Volle maan

We beginnen morgen al weer aan onze laatste week. De tijd vliegt. We hebben weer prachtige ritjes gemaakt. Er moet nu zelfs geklommen worden, soms verraderlijke steile stukjes.
Veelal gaan toeristen naar het buitenland om daar de bijzonderheden te bekijken. Hier lijkt het vaak dat wij de bijzonderheid zijn. Onderweg, overal waar kindjes zijn wordt gelijk wat geroepen echt, tot de kleinsten toe. Tieners willen iets van hun beperkte Engels laten horen maar moeten dan ook weer erg giechelen. En iets zegt ons dat we niet alleen worden toegelachen maar toch ook wel een beetje worden uitgelachen. Zo’n kindje op vaders arm dat het tafereeltje even aanziet en dan al gniffelend vader wat in het oor fluistert. Vast iets van “ niet omkijken papa, maar er komen hele rare witte mensen voorbij ...op een fiets...met bepakking”

Vanavond is er een groot feest te ere van de volle maan die in april extra wordt gevierd. Wij staan ergens wat achteraf te kijken. Komt er twee keer een moeder naar ons toe om haar kindje ons een handje te laten geven. We kregen ook offerfruit aangeboden en iets wat op een askruisje lijkt. Het is een religieus gebeuren maar er werd door de mannen die de offers in ontvangst namen gezellig met ons gekletst. Geeft wel een raar gevoelen. Je wilt eigenlijk als onzichtbare toeschouwer ergens in de schaduw staan maar je wordt dan als een soort bezienswaardigheid naar voren getrokken. Men is steeds super hartelijk maar het voelt soms toch wat ongemakkelijk. Henk gaat daar dan weer super relaxt mee om.

Het feest is verder prachtig, veel dames in prachtige sarongs, ik kijk mijn ogen uit met al die mooie kleurcombinaties en al die versierselen, voile en gouddraad. De mannen dragen veelal een rechte rok die ze om het middel vastknopen. Normaal komt daar een blouse of shirt over maar nu waren de mannen die bij de stoet hoorden veelal met ontbloot bovenlichaam.
Door de week zie je de mannen ook veelal in zo’n rok en als het een beetje warm wordt dan trekken ze die een stukje omhoog en gebruiken hun edele delen als klem om te voorkomen dat de rok weer naar beneden zakt......heel bijzonder!



Vandaag hebben we de hele dag in de trein gezeten, een mooie reis door de bergen. De meeste reizigers stapten uit in de plaats Ella die behoorlijk toeristisch is. Omdat wij morgen al weer terug gaan kozen wij er voor om tot het eindpunt Badulla door te reizen en hier zie je geen enkele toerist (en vallen wij des te meer op.

Onze overnachtingsplaatsen zijn zeer divers. Groter en duurder is geen garantie voor meer kwaliteit. Als er geen vrouw te zien is dan gaat het meestal niet helemaal goed :-)
Meestal, niet altijd: In Polonnaruwa sliepen we in een guesthouse. Laten we het kwalificeren als oude meuk met harde bedden. De gastheer was echter perfect! Er was een goede wifiverbinding, hij had van die muggenverjagers die je in het stopcontact moet steken, hij had een wasmachine!!!! En een lange lijn om je kleren droog te krijgen. We hadden zelfs kunnen strijken! De wake-up call om half 6 was een klop op de deur. Er was extra water, een goede tip waar te gaan eten en een ontbijt wat klaarstond zodat we het mee konden nemen zodat we die dag heel vroeg op de fiets konden zitten. Er werd weer 37 graden voorspeld en een heuvelachtig terrein lag voor ons. Kortom de man krijgt zeker voor prijs/kwaliteit verhouding een 10. Een nacht daar met ontbijt en alle extra’s kost 14,54 euro!

Het eten blijft wel een uitdaging qua pittigheid maar fried rice of fried noodles met groeten is goed te eten. Kost ook weer niks. Henk heeft intussen een briefje waar iemand in het Singalees en Tamil heeft opgeschreven dat hij geen pittig eten wil: “apeta sara kama appa” het is maar dat je het weet.
Nou we kijken nog even buiten of er nog festiviteiten zijn of dat iedereen weer huiswaarts is gekeerd. Het was toen straks enorm druk op straat maar de bussen reden er gewoon door heen (net als de toer wacht de bus op niemand).