Eindje wandelen
Door: Antonita
Blijf op de hoogte en volg Antonita en Henk
06 Februari 2017 | Nieuw Zeeland, Martinborough
We zijn 3 nachten in Rotorua gebleven omdat we het een leuke plek vonden. Henk vond een maatje om het bikepark mee te ontdekken en ik ging op de fiets naar Waimangu Volcanic Valley. Deze vallei ontstond door de uitbarsting van de berg Tarawera in 1886. Je hebt in deze streek heel veel geisers en borrelende modderbaden. Zie je ineens stoom uit de berm vandaan komen, blijkt er weer zo'n warme modderpoel te liggen. Het stinkt wel in de hele omgeving naar zwavel.
Vanuit Rotorua reden we naar het westen om de gloeiwormen te gaan bekijken. Die leven daar in een donkere grot en het lijkt wel een sterrenhemel die je ziet. De gids maande tot stilte om het tot je door te laten dringen maar de groep chinezen in ons bootje (deels vaar je door deze grot) hadden daar niet zoveel mee. Het was afgelopen weekend Chinees Nieuwjaar en er waren er veel die dat aangrepen voor een bezoek aan Nieuw Zeeland.
Na het bekijken van de gloeiwormen reden we verder zuidwaarts maar ook weer terug naar het oosten naar het nationaal park Tongariro. We overnachten op de camping in Whakapapa (ik verzin het niet) en dit dorp ligt op 1.100m wat vooral 's avonds wel te merken is want het koelt daar flink af.
Om 7 uur in de ochtend werden we door een bus afgehaald om te Tongariro Alpine Crossing te gaan lopen. Deze tocht naar de Red Crator is volgens het boekje 19.4km maar op de Strava app hadden wij er toch echt 21.
We hadden ontzettende mazzel met het weer. Het was een heldere dag en niet al teveel wind, ook niet te warm. Het eerste deel van de tocht, zo'n 8,5 km gaat naar boven en is dus nog behoorlijke fris. Bovenop waait het inderdaad hard en koud maar het uitzicht maakt alles goed. Na een eerste top krijg je een stuk door een heel lege vulkanisch hoogvlakte en daarna klim je nog wat verder om zo bij de Red Crator uit te komen. Net over de top krijgt het pad losse kiezels en zand en dan wordt het oppassen en schuiven. Henk mocht voor een keer zijn hakken in de grond zetten! Dat hielp.
Je komt langs twee prachtige meren en begint dan aan de afdaling naar een hut die op 6 a 7 km voor het einde ligt. Dit is een pad dat met grote zigzag steken over de berg loopt en je kunt dus al ver zien waar je overal nog moet komen. Bij de hut hebben we geluncht, het was toen net 12 uur, daar ging de korte broek en het t-shirt aan.
Je klimt van 1.100 naar 1.850 maar daalt naar 700 en dat begin je op een gegeven moment wel te merken. De daling is ook heel steil, de hut ligt nog op 1.450m dus dan moet je nog 750m naar beneden. Daar tegen begon de aanhechting in mijn linkerknie wel te protesteren. Vlakkere stukken of zelfs opnieuw stukjes klimmen, geen enkel probleem maar stijl dalen, ook op de vele trappen, dat vond ie niet fijn. Gelukkig was het laatste stuk redelijk vlak en konden we toch op een goed tempo de parkeerplaats bereiken waar we weer opgehaald werden. Grappig is dat daar dan heel veel mensen zitten uit te puffen. Is er bij de start nog veel bravoure, daar is het redelijk rustig!
Wij zijn 6,5 uur onderweg geweest maar hebben bij de hut zeker een half uur gezeten omdat we toen al wisten welke bus terug we zouden kunnen halen. Die gingen om de 1,5 uur. Wij hebben er niet veel van geleden. 'S avonds al weer naar de bar van een hotel een eindje verderop gelopen en terug. Daar een biertje gedronken, dat hadden we wel verdiend vonden we.
De volgende dag zouden we een rustdag houden maar de spierpijn viel mee dus voor we het wisten zaten we toch weer op de fiets voor een mooi tochtje! Was echt mijn parcours: klimmetjes, afdalingen over kinderkopjes of door het gras, mooie stroompjes, dichte begroeiing, smalle paadjes, niet te moeilijk, super leuk. Toch weer kleine 40km met 540 hoogtemeters.
We reden later nog over een prachtige route naar het zuiden. Veel bergen, veel vergezichten, veel koeien en schapen en de Whanganui rivier die we stroomafwaarts volgden.
In de gelijknamige stad hebben we overnacht. Het was "Waitangi" weekend. Dit is een nationale feestdag waarop gevierd wordt dat er in 1840 een overeenkomst getekend werd tussen 43 Maorie stamhoofden en de Britse gezagdrager. Het weekend wordt dan met een dag verlengd en her en der zijn festiviteiten.
Vandaag nog weer wat verder afgezakt want vrijdag vertrekken we per ferry naar het Zuider eiland. De komende dagen in de buurt van Wellington, de hoofdstad van dit mooie land!
Vanuit Rotorua reden we naar het westen om de gloeiwormen te gaan bekijken. Die leven daar in een donkere grot en het lijkt wel een sterrenhemel die je ziet. De gids maande tot stilte om het tot je door te laten dringen maar de groep chinezen in ons bootje (deels vaar je door deze grot) hadden daar niet zoveel mee. Het was afgelopen weekend Chinees Nieuwjaar en er waren er veel die dat aangrepen voor een bezoek aan Nieuw Zeeland.
Na het bekijken van de gloeiwormen reden we verder zuidwaarts maar ook weer terug naar het oosten naar het nationaal park Tongariro. We overnachten op de camping in Whakapapa (ik verzin het niet) en dit dorp ligt op 1.100m wat vooral 's avonds wel te merken is want het koelt daar flink af.
Om 7 uur in de ochtend werden we door een bus afgehaald om te Tongariro Alpine Crossing te gaan lopen. Deze tocht naar de Red Crator is volgens het boekje 19.4km maar op de Strava app hadden wij er toch echt 21.
We hadden ontzettende mazzel met het weer. Het was een heldere dag en niet al teveel wind, ook niet te warm. Het eerste deel van de tocht, zo'n 8,5 km gaat naar boven en is dus nog behoorlijke fris. Bovenop waait het inderdaad hard en koud maar het uitzicht maakt alles goed. Na een eerste top krijg je een stuk door een heel lege vulkanisch hoogvlakte en daarna klim je nog wat verder om zo bij de Red Crator uit te komen. Net over de top krijgt het pad losse kiezels en zand en dan wordt het oppassen en schuiven. Henk mocht voor een keer zijn hakken in de grond zetten! Dat hielp.
Je komt langs twee prachtige meren en begint dan aan de afdaling naar een hut die op 6 a 7 km voor het einde ligt. Dit is een pad dat met grote zigzag steken over de berg loopt en je kunt dus al ver zien waar je overal nog moet komen. Bij de hut hebben we geluncht, het was toen net 12 uur, daar ging de korte broek en het t-shirt aan.
Je klimt van 1.100 naar 1.850 maar daalt naar 700 en dat begin je op een gegeven moment wel te merken. De daling is ook heel steil, de hut ligt nog op 1.450m dus dan moet je nog 750m naar beneden. Daar tegen begon de aanhechting in mijn linkerknie wel te protesteren. Vlakkere stukken of zelfs opnieuw stukjes klimmen, geen enkel probleem maar stijl dalen, ook op de vele trappen, dat vond ie niet fijn. Gelukkig was het laatste stuk redelijk vlak en konden we toch op een goed tempo de parkeerplaats bereiken waar we weer opgehaald werden. Grappig is dat daar dan heel veel mensen zitten uit te puffen. Is er bij de start nog veel bravoure, daar is het redelijk rustig!
Wij zijn 6,5 uur onderweg geweest maar hebben bij de hut zeker een half uur gezeten omdat we toen al wisten welke bus terug we zouden kunnen halen. Die gingen om de 1,5 uur. Wij hebben er niet veel van geleden. 'S avonds al weer naar de bar van een hotel een eindje verderop gelopen en terug. Daar een biertje gedronken, dat hadden we wel verdiend vonden we.
De volgende dag zouden we een rustdag houden maar de spierpijn viel mee dus voor we het wisten zaten we toch weer op de fiets voor een mooi tochtje! Was echt mijn parcours: klimmetjes, afdalingen over kinderkopjes of door het gras, mooie stroompjes, dichte begroeiing, smalle paadjes, niet te moeilijk, super leuk. Toch weer kleine 40km met 540 hoogtemeters.
We reden later nog over een prachtige route naar het zuiden. Veel bergen, veel vergezichten, veel koeien en schapen en de Whanganui rivier die we stroomafwaarts volgden.
In de gelijknamige stad hebben we overnacht. Het was "Waitangi" weekend. Dit is een nationale feestdag waarop gevierd wordt dat er in 1840 een overeenkomst getekend werd tussen 43 Maorie stamhoofden en de Britse gezagdrager. Het weekend wordt dan met een dag verlengd en her en der zijn festiviteiten.
Vandaag nog weer wat verder afgezakt want vrijdag vertrekken we per ferry naar het Zuider eiland. De komende dagen in de buurt van Wellington, de hoofdstad van dit mooie land!
-
06 Februari 2017 - 10:07
Henry En Mjon :
Ha....Waikapapa....ik geloof het meteen. Been there (op het Chateau Tongariro nog wel), seen it. De wandeling hebben we niet gedaan, die was voor ons te heftig.
Rotorua is inderdaad een leuke stad. Wij zijn er 2 nachten geweest en hebben ons ook echt vermaakt.
We merken dat jullie volop genieten en wij zijn bofferds want wij genieten weer mee.
Maak weer mooie dingen mee, reis veilig en tot horens.
Xxx
Broertje en zusje (die schone, hihihi)
-
06 Februari 2017 - 10:14
Aniek:
Mooie verhalen weer! Hier was het eind januari Chinees nieuwjaar en hebben we in de tuin sterretjes aangestoken en wensballonnen de lucht in laten gaan. CJ is naar het neuzenbal geweest afgelopen zaterdag. -
06 Februari 2017 - 11:05
Marga En Ted:
Hoi Antonita en Henk,
Een beetje googlen op Henk, Gemert, en Australië en zie daar jullie leuke verslag op Waarbenjij.nu!!
Wij, Marga en Ted, zijn die luitjes die jullie tegenkwamen bij de Australian Open. Weten jullie nog ? Uit Terborg, in de buurt van de biketrail in Zeddam.
De Tongariro crossing hebben we ook gelopen. Vonden we prachtig!
Wij zijn net weer terug in Melbourne, na een mooie rondreis o.a via Apollo Bay, Kangaroo Island, Adelaide, Grampians N.P. We vliegen woensdagochtend naar Bali.
Wij wensen jullie veel plezier op het Zuidereiland, met mooie fietstochten, en daarna lekker relaxen op Fiji!! Als jullie nog eens in Montferland gaan fietsen, kom dan ook even ri Terborg! Zou gezellig zijn! Wij zijn benieuwd naar jullie belevenissen!
Groetjes Marga en Ted -
06 Februari 2017 - 13:06
Julia:
Och Henk en Antonita. Wat prachtig toch allemaal.
Je kunt er naderhand een boek over schrijven!
Groetjes, Julia -
07 Februari 2017 - 09:08
Jan De Jong:
Hoi, we zijn onder de indruk van de ruimte en de natuur. Kunnen jullie straks nog wel in ons land aarden?
Met de opgebouwde spiermassa's door de vele fietskilometers kan je mogelijk deze zomer aan de Tour de France meedoen.
Groetjes
J&J -
08 Februari 2017 - 04:09
Antonita :
Dank weer voor jullie leuke reacties!
Jan&José in de bossen rond Riel is gelukkig ook nog ruimte genoeg.
Marga en Ted, wat super leuk jullie reactie. Ted, nog goed op je beurs gepast? We komen graag vakantieverhalen uitwisselen in Terborg als we terug zijn. Stuur even een emailadres. Mag naar antonita@canaldigitaal.nl
Juul, we komen er graag nog een keer over vertellen bij een tas koffie of glas wijn.
Opa's en oma's van Lotte en Sanna dank ook voor jullie leuke reacties. Het overnemen zit er bijna op en wij zien er erg naar uit om die twee schatten weer in onze armen te sluiten. Carnaval zonder mij is natuurrijk net wat minder dus neem maar een skobbelaertje meer! De Suykertjes wensen wij heel veel plezier op Aruba. Groetjes aan Leonie en Pavul.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
