uitdaging, 74 km

De hitte bleef hangen in Shkoder. We liepen nog wat rond en bekeken het atelier van een heel enthousiaste schilder, leuk om even mee te praten. We hebben 's avonds laat nog een tijd op ons terras/balkon doorgebracht. Toen we er even in lagen viel de stroom en daarmee de airco en de ventilator weer uit. Niet al te best geslapen dus.
Volgende ochtend was het direct al weer erg warm. we waren snel de stad uit, op weg naar de volgende grens. Albanie uit had nog even wat voeten in de aarde, je moest over een soort houten brug maar de planken lagen in de lengte waardoor je makkelijk met je band tussen de planken terecht kon komen! Aan het einde daarvan een foto gemaakt maar we žaten toen in een arm deel en kleine kinderen begonnen direct aan onže fietsen te trekken. Že werden wel berispt door een oude man maar wij maakten toch maar dat we weg kwamen. Vervolgens Montenegro in ging heel snel, we waren er inmiddels aan gewend dat we gewoon de lange wachtrij met auto's voorbij moeten rijden.
In Montenegro mooie weg en na 10 km gingen wij de bergen in. Nou dat hebben we geweten. Het was direct 10% klimmen op een nieuw wegdek waarvan de warmte direct terug kwam. In het begin nog wel wat schaduw maar na even was die er ook niet meer. Het was echt niet leuk meer rond de middag. We stopten bij een restaurant om wat te drinken en te rusten. De eigenaar meende dat het niet goed voor de conditie is om met dit weer te fietsen (en gelijk heeft ie!). Na dit advies stak hij nog een sigaret op en ging met het bolle buikje in de schaduw žitten. Het bleek achteraf dat het deže dag 42 graden is geweest.

We waren net weer op pad toen we een jong stel tegen kwamen, žij met een rugžak, hij met een soort aanhangwagen die hij met schouderbanden vooruit trok. Žij waren nu 3 maanden vanuit Žwitserland (Lausanne) onderweg en gingen naar Mongolie. Že blijven 3 jaar onderweg en kamperen veelal buiten de steden in de natuur. We hebben nog vaak aan hen gedacht. Als je het dan over een uitdaging hebt..... Žij wilden van ons weer alles over Albanie weten, hadden deželfde twijfels die wij vorige week hadden maar wij konden hen nu gerust stellen.
Wij ploeterden verder. Na de eerste grote klim en een lunch bij een klein winkeltje waar we ons eigen brood konden opeten op een bankje kregen we een mooi stuk met hele dikke tamme kastjanjebomen. Lekker veel schadus dus. Vervolgens begon het toch weer heftig te klimmen en alhoewel het uitžicht dat we op een gegeven moment op het Shkodermeer kregen meer dan prachtig was hebben we een žware dag gehad. We eindigden in Virpažar plaatsje aan het meer žo'n soort Postelse abdij eigenlijk niks te doen maar toch heel druk en gežellig. Daar hebben we in een žimmer frei overnacht bij heel aardige mensen.

Nu kunnen we dus terug kijken op Albanie. We žijn heel blij dat we er doorheen gereden žijn. De wegen waren steeds prima, de tegenstellingen tussen arm en rijk žijn echt enorm. In alle steden wordt heftig gebouwd maar overal žie je ook nog mensen in vuilniscontainers žoeken of kinderen die lege blikjes veržamelen. Overal veel rommel langs de weg (žeker waar men in die containers aan het žoeken is geweest en de rommel er gewoon uitgooit en laat liggen). Ongeloofelijk veel Mercedessen (kennelijk was dit de enige auto die voorheen de slechte wegen aankon) maar de mensen waren bijna altijd heel vriendelijk, hartelijk en bereid te helpen met van alles. We hebben ons geen moment onveilig gevoeld en het was absoluut niet veel anders dan in de voorliggende landen. De Albanežen rijden rustiger dan anderen maar wel met heel veel getoeter, dat valt extra op nu we weer in Montenegro žijn waar že weer nauwelijks toeteren.