Shaken....

Shaken....

Vanuit het zuidelijke Melbourne vlogen we naar het midden van Australië.Daar ligt in the middle of nowhere Ayers Rock of Uluru (spreek uit met nadruk op eerste U dus OEloeroe.

Wij landden in Alice Springs dat daar nog zo'n 500 kilometer vanaf ligt. Inchecken met die fietsen is elke keer weer een heel gedoe zeker als je al weet dat je bagage te zwaar is. Alles wat we tot dat moment niet gebruikt hadden hebben we achter gelaten in het hotel in Melbourne, daar komen we in januari weer terug. Dat scheelde al behoorlijk wat kilo's. De ene fietskoffer woog toch nog 1,5 kg te zwaar en de andere 1,2. Dus dingen eruit en in de handbagage. Mijn rugzak is een vierkant blok waar heel veel in kan. Ik bezweek er bijna onder maar liet natuurlijk niets merken, vestje erover, niks van te zien. Dus toen door naar de beveiligingscheck. Daar vonden ze dat de inbussleutels wel in de handbagage mochten maar het kleine multitooltje niet dus het tooltje moest alsnog ingecheckt worden. In mijn kleine bruine rugzak (bij velen bekend) gestopt (dat zat leeg onderin de zware zak) en die weer ingecheckt. In AliceSprings kwam dat rugzakje keurig van de band maar zonder tooltje! Dus melden, aangifte bij politie in de stad, veel gedoe op niets, maar ja. Om onszelf wat op te vrolijken een 4wd auto gehuurd. Kost wat maar dan heb je ook wat.
In de straten van Alice Springs veel rondhangende Aboriginals. Is zo ontzettend moeilijk om een goed beeld en dus een goede mening te vormen over hun problematiek.

Volgende dag richting Uluru. We namen de Namatjira drive waaraan 6 bezienswaardigheden liggen: bergkloven, ravijnen en watervallen. We hebben ze allemaal bezocht en er een kortere of langere trail gelopen. Prachtig allemaal. We kwamen zo na 120 kilometer in Glen Helen aan waar we overnachten in een bunkbed (stapelbed in kamer van 4 die we voor onszelf hadden). Omdat dit de eerste plaats is na Alice Springs moet alles over lange afstand worden aangevoerd en is alles dus duur, wel knus overigens.
De volgende dag starten we na zo'n 20km aan onze eerste onverharde weg. Dit is de Mereenie loop road. Daarvoor zou je een permit (toestemming) moeten kopen maar we kregen een briefje mee dat we dat geprobeerd hadden maar dat dat nu niet kon ivm onderhandelingen (?!??) We hadden geen idee hoe die weg zou zijn en hoeveel tijd ons die zou kosten. Dat viel erg mee, met zo'n 4wd kun je met een snelheid van zo'n 100km/u over de wasborden. We bezochten Kings Canyon en deden de korte trail die ons tegenviel, voor de lange hadden we helaas geen tijd want we moesten nog een dikke 300km, gelukkig wel weer over verharde weg. Aan het einde van de middag kwamen we aan in Yalara dat net voor de grens met het Uluru-Katja Tjuta national park ligt. Yalara is het vakantiepark voor Uluru. Heel groot maar netjes passend gemaakt voor deze omgeving. Wij zaten in de Outback Pioneer Lodge (het betaalbare stuk van het kamp) en deelden een kamer met twee meisjes, een Zuid Afrikaanse en een Nederlandse die we nauwelijks gezien hebben. Was daar super gezellig, je kon een (groot) stuk vlees kopen en dat daar zelf bakken. Er was een uitgebreide camping kitchen waar je zelf kon bakken of koken. Je kon ook gewoon diverse soorten gerechten kopen. Alles is buiten, er was 's avonds live muziek. Echt heel erg open, relaxt en goed verzorgd. Kost wel weer wat, twee biertjes voor $17,- maar ja....

'S avonds Uluru zonsondergang bekeken maar helaas te veel bewolking. Dus volgende ochtend om 5 uur op voor de zonsopgang. Was prachtig! Om 8 uur een korte rondwandeling met een gids die toelichting gaf en bv vertelde dat Uluru weliswaar in eigendom is overgedragen aan de oorspronkelijke bewoners (indeginous people wordt hier als term veel gebruikt) maar dat de overheid het nog voor 99 jaar heeft teruggeleast. De eigenaren willen niet dat de berg beklommen wordt (is voor hen een heiligdom) maar het mag nog wel. Er moet voldoende vermaak komen zodat mensen het niet meer willen beklimmen. Als minder dan 20% van de bezoekers gaat klimmen dan gaan ze er opnieuw over stemmen. Er wordt dus veel mentale druk uitgeoefend om niet te klimmen maar het mag nog wel. Mentale druk ivm gevaar, er zijn al zo'n 35 mensen verongelukt en ivm respect voor de tradities van de eigenaren.

Vervolgens zijn we doorgegaan naar De Olga's zoals ze eerder heten maar nu (weer) de naam Kata Tjuta dragen. Een serie ronde kale bergen. Prachtig. We hebben daar een trail van 7km gelopen, echt fantastisch. Wel een paar liter water gedronken. Als de temperatuur boven de 36 graden komt dan wordt de trail gesloten.
Na het eten in Yalara zijn we nog een keer naar de zonsondergang in het park wezen kijken. Nu wel prachtige beelden kunnen maken en kunnen genieten van de veranderende kleuren van de berg. Daarna terug richting Alice Springs waarbij we nog binnendoor gingen door het Owen Springs reserve. We hadden tenslotte niet voor niets een 4wd bij ons. Mooie route die toch iets spannender was dan de Mereenie. We kwamen er shaken (not stired) uit! Ook vanuit Alice nog een rondje onverhard naar tekeningen die in de rotsen gekrast zijn. Zondagavond weer alles inpakken (de fietsen waren tijdens onze trip naar Uluru in Alice achtergebleven) en weer inchecken. Nu hadden we minder gewicht in de koffers maar het was nog weer teveel (vorige keer mocht 32 kg per koffer en nu weer 30kg) niet discussiëren en overladen. Het was er helemaal niet druk dus wilden ze ook goed meedenken en helpen en kregen we twee "turkentasjes" waar we bv (fiets)schoenen en zo in konden doen tot we de koffers op 30kg hadden.
Nou gelukkig voorlopig niet meer vliegen. Dat duurt weer lekker 7 weken tot eind januari.

Na een weekje vakantie zijn we dus nu weer op reis en aan deel twee begonnen. Daarover volgende week meer!