinig Engels sprak maar zich wel erg inspande om het ons naar de zin te maken. Het verblijf lag een beetje in de middle of nowhere maar dus heerlijk rustig. De volgende dag 80 km gefietst maar in de plaats van bestemming was het verblijf niet te vinden.
Inmiddels weten we dan wat te doen. Je spreekt een willekeurige voorbijganger aan. Die verstaat je niet maar gaat er direct een aantal anderen bij halen. Die verstaan je ook niet maar als je een plaatje hebt dan kun je duidelijk maken wat je zoekt. Er wordt wat beraadslaagd onder de aanwezigen. Soms laten we zelfs even bellen naar het verblijf en dan rijdt er iemand op een scootertje mee tot je er bent. Omdat alles in het Thais is kunnen wij ook niet altijd herkennen dat iets een hotel/resort of wat dan ook is. Zo ook in dit geval. We zijn er langs gekomen maar Google Maps stuurde ons ergens anders naartoe.
Kortom, taal is wel een ding hier. Er zijn echt weinig mensen die wat Engels spreken en de aanduidingen zijn ook maar af en toe in het Engels. Van de Thaise tekens kunnen wij dan weer helemaal niks lezen. Het is echt grappig om met elkaar te converseren want als je denkt dat je weet waar de ander het over heeft dan is dat vaak toch iets heel anders. Ook omdat je vanuit een heel andere achtergrond redeneert. Wij zijn zo gewend dat men basale dingen begrijpt. “little bit” of “money” of “how much” maar dat gaat hier dus niet op. Toch slaag je er uiteindelijk meestal wel weer in om tot elkaar te komen met plaatjes en door hevig ja of nee te schudden.
Grappig voorbeeld was nog dat Henk vroeg of er wat extra groeten in een gerecht konden. Toen het kwam keek men vragend of het zo goed was. Wij zagen héél erg weinig groenten. Na wat heen en weer gebaar bleek dat zij dachten dat er juist minder groenten in moesten.
We zien wel dat de mensen hier meer op zichzelf zijn dan vorig jaar in Sri Lanka waar iedereen contact zocht. Hier kun je ongemoeid je gang gaan. We hoorden dat dat komt omdat ze meer beïnvloed zijn door China. Dat hoorden we van een Belgisch/Nederlands stel dat we op een avond op hun tandem zagen fietsen. De volgende dag zagen we hen weer terwijl wij ergens koffie zaten te drinken. Toen hebben we een tijdje met Wim en Elisabeth staat praten. Zij gaan al jaren in januari naar het verre oosten om te fietsen en hebben dus veel ervaring. Geweldig leuk om zo even bij te praten over wat je zo al meemaakt onderweg op de fiets.
We kwamen ook nog een Oostenrijker tegen die zei dat naar het noorden fietsen onbegonnen werk is. Veel te steil overal en we waren veel te zwaar bepakt. Omdat we in het blog van vriendin Gerry hadden gelezen dat zij over een helling, waar wij naartoe onderweg waren, 2,5 uur had gedaan besloten wij ons plan wat bij te stellen. We bogen oostwaarts af naar de stad Uttaradit en namen daar de trein (om 6 uur ’s morgens) naar Lampang waarmee we aan de andere kant van een berggebied terecht kwamen. Vanaf daar koersen we nu noordelijk, richting Chiang Rai. Het blijft heuvelachtig maar te doen.
Henk heeft intussen al twee keer trubbel met zijn fiets gehad. Zijn trapas kraakte enorm dus in Uttaradit is die vervangen. Dat had ook wel wat om het lijf omdat de eerste “fietsenmaker” er met hamer en drijver op sloeg waardoor hij nog vaster kwam te zitten en de uiteindelijke reparateur hem moest verhitten om de reparatie te kunnen uitvoeren. Dat nam uren in beslag terwijl wij dus de volgende morgen vroeg met de trein mee moesten. Uiteindelijk kwam iets na 22.00 uur het verlossende telefoontje dat het gelukt was. Enkele dagen later moest de versnellingskabel weer gemaakt worden maar gelukkig kon Henk dat zelf.
We zijn boven op een berg naar een soort tempelcomplex geweest en alhoewel er meer toeristen komen (gebracht met busjes) en wij ons uiterste best hebben gedaan zijn we er niet in geslaagd om de geschiedenis hiervan te achterhalen. Ons “huisje” die nacht was echt “oude meuk” met gaten onder aan deur en….nou erg zeg maar. De volgende twee nachten hebben we dan ook gekozen voor een heel mooi nieuw verblijf achteraf, vlak bij een natuurpark. Het was heerlijk om daar te zijn.
Dat was weer een beetje onze week. Op richting Chiang Rai.
Inmiddels weten we dan wat te doen. Je spreekt een willekeurige voorbijganger aan. Die verstaat je niet maar gaat er direct een aantal anderen bij halen. Die verstaan je ook niet maar als je een plaatje hebt dan kun je duidelijk maken wat je zoekt. Er wordt wat beraadslaagd onder de aanwezigen. Soms laten we zelfs even bellen naar het verblijf en dan rijdt er iemand op een scootertje mee tot je er bent. Omdat alles in het Thais is kunnen wij ook niet altijd herkennen dat iets een hotel/resort of wat dan ook is. Zo ook in dit geval. We zijn er langs gekomen maar Google Maps stuurde ons ergens anders naartoe.
Kortom, taal is wel een ding hier. Er zijn echt weinig mensen die wat Engels spreken en de aanduidingen zijn ook maar af en toe in het Engels. Van de Thaise tekens kunnen wij dan weer helemaal niks lezen. Het is echt grappig om met elkaar te converseren want als je denkt dat je weet waar de ander het over heeft dan is dat vaak toch iets heel anders. Ook omdat je vanuit een heel andere achtergrond redeneert. Wij zijn zo gewend dat men basale dingen begrijpt. “little bit” of “money” of “how much” maar dat gaat hier dus niet op. Toch slaag je er uiteindelijk meestal wel weer in om tot elkaar te komen met plaatjes en door hevig ja of nee te schudden.
Grappig voorbeeld was nog dat Henk vroeg of er wat extra groeten in een gerecht konden. Toen het kwam keek men vragend of het zo goed was. Wij zagen héél erg weinig groenten. Na wat heen en weer gebaar bleek dat zij dachten dat er juist minder groenten in moesten.
We zien wel dat de mensen hier meer op zichzelf zijn dan vorig jaar in Sri Lanka waar iedereen contact zocht. Hier kun je ongemoeid je gang gaan. We hoorden dat dat komt omdat ze meer beïnvloed zijn door China. Dat hoorden we van een Belgisch/Nederlands stel dat we op een avond op hun tandem zagen fietsen. De volgende dag zagen we hen weer terwijl wij ergens koffie zaten te drinken. Toen hebben we een tijdje met Wim en Elisabeth staat praten. Zij gaan al jaren in januari naar het verre oosten om te fietsen en hebben dus veel ervaring. Geweldig leuk om zo even bij te praten over wat je zo al meemaakt onderweg op de fiets.
We kwamen ook nog een Oostenrijker tegen die zei dat naar het noorden fietsen onbegonnen werk is. Veel te steil overal en we waren veel te zwaar bepakt. Omdat we in het blog van vriendin Gerry hadden gelezen dat zij over een helling, waar wij naartoe onderweg waren, 2,5 uur had gedaan besloten wij ons plan wat bij te stellen. We bogen oostwaarts af naar de stad Uttaradit en namen daar de trein (om 6 uur ’s morgens) naar Lampang waarmee we aan de andere kant van een berggebied terecht kwamen. Vanaf daar koersen we nu noordelijk, richting Chiang Rai. Het blijft heuvelachtig maar te doen.
Henk heeft intussen al twee keer trubbel met zijn fiets gehad. Zijn trapas kraakte enorm dus in Uttaradit is die vervangen. Dat had ook wel wat om het lijf omdat de eerste “fietsenmaker” er met hamer en drijver op sloeg waardoor hij nog vaster kwam te zitten en de uiteindelijke reparateur hem moest verhitten om de reparatie te kunnen uitvoeren. Dat nam uren in beslag terwijl wij dus de volgende morgen vroeg met de trein mee moesten. Uiteindelijk kwam iets na 22.00 uur het verlossende telefoontje dat het gelukt was. Enkele dagen later moest de versnellingskabel weer gemaakt worden maar gelukkig kon Henk dat zelf.
We zijn boven op een berg naar een soort tempelcomplex geweest en alhoewel er meer toeristen komen (gebracht met busjes) en wij ons uiterste best hebben gedaan zijn we er niet in geslaagd om de geschiedenis hiervan te achterhalen. Ons “huisje” die nacht was echt “oude meuk” met gaten onder aan deur en….nou erg zeg maar. De volgende twee nachten hebben we dan ook gekozen voor een heel mooi nieuw verblijf achteraf, vlak bij een natuurpark. Het was heerlijk om daar te zijn.
Dat was weer een beetje onze week. Op richting Chiang Rai.
-
20 Januari 2019 - 12:03
Sjaak En Anja:
Weer een hele belevenis.....maar goed....toch gelukkig op je bestemming gekomen en antonita voorzichtig zijn he.....en niet meer vallen.....je weet nooit hoe het uitvalt.....groetjes hier uit het zeer koude plaatsje Gemert -
20 Januari 2019 - 12:43
Corinne:
Fijn te lezen reisverslag weer! Prachtige foto’s!!!
Veel fiets- en reisplezier samen. -
20 Januari 2019 - 17:28
Anita:
Wat een heerlijk verslag weer! Jullie hebben het super, zo te lezen... geniet in Chang Rai... xxx -
20 Januari 2019 - 18:10
Tzacor:
Very nice -
21 Januari 2019 - 06:21
Riek:
Iedere keer is het weer een plezier jullie verslag te lezen. Het is erg beeldend en ondanks dat ik weinig ervaring heb met reizen kan ik me toch een beeld vormen. Erg leuk. Veel plezier verder. -
21 Januari 2019 - 06:25
Gerry:
Ja het zijn pittige bergen daar. Toen ik er fietste dacht ik aan de Ventoux, hoe die zou zijn in vergelijking met de Thaise bergen. Dit later getest.... de Ventoux vond ik gemakkelijker....
Wel leuk die krommunicatie.... geeft leuke momenten met mensen maar ook irritatie denk ik. Mn als je moe bent. Avontuur!
Van Yvonne weet ik dat er in Chang Mai ergens n goede fietsenmaker zit... Mocht je nog problemen krijgen...
Succes met het vervolg!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
