Ongeplande en ongewenste helikoptervlucht

Bij het verslag van vorige week heb ik een reactie gezet bij enkele commentaren. kijk dus nog even.

Ongeplande en ongewilde helikoptervlucht

Onze tocht naar het zuiden zetten we voort vanaf Martinborough waar we in hetzelfde zaakje als Marjon en Henry eerder, een kaas-scone gingen scoren. Echt super gezellig zaakje. We reden nog een rondje door het stadje en toen tussen de koeien en schapen door zuidwaarts. Omdat we ruim in de tijd zaten besloten we naar het zuidelijkste puntje van het noorder eiland te gaan. Via een mooie ruige kustweg kwamen we bij een vuurtoren die je via 250 trappen kunt beklimmen (dat hebben we maar eens een keer niet gedaan) langs de weg lagen allemaal zeerobben uit te rusten, mooi om te zien. De weg is daar verder afgesloten dus we moesten terug. 20 kilometer eerder lag Aorangi Forest Park met daarin de Putangirua Pinnacles. In ons ANWB boek stond dat dit een met rolstenen en keien bedekte sculpturenpark was waarlangs bij iedere windstoot stenen en stof naar beneden komen. Een must see voor "In de ban van de Ring" fans omdat hier een deel uit de derde episode is opgenomen (Aragorns tocht langs de Paden der doden).

Wij gingen daar een track lopen en je kon naar een uitkijkpunt via een Ridge track (dus via de rand van deze pinnacles die je met een trap kon bereiken) of via de riverbed dus langzaamaan stijgen. We kozen voor deze laatste optie en liepen door een heel brede rivierbedding waarbij we soms een stroompje moesten oversteken. Op een bepaald punt stonden er twee mannen op onze route en die waren bezig vallen te zetten voor dieren die hier niet thuishoren zoals wilde katten en possums. Daarom mochten we het pad niet vervolgen maar als de riverbed zouden blijven volgen dan zouden we het uitkijkpunt ook bereiken. Wat verbaasd vervolgden we dus de weg door de riverbed. We kwamen in het gebied waar de pinnacles stonden en hebben daar nog een heleboel foto's gemaakt want het was een bijzonder gezicht. Het zijn dus soort torens die langzaam slijten want ze bestaan uit zand en stenen maar dat is niet erg hard. Daarom zijn grote delen ook al weggesleten en alleen deze wat hardere delen blijven staan. Op enig moment splitste het pad zich en moesten we kiezen links of rechts. Er stond geen pijl maar dat was niet zo raar want we waren niet meer op een van de twee routes. Henk ging rechts kijken, ik links. Rechts was heel ruw en niet lang meer een pad te noemen. Ik vond links diverse voetstappen en dus waren daar kennelijk eerder mensen doorgegaan. Het pad was eerst nog flink breed maar werd allengs smaller en liep naar boven. Dat was ook te verwachten want we moesten naar een uitkijkpunt. Het werd ook steeds meer klauteren maar dat waren we hier inmiddels ook wel gewend. Henk verkende het pad en heeft nog een paar keer voetstappen gezien. Ik volgde maar het werd voor mij steeds lastiger om de hindernissen te nemen. Henk ging mij helpen door een stok aan te bieden en mij over rotsblokken en gevallen boomstammen heen te helpen. Langzaam daalt het gevoel in dat je die weg niet terug kunt. Het was vochtig en glad en al wat je vast hield kon zo maar loslaten. We zagen boven ons licht dus de blik bleef naar boven gericht. Toen we eindelijk op een plateautje uitkwamen werden een paar dingen duidelijk: we zaten al heel hoog, nog hoger dan het uitkijkpunt, het uitkijkpunt konden we wel zien maar was echt heel ver van ons vandaan en terug was geen optie. Wat nu??

Henk klom wat verder en riep al snel, hier kun jij absoluut niet komen dus daar blijven. Heel kort daarna begreep ik dat hij tegen een steile wand aan hing, niet meer verder naar boven kon maar ook niet meer veilig terug naar beneden, naar waar ik zat. Hij hing eigenlijk boven de richel en realiseerde zich dat een verkeerde stap zou betekenen dat hij naar beneden zou vallen. Ik kon hem nog wel zien maar zijn situatie niet goed inschatten. Wel zag ik op het uitkijkpunt mensen staan en we zijn toen direct om hulp gaan roepen. Na enige tijd begrepen zij dat het een noodkreet was en zijn ze alarm gaan slaan. Moeilijk ivm het feit dat het behoorlijk afgelegen is daar. Zij zijn al die tijd op het uitkijkpunt blijven staan en dat gaf ons een veilig gevoel. Ze riepen wel af en toe wat maar dat was nauwelijks te verstaan. Henk probeerde intussen zijn positie wat te verbeteren door wat meer voetruimte te creëren en een ander plateautje te maken om op te gaan staan maar hij durfde de stap niet te wagen, als het afbrak of hij de pas niet kon volbrengen zou dat desastreuze gevolgen hebben. Intussen vingen we op " they're coming" maar oh wat duurt dat dan lang. Op enig moment hoorden we dan toch echt helikoptergeluiden. Die bleef eerst een tijd boven ons hangen en ik hoorde Henk roepen want je weet niet waarom ze niet tot actie overgaan. Op enig moment vlogen ze naar een plek boven hem en kwam er een hulpverlener aan een touw naar beneden. Dat moest natuurlijk heel zorgvuldig want die helikopter genereert heel veel wind dus de helper gaat schommelen. Deze mocht Henk natuurlijk onder geen beding raken. Het duurde dus wel een tijdje voor ik zag dat hij naar boven werd gehesen. Ik lag inmiddels plat tegen de helling aan en hield me vast aan wat graspollen want ik kreeg enorm veel wind en daarmee ook zand en grind om de oren. De helikopter vertrok weer maar ik haalde opgelucht adem want ik wist dat het nu goed zou komen. Een kwartiertje later waren ze terug voor mij, het was een vrouw die afdaalde. Ze keek me aan en ze straalde zoveel kracht en vertrouwen uit! Je wordt gezekerd en hop daar ga je de lucht in. Ik heb toen geen moment angst gekend. Ze landen bij onze auto en daar bleek ook al een ambulance klaar te staan met twee verpleegsters die ons vooral weer warm probeerden te krijgen. Nou je bent wel heel erg blij als je elkaar dan weer in de armen kunt sluiten.

We hebben wat nagepraat met de helikopterploeg en verpleegsters maar op een gegeven moment vertrokken ze weer. We hebben toen gewacht op de mensen die op het uitkijkpunt al die tijd hebben gestaan want die moesten nog naar beneden wandelen. Die hebben we gelukkig ook kunnen bedanken en de ervaringen kunnen delen. Grappig moment was toen er een meisje naar beneden kwam gelopen en die zei "You know what I just saw?? Two people being rescued by a helicopter!" Eh Yes, that was us. Dat is toch heel gek want je denkt niet dat zoiets je ooit zal overkomen.

De uren en dagen nadat we veilig beneden waren gekomen bleek dat het voorval toch wel behoorlijk impact heeft op Henk. Die is natuurlijk heel lang in een gevaarlijke situatie geweest waarvan hij wist dat een misstap fataal kon zijn. Hij heeft er toch dik 1,5 uur gestaan. Gelukkig kregen we de dag erna een mailtje van de hulpverleners of we wilden komen koffiedrinken bij de heli standplaats in Wellington. Daar hebben we onze reddende engel Hannah Latta ook weer gesproken. Henk hugde haar en kon toen even niets uitbrengen waarop zij liefkozend zei: "Ah you, silly sausage" dat brak de spanning en we konden toen nog onze vragen stellen. Bv waarom het zo lang duurde voor ze tot actie overgingen toen ze al wel ter plekke waren (situatie goed bekijken en plan maken) en waarom ze eerst Henk terugbrengen en toen pas mij kwamen halen (gewicht in en dus beweging van de helikopter). Ze vertelden dat ze de laatste jaren al een keer of 5 mensen van deze pinnacles hebben moeten redden maar dat niemand eerder zo hoog is gekomen als Henk (schrale troost). Dat bezoek heeft ons goed gedaan. De rest zal langzaam moeten slijten.
We hadden nog de opnames die vanuit de helikopter gemaakt zijn meegekregen op een usb stick in de vorm van een helikopter en die hebben we bij onze buurman in de camper bekeken, dat was een Nederlander die 40 jaar geleden was geëmigreerd was en nog steeds om een Nederlands praatje verlegen zat. Heel gezellig.

We moesten ons nog melden bij de politie en die waren ook allervriendelijkst. We moesten onze gegevens en onze lezing geven en toen bleek dat de hele reddingsoperatie betaald wordt door de Nieuw Zeelandse overheid.
Kortom het was een ongeplande en ongewenste helikoptervlucht maar oh wat fijn dat we hem hebben kunnen maken.

De dagen daarna niet zoveel gedaan. We stonden aan de haven dicht bij het Te Papamuseum en daar is een prachtige tentoonstelling over de eerste wereldoorlog waar de Nieuw Zeelanders geholpen hebben in de strijd tegen de Turken die toen de kant van de Duitsers gekozen hadden. Prachtige grote figuren hebben ze nagemaakt. Super mooi en knap gemaakt zoals je op de foto's kunt zien.

Vrijdagmorgen zijn we overgevaren naar het Zuider Eiland en we hebben nog steeds prima weer. De laatste zelfs echt warm overdag en geen regen. Wel kouder in de avond en nacht! Gisteren nog een mooi fietstochtje gemaakt door de Marlboroughsound een landtong met overal gletsjer achtige inhammen. Komende week naar het Abel Tasman national park waar ik veel lovende dingen over gehoord heb. We zijn benieuwd en blijven genieten van alle het mooie en goede dat Nieuw Zeeland ons te bieden heeft.