Salta days

Woensdag 17 maart
Na een snelle trip – snack waren 3 zoute toastjes, 1 zoet toastje en een koek – kwamen we aan in Salta. Het duurde even voordat het personeel al onze bagage had teruggevonden maar een voor een kwamen de onderdelen boven water, het aanhangwagentje als laatste. Iedereen was intussen weg dus konden we niet achter de meute aan maar moesten zelf op zoek naar een taxi. Gelukkig bood iemand zich spontaan aan en zo arriveerden we een half uur later in San Lorenzo. Het regende een beetje maar dat mocht de pret niet drukken bij de hartelijke ontvangst die Alex van de B&B Casa Hernandes ons bereidde. Samen hebben we nog twee liters bier zitten wegwerken voor we naar onze prachtige kamer gingen.
In de ochtend was het droog, bewolkt maar een heerlijke temperatuur. Na een heerlijk ontbijt was het wachten op de taxi die de fietsverhuurder ons zou sturen. Dat duurde een tijd maar gaf mij de kans het eerste verhaaltje op de site te zetten. Ook konden we toen ons pakketje met Nederlandse producten overhandigen aan Alex en Rijkje dat hadden ze wel verdiend met alles wat ze al voor ons uitgezocht of geregeld hadden vooraf.
Toen ze eindelijk kwam bleek onze fietsgoeroe een jonge dame te zijn. Ze luistert naar de naam Analia (nadruk op Lia!)en ze is echt zo super lief maar ook best stoer. Ze sleutelt allerlei dingen aan en van de fiets alsof het niets is, heeft in een garage naast een aantal fietsen ook allerlei onderdelen en materiaal staan en doet haar uiterste best om je goed op weg te krijgen. Tja de fiets die ik (Antonita) ga gebruiken draagt de naam Specialized maar volgens Henk is ie zo namaak als wat. Hij zelf heeft een Zenith….. en dat heeft dan een Epics S-works thuis staan!! Terwijl wij proberen gewicht te besparen geeft Analia ons allerlei gereedschap en reservemateriaal mee, we hoeven maar te vragen en ze tovert het ergens vandaan. Zo ook hangslot waar menig gevangenis jaloers op zou zijn. Analia wilde perse dat we voor de 5 km terug naar San Lorenzo een helm zouden dragen en we moeten aan de linkerkant van de weg gaan fietsen (en dat is best eng). Ze waarschuwde ons erg voor het Argentijnse verkeer, volgens haar telt een fietsen gewoon niet. Op zondagmiddag fietsen is uit den boze want dan zijn, volgens haar, alle autobestuurders dronken. Ook mogen we de fietsen geen seconde uit het oog verliezen, kennelijk zijn ze toch nogal diefstal gevoelig. Bepaalde wegen zijn ontoegankelijk omdat er een maand geleden een aardbeving was hier die een aantal modderstromen teweeg bracht. We gaan het wel zien.
Dus gingen we ze na een late lunch eerst maar terug naar San Lorenzo brengen (verhuur garage staat in Salta) maar het was inmiddels zonnig geworden en we verbranden dus levend want we hadden er niet aan gedacht om te smeren. De eerste klim van Salta naar San Lorenzo viel dus niet mee. Brandende zon, geen fietsbroek, geen drinken …mmm de voorbereiding kan dus wat beter. Alex van de B&B bekeek de fietsen ook even en vond ze er niet slecht uit zien behalve die rare trappertjes, wie geeft nou zo een fiets mee! Dat zijn klikpedalen, Alex, die hebben we zelf meegebracht en we denken dat die meer waard zijn dan de hele fiets!
Hier is het dus siësta van half 1 tot half 5 dus gingen we na half 5 maar weer terug naar Salta met de bus om nog wat dingen te regelen. Zo moesten we ons ticket terug naar BA met een dag vervroegen. Alex had daartoe al wat pogingen ondernomen maar het was allemaal moeilijk en het zou de nodige kosten met zich brengen etc. Wij stonden echt binnen 5 minuten weer buiten met een kosteloos verplaatst ticket! Kortom we konden al snel op zoek naar campinggaz en beginnen met de verkenning van Salta. Het was druk maar erg gezellig. Volop winkeltjes en restaurantjes en nog altijd een heerlijke temperatuur. Terug met de taxi (kosten niks hier) maar dat ging even mis. We gaven aan dat we naar San Lorenzo wilden naar Casa Hernandez. De chauffeur had alleen het laatste deel opgepikt. Bleek er ergens midden in het centrum ook een straat Casa Hernandes te heten dus daar wilde de chauffeur ons afzetten. Was nog weer een hele klus om weer uit het centrum weg te komen!
Donderdag 18 maart
Na het ontbijt weer met de bus naar de stad om onze huurauto op te halen. We hadden nog steeds geen campinggaz gevonden dus dat gingen we ook weer zoeken en een nieuwe afritsbroek voor Henk want hij is gisteren uit zijn andere dunne broek gescheurd. Daarna koersten we richting het nationale park Calilegua dat zo’n 200 km van Salta ligt in noordoostelijke richting. Geluncht ergens bij een wegrestaurant waar we een soort chorizo worst deelden met twee boswachters. We ontmoeten echt allemaal heel aardige mensen. De dorpjes/stadjes waar we doorheen komen zijn vrij primitief, stoffig met weinig voorzieningen. De weg is voor het grootste deel prima, veelal echt snelweg. Soms zitten we wel wat gaten in dus het is makkelijk om een Argentijnse chauffeur te volgen.
Het was al rond 4 uur voor we bij het park kwamen. Dit ligt aan een provinciale maar onverharde weg. Je moet ongeveer 8 km rijden voor je bij het informatiepunt komt. Een parkwacht gaf ons aanwijzingen en toonde op een kaart wat we (nog) konden doen voor het donker werd. De weg tot het einde volgen (80 km) kan alleen met een 4-wheeldrive.
We kozen voor een wandeling van twee uur. Opvallend was hoe ontzettend groen en vochtig het was. Het park is een echt loofbomen bos met veel verschillende soorten begroeiing. Het park kent hoogtes tot 3000 meter en er zijn bv ook Jaguars gesignaleerd. Wij bleven natuurlijk relatief laag dus wij hebben ze niet gezien. Het was een prachtige track die we liepen met behoorlijk wat geklauter. Vervolgens terug naar Salta waar we op het gezellige plein lekker buiten aten om daarna de bus weer terug naar huis te nemen.
Vrijdag 19 maart Etappe 1 El Carril naar Talapampa 61 km
Analia stond er op dat haar chauffeur ons tot buiten Salta zou brengen. Woensdag was ze wat te laat op de afspraak dus nu wilde ze perse op tijd dingen regelen. We spraken af dat zij haar chauffeur om 9 uur zou sturen maar later mailde ze dat hij er kwart voor 9 zou zijn. In werkelijkheid was hij er al rond achten! We waren goed en wel wakker! Spullen pakken in de fietstassen en aanhangwagen en wat we de komende weken onderweg niet nodig denken te hebben terug in de koffers die we mogen laten staan bij Alex en Rijkje. Henk had wat onvolkomenheden aan de fiets ontdekt (derailleur krom) en toen Juan, die met een gewone auto kwam, daar alles in had gewrongen snapten wij wel waarom! Anyway eerst naar Analia waar we toch weer een uur of wat aan het sleutelen waren. Daarna dus met de auto naar El Carril. Rond half 12 stapten we uit, wat denk je dat we als eerste roken? Varkenslucht, ja, zo kom je nooit los van je werk! We hingen de aanhangwagen achter Henks fiets, maakte de fietstassen vast op de bagagedrager en dronken nog koffie. Nog snel een laatste boodschap, water en wat koekjes en toen konden we vertrekken. Precies op de middag dus….en heet dat het was. We werden direct ingehaald door 3 Amerikanen op de fiets die al 6 maanden onderweg waren. Ze waren gestart in Mexico! Het fietsen ging in het begin even vlot maar het klimmen en dalen in deze hitte eisten al snel zijn tol. Hoge hartslag en constant smeren. Weg was wel goed (asfalt) en verkeer viel ook erg mee, zowel qua drukte als qua rijsteil. Na 24 km gingen we lunchen en toen hadden we al wel wat geleden. Op het terras zat een groep motormannen die samen een toervakantie hielden dus veelal met grote rugzak. Ook geen pretje met deze temperaturen.
Na een vlotte lunch, soort snitzel met brood, rijst en wat sla, en een liter fles cola vervolgden wij onze trip. Maar natuurlijk niet voor dat we onszelf weer goed hadden ingesmeerd. Factor 60!! Die hebben we gekocht omdat de hoogte en de wind kennelijk zorgt dat je nog sneller verbrand en we zijn natuurlijk nog helemaal niks gewend! Antonita smeerde haar gezicht ook goed in en zag er daarna uit als een inheemse indiaan op oorlogspad. Het bleef dus echt megaheet en we deden bijna 2 uur over 24 km. Toen weer een pauze voor we het aan het laatste traject van 13 km begonnen. We hebben al een hele zwerm parkieten gezien en het blijft nog overwegend groen. Aan beide kanten van de weg zagen we, nu nog op respectabele afst6and, toch al dreigend de hoge bergen liggen. Ziet er prachtig uit maar je moet er nog niet aan denken om daar overheen te gaan. Morgen nog wat meer klimmen, vandaag was het wat op en neer maar morgen eindigen we 400 meter hoger dan we starten. De afstand is ook langer. We hebben dus ontbijt om 6 uur afgesproken! Willen graag al 55 tot 60 km doen voor de grote hitte. Daarna wordt het kennelijk heel mooi. Jullie gaan het met ons beleven.
PS we overnachten vandaag op een geitenfarm maar er staan gelukkig huisjes om heen waar wij er nu een van hebben. Ze hebben een Nederlands melkmachien (Alfa Laval) en geen Q-koorts met hun 50 geiten.
Zaterdag 20 maart
Na een nacht vol ventilatorgeruis, muggen, deet, azaron en ingewikkeld als een mummie proberen te slapen, staan we om half 6 op. Om 6 uur zitten we aan het ontbijt om om kwart over 6 te concluderen dat het nog stikke donker is! Pas om half 8 kunnen we veilig op pad, pff hadden we 1,5 uur langer kunnen slapen (en de eigenaar van de geitenfarm ook!) De temperatuur blijft hier ook ’s nachts behoorlijk hoog dus kunnen we direct in ons shirtje beginnen met fietsen.
Het was wel heerlijk fietsen zo vroeg, nauwelijks verkeer. We schoten best wel snel op maar ieder heuveltje bleef Antonita achter. Henk had al eerder het idee dat de banden niet hard waren en had al een paar keer aangeboden die wat beter op te pompen maar Antonita wilde niet al te snel al weer een stop maken. Uit eindelijk was Henk het zat en stopte gewoon. Pompte de band op en daarna gingen we in een keer een stuk sneller. Enkele km verder begon Henk al te dreigen weer lucht uit de banden te laten want hij “kon nog maar net bijhouden!”
Na kort gestopt te zijn om twee liter water te kopen bleek de achterband van Antonita’s fiets lek, zo zonde, het ging net zo lekker. Henk zag direct de gelegenheid om dan ook de buitenband te vervangen, we hadden een extra meegekregen, die beter is op de weg, dus nadat dat gebeurd was ging Antonita nog sneller vooruit. De bergen die ons gisteren al van beide zijden naderden vernauwden zich nu tot een echte kloof. Na 46 km kwamen we bij een van de prachtigste plekken in de kloof. Ze noemen het het Amfitheater en het is een door het water uitgesleten holte waar je in kunt lopen en die toren hoog is. In deze ruimte werd door enkele artiesten muziek gespeeld en de akoestiek is werkelijk fantastisch, echt een kippenvelmoment! We besloten daar te lunchen en toen we koffie maakten boden we de muziekanten ook een kopje aan wat in dank werd geaccepteerd. In de ruimte was het koel, heerlijk om even bij te komen want inmiddels was de zon weer volop aanwezig. Dat voelden we natuurlijk vooral toen we weer op pad gingen. De weg ging steeds op en neer (klimmen/dalen) maar al met al kwamen we toch steeds hoger. Cafayaté ligt op 1600 dus 400 hoger dan Salta. We genoten van de prachtige natuur en vorderden gestaag tot we na een korte pauze weer een lekke band te verwerken kregen. Dit keer de voorband van Antonita’s fiets en wat bleek (voor de fietskenners onder ons, het velglint ontbrak de dus band was aan de binnenkant op twee plekken stuk) Nou hadden we velglint nou net niet meegekregen van Analia dus na aankomst in Cafayate moesten we dat gaan zoeken. Laat velglint nu niet in het woordenboek staan! Uiteindelijk toch gevonden en mocht je in een Spaanstalig land nog ooit op zoek moeten naar velglint, dat heet poncho, het is maar dat je het weet.
Cafayate is niet groot maar behoorlijk toeristisch met name voor de Argentijnen, het is een echte wijnstad. Ook hier weer met een gezellig plein waar alle activiteit ’s avonds plaatsvindt. Heerlijke wijn gedronken! We hebben we veel last van muggenbeten dus na het douschen en de aftersun moet er weer een laag deet gemeerd worden (Yachhh stinkspul) maar anders heb je er echt veel last van.
Zondag 21 maart
We zouden om kwart voor 9 door ene Tracy opgepikt worden voor een trip naar het zuiden. Maar om 9 uur nog geen Tracy. Wij zaten keurig te wachten en probeerden ook nog een keer te bellen maar mooi niks. Om half 10 kwam ze aanrijden. Na de kennismaking wilden wij toch wel kwijt dat ze wat laat was. Ze was helemaal geschokt, ze was juist een kwartier te vroeg. Nu begonnen wij aan onszelf te twijfelen. Wij met drieën het hotel weer binnen, gelukkig kregen wij gelijk maar wat bleek. Tracy is een Engelse en ze heeft een Engelse Blackberry en in Engeland is dit weekend de tijd verzet. Daardoor is ook de tijd op haar BB aangepast en dacht ze echt dat ze te vroeg was. Ze vond het echt heel erg vervelend maar wij konden er achteraf wel om lachen. Met haar comfortabele jeep reden we eerst naar Quilmes een oorspronkelijke indianennederzetting die heel goed bewaard is gebleven. De indianen die heel lang verzet boden tegen de Spanjaarden werden uiteindelijk verslagen en verjaagd (lopend) naar een nederzetting dicht bij Buenos Aires 1600 km verderop. Nadat de Spanjaarden verslagen waren zijn ze wel terug gekomen naar deze streek maar hun oorspronkelijke stad is nu meer een soort openluchtmuseum. Mooi, overzichtelijk en interessant. Daarna reden we een prachtige bergroute naar een plaats die Tafi del Valle heet. Dit was oorspronkelijk de plek waarde stam van de Tafi indianen woonden maar nu is het een toeristisch centrum omdat et prachtig ligt en minder heet is dan de nabij gelegen stad Tucuman waardoor veel mensen vandaar hier een weekend woning hebben. De route gaat over een pas van 3042 meter. Tijdens de rit naar boven stopte Tracy wat coca bladeren in haar mond. We hadden er al veel over gelezen en wilden het ook wel proberen. Coca bladeren zijn weliswaar de basis van cocaïne maar onbewerkt hebben ze absoluut niet de werking daarvan. Het heeft zo meer de werking van coffeïne, je concentratie verhoogd, het houd je wakker en het schijnt ook te helpen om hoogteziekte te voorkomen. Je kunt het hier gewoon in de supermarkt als thee kopen maar de losse blaadjes koop je bij een tabakszaak. Je stopt de blaadjes tussen je tanden en je wang en laat het vocht zo langzaam in je mond komen. Het smaakt een beetje naar thee, absoluut niet smerig. Wij merkten er niet zo veel van maar hadden het aantal blaadjes wel wat beperkt .
In Tafi del Valle keken we wat rond en genoten er van de lunch. Daarna terug over de pas (met weer wat cocablaadjes, Antonita werd een tikje dizzy maar of dat nu van de hoogte kwam of van de coca??? Soms is de remedie erger dan de kwaal) We stopten bij een museum over de indianen uit deze streek. Een mooi, informatief en niet te groot museum. Na nog een rondje koffie en een goed gesprek over het leven in Argentinie keerden we naar Cafayate terug. Tracy heeft een boek geschreven over de vaak moeizame verhouding tussen de mannen en vrouwen hier en we zijn benieuwd om het aan het einde van het jaar, als het uitkomt, te lezen.
Zo sloten we met een goed glas wijn (vanaf vandaag ook beperken want geeft ook meer kans op hoogteziekte) deze leuke leerzame dag af. De fiets is weer voorzien van poncho en alles is weer gepakt voor een vroeg vertrek morgen. Dan staat er weer 80 km op het programma maar nu grotendeels over onverharde weg en met een stijging tot 1900 meter.