dust in the wind
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Antonita en Henk
25 Maart 2010 | Argentinië, Buenos Aires
Maandag 22 maart 2010 Cafayate – La Carmen 80 km hoogte 1940 m
Was ik van zaterdag vergeten te vermelden, van Talapampa naar Cafayate was 90 km . Cafayate ligt op 1600 meter.
Ook vanmorgen weer vroeg uit de veren. We hadden alles al gepakt en gezakt staan maar hebben nog wel even koffie gezet en gedronken (anders kan Henk de dag natuurlijk niet beginnen). We begonnen bij het tankstation want Henk wilde de banden nu goed op spanning hebben. Alleen blijken ze hier niet de eenheid bar te gebruiken en was het hem dus niet duidelijk hoe het precies werkte. Henk probeert de band te vullen maar al dat het apparaat doet is er lucht uitzuigen. Dus na 3 keer proberen stond ik met een lege band. Dus maar even iemand erbij gehaald. Moest je beide knoppen, waarmee je meer of minder eenheid (wat die is weten we nog steeds niet) aangaf, tegelijkertijd inhouden. Nou, zo konden we toch weer met op spanning gebrachte banden starten. Het was weer een heerlijke morgen, Cafayate uit was het super rustig op de weg die verder van behoorlijke kwaliteit was. Na 20 km kwamen we in het plaatsje San Carlos, een mooi oud plaatsje met een mooie kerk en plein met park. Hier zouden we echt ontbijten. We kochten daar 8 sandwiches met kaas, ham en salami. Die waren echt heerlijk. De mevrouw van het winkeltje was meteen door haar voorraad heen. We stapten weer op en reden San Carlos uit. Na een km of 6 ploef….weg weg. Althans weg asfalt, gravel en kiezel kregen we er voor terug – ze noemen dit hier rkipio - maar de ondergrond was behoorlijk hard dus na even wennen was het toch wel te doen. Natuurlijk zal het niemand verbazen dat we al snel weer een lekke band hadden en ja hoor wederom de achterband van de fiets van Antonita die een wat grotere steen even over het hoofd gezien had. Na het terugplaatsen van de band liep die vast en moest de rem weer worden bijgesteld. Al met all waren we er mooi een tijdje mee zoet. Lunch was na 44 km ergens onder een boom want plaatsjes kom je hier verder niet tegen. We hadden poeder gekocht waarmee je een soort ranja kunt maken, dat was prima als afwisseling op de 6 liter water die we vandaag verwerkt hebben. Terug op de fiets was het inmiddels weer knap heet geworden dus de factor 60 moest zijn werk weer doen. Henk fietste in zijn hemdshirt met lange mouwen en later bleek dat zijn rug door het hemd heen verbrand is. Gelukkig heeft hij een b roek met galgen. De vorm daarvan kun je nu prachtig op zijn rug terug zien
Het landschap werd steeds mooier. Eerst nog vooral wijnvelden, later bergen op afstand die weer steeds dichterbij kwamen en uiteindelijk allerlei vormen en kleuren vertoonden, echt adembenemend. Ook de manier waarop de weg zich door dit landschap slingert, soms breed, soms een smalle doorgang tussen de rotsen, prachtig. Laat de beelden maar voor zich spreken.
Fietsen op gravel is lastiger dan op asfalt, fietsen in de heuvels is lastiger dan op het vlakke. Nou, klimmen op gravel is echt een uitdaging. Je hebt weinig grip en verliest dus veel energie. Na 60 km moest er weer wat gegeten worden en het was maar goed dat we dat gedaan hadden want toen kwamen er toch een aantal steile klimmen. Het was net zo’n zeven heuvelenweg maar dan dus op gravel wat overigens ook steeds losser werd. Meer een zandbak dus. Raakte je in het verkeerde spoor dan was het gedaan, je wiel zakte dan gewoon 6 cm in het zand en dan stond je stil. Het was dus constant het beste spoor zoeken . Kreeg je een tegenligger dan was het stofhappen. Ze rijden hier allemaal met 4-wheel drives en dat wil wel over dit terrein.
Toen we na veel gezwoeg dachten dat we er bijna waren en we dus een afsluitend terrasje pikten bleken er toch nog 7 km’s op ons te wachten en dat lijkt normaal gesproken niet veel maar aan het einde van zo’n dag…..
Goed we hebben het toch gered en de plek die Tracy gisteren voor ons gereserveerd heeft is meer dan prachtig. Eerstens qua uitzicht, vervolgens qua inrichting en als laatste qua klantvriendelijkheid. Het is een oude boerderij (Finka) die omgeturnd is tot hotel en museum met super vriendelijke mensen. Onze kamer is denk ik wel 5 meter hoog en ook verder heerlijk ruim. Goed om hier een aantal uurtjes te kunnen bijkomen van de inspanningen.
dinsdag 23 maart 2010 El Carmen – Seclantas 52 km en via 2358m geëindigd op 2118m
Het ontbijt was in de ogen van een fietsende Europeaan beperkt. Brood met wat jam en honing. Dus na 15 km sloeg de eerste hongerklop al toe wat ook niet vreemd is in deze omgeving waar het continue klimmen en dalen is. Omdat dit natuurlijk fiscaal gezien ook een studiereis is stopten we bij een varkensfarm. Megastallen zijn hier nog niet te vinden. Ook zouden ze nog wel wat aanpassingen moeten doen om te voldoen aan de eisen voor 2013, van luchtwassers en groepshuisvesting was bijvoorbeeld nog geen sprake, de rooster spleetbreedte hebben we niet nagemeten. Zie de foto’s.
Het fietste verder wel lekker de eerste uren, nog altijd zand en grind maar nauwelijks auto’s, 3 in 1,5 uur. De weg is wel een uitdaging. Je bent steeds aan het zoeken naar een beter stukje, met minder wasbord golven of minder zand en je moet dan ook nog overwegen of het zoveel beter is dat het de moeite van de oversteek naar dat andere spoor waard is. Voor 4 meter betere weg 3 meter door het zand ploeteren schiet natuurlijk niet op. In de klim moet je op micro niveau ook nog de hele tijd bekijken aan welke kant je de stenen zult passeren. In de afdalingen, speciaal op de Zevenheuvelenweg-achtige wegen, zit je de hele tijd te twijfelen tussen laten gaan en zo lekker halverwege de volgende helling uitkomen maar met meer kans op een stootlek. Of in de remmen, minder kans op lek, maar dan weer helemaal naar boven klimmen.
We hielden pauze in Molinos het enige plaatsje van enige omvang dat we op de route tegenkwamen. Wij wilden graag de fietsen in het oog houden en dus werd er een tafeltje buiten gezet voor ons. Lekker flexibel hier. Heerlijke empañadas gegeten die er hier overigens overal weer anders uitzien. Papieren zitten bekijken, ergens bij Molinos moesten we een goede keuze maken qua weg want anders was het klimmen. Na 2 km wisten we dat dat niet gelukt was (we hebben die andere weg ook nergens meer gezien) maar dat betekende dus inderdaad een extra klim van 350 meter, nu wel gewoon in een keer achter elkaar. Niet echt bijzonder steil maar met dat zand en die zon viel het toch niet mee. De beloning was wel een afdaling van 6 km!
In Seclantas in een hostelleria beland, dat is meer een pension. Henk ging binnen een kamer vragen terwijl Antonita buiten in de brandende zon bij de fietsen bleef. Komt Henk terug met de mededeling dat de eigenaresse nog wel de kachel moet aan maken. Kachel???!!! Bleek te zijn voor de warmwater voorziening dus we moesten nog wel een half uurtje wachten met douchen! Toen waren we dan ook weer schoon voor de volgende uitdaging. Eten in het plaatselijke restaurantje. Bediend door een tandeloze oude meneer bestelden we iets waarvan we dachten dat het de plank nog niet zo ver zou misslaan. Het blijft wel communiceren met handen en voeten maar vooruit. We kregen iets met kip en iets met rund maar gewoon prima en lekker. We kregen zelfs een gratis borreltje uit een wat stoffige fles.
Woensdag 23 maart 2010 Seclantas – Payogasta 41,2 km hoogte Payogasta 2442m, totaal gestegen 650 meter en 430 gedaald.
Onze hostelleriahoudster stond netjes om 7 uur klaar met het ontbijt zodat wij al weer voor achten op pad waren. Het is zo ongelofelijk stil hier, alleen fluitende vogeltjes. We hoefden maar 40 km’s maar het waren niet de minste. Steeds opnieuw kort klimmen en dalen, soms zijn de klimmetjes net te lang om op de macht omhoog te komen en dan kost het extra energie. We voelden de benen wel.
Na twee uur hebben we op een muurtje voor een kerkje wat zitten drinken, we hadden uitzicht over een prachtige groene vallei met op de achtergrond als altijd de bergen. We zagen onderweg weer 3 mannen druk met het uitzoeken en in zakken doen van gedroogde paprika’s. Zo’n rood tapijt van paprika’s ziet er heel apart uit en het ruikt ook erg lekker. De ondergrond van het tweede deel van de trip was best goed wat tot gevolg heeft dat de auto’s ook hard rijden en je dus constant in het stof zit. Ook al is het ripio, het is een doorgaande weg en het stuk naar Cachi kent behoorlijk druk verkeer.
Tegen de middag kwamen we aan in Cachi, een behoorlijk stadje. We streken neer op een terras waar men geit op een soort grote BBQ buiten aan het roosteren was. Antonita nam een Locro, een oranjekleurige soort soep met gort, witte bonen, pompoen en grote brokken gaar soepvlees. Echt heerlijk.
We probeerden met behulp van de toerist info vervoer te regelen naar San Antonio de Los Conbres op 145 km van Cachi maar er ligt een pas in op 4.855m en de weg daar naartoe blijkt zo slecht te zijn dat niemand er heen wil rijden. Bussen stoppen bv bij het plaatsje La Poma dat nog zo’n 40 km van de top ligt. Vanaf de andere kant schijnt het beter te zijn maar ja daar hebben we niks aan . Dus besluiten we toch de klim over de Obispo te gaan proberen. We boeken een kamer in het 10 km verderop gelegen Payogasta dat in de goede richting ligt en brengen de rest van de middag op ons gemakje in Cachi door. We maken een nieuwe planning voor het tweede deel van onze trip en rijden op ons gemak het laatste eindje (weliswaar weer asfalt maar toch weer 200 meter hoger)
Aangekomen bij onze Hosteleria besluiten we een rustdag te nemen voor de klim naar de Obispo op 3385m. De Hosteleria is namelijk zo mooi met weer zo’n geweldig uitzicht vanuit de kamer dat we er wel een dagje extra willen genieten om de moed te verzamelen om ons eigen hoogte record te gaan verbreken.
Vandaag, donderdag dus niks te melden. Lekker ons gemak gehouden, Henk doet wat aan fietsonderhoud en antonita leest haar boek en verder genieten van de prachtige omgeving en het weer. Op 2500m dus nog altijd lekker warm. Mensen zijn ook hier weer super vriendelijk en behulpzaam.
Was ik van zaterdag vergeten te vermelden, van Talapampa naar Cafayate was 90 km . Cafayate ligt op 1600 meter.
Ook vanmorgen weer vroeg uit de veren. We hadden alles al gepakt en gezakt staan maar hebben nog wel even koffie gezet en gedronken (anders kan Henk de dag natuurlijk niet beginnen). We begonnen bij het tankstation want Henk wilde de banden nu goed op spanning hebben. Alleen blijken ze hier niet de eenheid bar te gebruiken en was het hem dus niet duidelijk hoe het precies werkte. Henk probeert de band te vullen maar al dat het apparaat doet is er lucht uitzuigen. Dus na 3 keer proberen stond ik met een lege band. Dus maar even iemand erbij gehaald. Moest je beide knoppen, waarmee je meer of minder eenheid (wat die is weten we nog steeds niet) aangaf, tegelijkertijd inhouden. Nou, zo konden we toch weer met op spanning gebrachte banden starten. Het was weer een heerlijke morgen, Cafayate uit was het super rustig op de weg die verder van behoorlijke kwaliteit was. Na 20 km kwamen we in het plaatsje San Carlos, een mooi oud plaatsje met een mooie kerk en plein met park. Hier zouden we echt ontbijten. We kochten daar 8 sandwiches met kaas, ham en salami. Die waren echt heerlijk. De mevrouw van het winkeltje was meteen door haar voorraad heen. We stapten weer op en reden San Carlos uit. Na een km of 6 ploef….weg weg. Althans weg asfalt, gravel en kiezel kregen we er voor terug – ze noemen dit hier rkipio - maar de ondergrond was behoorlijk hard dus na even wennen was het toch wel te doen. Natuurlijk zal het niemand verbazen dat we al snel weer een lekke band hadden en ja hoor wederom de achterband van de fiets van Antonita die een wat grotere steen even over het hoofd gezien had. Na het terugplaatsen van de band liep die vast en moest de rem weer worden bijgesteld. Al met all waren we er mooi een tijdje mee zoet. Lunch was na 44 km ergens onder een boom want plaatsjes kom je hier verder niet tegen. We hadden poeder gekocht waarmee je een soort ranja kunt maken, dat was prima als afwisseling op de 6 liter water die we vandaag verwerkt hebben. Terug op de fiets was het inmiddels weer knap heet geworden dus de factor 60 moest zijn werk weer doen. Henk fietste in zijn hemdshirt met lange mouwen en later bleek dat zijn rug door het hemd heen verbrand is. Gelukkig heeft hij een b roek met galgen. De vorm daarvan kun je nu prachtig op zijn rug terug zien
Het landschap werd steeds mooier. Eerst nog vooral wijnvelden, later bergen op afstand die weer steeds dichterbij kwamen en uiteindelijk allerlei vormen en kleuren vertoonden, echt adembenemend. Ook de manier waarop de weg zich door dit landschap slingert, soms breed, soms een smalle doorgang tussen de rotsen, prachtig. Laat de beelden maar voor zich spreken.
Fietsen op gravel is lastiger dan op asfalt, fietsen in de heuvels is lastiger dan op het vlakke. Nou, klimmen op gravel is echt een uitdaging. Je hebt weinig grip en verliest dus veel energie. Na 60 km moest er weer wat gegeten worden en het was maar goed dat we dat gedaan hadden want toen kwamen er toch een aantal steile klimmen. Het was net zo’n zeven heuvelenweg maar dan dus op gravel wat overigens ook steeds losser werd. Meer een zandbak dus. Raakte je in het verkeerde spoor dan was het gedaan, je wiel zakte dan gewoon 6 cm in het zand en dan stond je stil. Het was dus constant het beste spoor zoeken . Kreeg je een tegenligger dan was het stofhappen. Ze rijden hier allemaal met 4-wheel drives en dat wil wel over dit terrein.
Toen we na veel gezwoeg dachten dat we er bijna waren en we dus een afsluitend terrasje pikten bleken er toch nog 7 km’s op ons te wachten en dat lijkt normaal gesproken niet veel maar aan het einde van zo’n dag…..
Goed we hebben het toch gered en de plek die Tracy gisteren voor ons gereserveerd heeft is meer dan prachtig. Eerstens qua uitzicht, vervolgens qua inrichting en als laatste qua klantvriendelijkheid. Het is een oude boerderij (Finka) die omgeturnd is tot hotel en museum met super vriendelijke mensen. Onze kamer is denk ik wel 5 meter hoog en ook verder heerlijk ruim. Goed om hier een aantal uurtjes te kunnen bijkomen van de inspanningen.
dinsdag 23 maart 2010 El Carmen – Seclantas 52 km en via 2358m geëindigd op 2118m
Het ontbijt was in de ogen van een fietsende Europeaan beperkt. Brood met wat jam en honing. Dus na 15 km sloeg de eerste hongerklop al toe wat ook niet vreemd is in deze omgeving waar het continue klimmen en dalen is. Omdat dit natuurlijk fiscaal gezien ook een studiereis is stopten we bij een varkensfarm. Megastallen zijn hier nog niet te vinden. Ook zouden ze nog wel wat aanpassingen moeten doen om te voldoen aan de eisen voor 2013, van luchtwassers en groepshuisvesting was bijvoorbeeld nog geen sprake, de rooster spleetbreedte hebben we niet nagemeten. Zie de foto’s.
Het fietste verder wel lekker de eerste uren, nog altijd zand en grind maar nauwelijks auto’s, 3 in 1,5 uur. De weg is wel een uitdaging. Je bent steeds aan het zoeken naar een beter stukje, met minder wasbord golven of minder zand en je moet dan ook nog overwegen of het zoveel beter is dat het de moeite van de oversteek naar dat andere spoor waard is. Voor 4 meter betere weg 3 meter door het zand ploeteren schiet natuurlijk niet op. In de klim moet je op micro niveau ook nog de hele tijd bekijken aan welke kant je de stenen zult passeren. In de afdalingen, speciaal op de Zevenheuvelenweg-achtige wegen, zit je de hele tijd te twijfelen tussen laten gaan en zo lekker halverwege de volgende helling uitkomen maar met meer kans op een stootlek. Of in de remmen, minder kans op lek, maar dan weer helemaal naar boven klimmen.
We hielden pauze in Molinos het enige plaatsje van enige omvang dat we op de route tegenkwamen. Wij wilden graag de fietsen in het oog houden en dus werd er een tafeltje buiten gezet voor ons. Lekker flexibel hier. Heerlijke empañadas gegeten die er hier overigens overal weer anders uitzien. Papieren zitten bekijken, ergens bij Molinos moesten we een goede keuze maken qua weg want anders was het klimmen. Na 2 km wisten we dat dat niet gelukt was (we hebben die andere weg ook nergens meer gezien) maar dat betekende dus inderdaad een extra klim van 350 meter, nu wel gewoon in een keer achter elkaar. Niet echt bijzonder steil maar met dat zand en die zon viel het toch niet mee. De beloning was wel een afdaling van 6 km!
In Seclantas in een hostelleria beland, dat is meer een pension. Henk ging binnen een kamer vragen terwijl Antonita buiten in de brandende zon bij de fietsen bleef. Komt Henk terug met de mededeling dat de eigenaresse nog wel de kachel moet aan maken. Kachel???!!! Bleek te zijn voor de warmwater voorziening dus we moesten nog wel een half uurtje wachten met douchen! Toen waren we dan ook weer schoon voor de volgende uitdaging. Eten in het plaatselijke restaurantje. Bediend door een tandeloze oude meneer bestelden we iets waarvan we dachten dat het de plank nog niet zo ver zou misslaan. Het blijft wel communiceren met handen en voeten maar vooruit. We kregen iets met kip en iets met rund maar gewoon prima en lekker. We kregen zelfs een gratis borreltje uit een wat stoffige fles.
Woensdag 23 maart 2010 Seclantas – Payogasta 41,2 km hoogte Payogasta 2442m, totaal gestegen 650 meter en 430 gedaald.
Onze hostelleriahoudster stond netjes om 7 uur klaar met het ontbijt zodat wij al weer voor achten op pad waren. Het is zo ongelofelijk stil hier, alleen fluitende vogeltjes. We hoefden maar 40 km’s maar het waren niet de minste. Steeds opnieuw kort klimmen en dalen, soms zijn de klimmetjes net te lang om op de macht omhoog te komen en dan kost het extra energie. We voelden de benen wel.
Na twee uur hebben we op een muurtje voor een kerkje wat zitten drinken, we hadden uitzicht over een prachtige groene vallei met op de achtergrond als altijd de bergen. We zagen onderweg weer 3 mannen druk met het uitzoeken en in zakken doen van gedroogde paprika’s. Zo’n rood tapijt van paprika’s ziet er heel apart uit en het ruikt ook erg lekker. De ondergrond van het tweede deel van de trip was best goed wat tot gevolg heeft dat de auto’s ook hard rijden en je dus constant in het stof zit. Ook al is het ripio, het is een doorgaande weg en het stuk naar Cachi kent behoorlijk druk verkeer.
Tegen de middag kwamen we aan in Cachi, een behoorlijk stadje. We streken neer op een terras waar men geit op een soort grote BBQ buiten aan het roosteren was. Antonita nam een Locro, een oranjekleurige soort soep met gort, witte bonen, pompoen en grote brokken gaar soepvlees. Echt heerlijk.
We probeerden met behulp van de toerist info vervoer te regelen naar San Antonio de Los Conbres op 145 km van Cachi maar er ligt een pas in op 4.855m en de weg daar naartoe blijkt zo slecht te zijn dat niemand er heen wil rijden. Bussen stoppen bv bij het plaatsje La Poma dat nog zo’n 40 km van de top ligt. Vanaf de andere kant schijnt het beter te zijn maar ja daar hebben we niks aan . Dus besluiten we toch de klim over de Obispo te gaan proberen. We boeken een kamer in het 10 km verderop gelegen Payogasta dat in de goede richting ligt en brengen de rest van de middag op ons gemakje in Cachi door. We maken een nieuwe planning voor het tweede deel van onze trip en rijden op ons gemak het laatste eindje (weliswaar weer asfalt maar toch weer 200 meter hoger)
Aangekomen bij onze Hosteleria besluiten we een rustdag te nemen voor de klim naar de Obispo op 3385m. De Hosteleria is namelijk zo mooi met weer zo’n geweldig uitzicht vanuit de kamer dat we er wel een dagje extra willen genieten om de moed te verzamelen om ons eigen hoogte record te gaan verbreken.
Vandaag, donderdag dus niks te melden. Lekker ons gemak gehouden, Henk doet wat aan fietsonderhoud en antonita leest haar boek en verder genieten van de prachtige omgeving en het weer. Op 2500m dus nog altijd lekker warm. Mensen zijn ook hier weer super vriendelijk en behulpzaam.
-
25 Maart 2010 - 18:25
Henry En Marjon:
Wat een avontuur hebben jullie jezelf al gegeven. Die leuke verhalen en de foto's erbij..........op deze manier krijg je echt het idee dat je erbij bent. Alleen hebben wij dan die klims niet maar we puffen met jullie mee. Die gevlekte varkens zijn ook leuk........die hebt ie thuis niet.
We zien uit naar jullie volgende verhalen....blijf zo doorgaan want jullie schrijven ze fantastisch. -
25 Maart 2010 - 19:38
Alex Y Rijkje:
RESPECT,RESPECT,RESPECT!!Super om te lezen dat alles goed gaat..ja er zitten een paar kuitenbijtertjes bij niet? Ben overigens blij dat jullie overtuigd zijn :) om de route naar San Antonio de los Cobres te skippen..Laat net jullie foto´s zien aan gasten, waarop zij gelijktijdig heel enthousiast roepen "Hé die hebben wij in Cachi gezien" Leuk hé?
Blijf lekker met beide voetjes...in de pendaaltrappers en.. GENIETSE!!
Dikke besos
Alex y Rijkje
-
25 Maart 2010 - 21:47
Gerry:
Prachtige tocht! Hoe gaat het zo langzamerhand op hoogte en zuurstof. Dat is er straks nog een factor bij naast de klimmetjes. Ben benieuwd hoe hoog jullie gaan komen.
Groeten en veel fietsgenot. -
25 Maart 2010 - 22:05
ReinieR:
Wow wat een geweldige vakantie hebben jullie weer! En wat een belachelijk mooie omgeving op de foto's! Vooral die foto uit het raam met twee voetjes op de voorgrond is geweldig!
Blijf genieten van de lokale bevolking, de lokale gewoontes en het lokale eten!
Succes met het hoogterecord, de beentjes en het continue zonnebrand smeren (net als op de betere festivaldagen ;-)), moet lukken zou ik zeggen!
Grtz ReinieR
-
26 Maart 2010 - 06:36
Heidi Van Der Heijde:
Hee Henk en Antonita,
Wat beleven jullie toch weer veel.En Antonita wanneer begin jij nu eens met het schrijven van collums of gewoon een boek?? Zo leuk om te lezen, die kleine details die het maken alsof je er bijbent. Knap werk. Ik wens jullie nog heel veel plezier. Ik zal wel eens op de koffie komen als jullie weer thuis zijn. Komt er nooit van maar moet ik toch eens doen.
Heel veel groetjes van Heidi ( vanuit een zonnig Beek en donk) -
26 Maart 2010 - 08:12
Gideon:
Hoi hoi,
geweldige foto's en wat een mooi avontuur! Het klink af en toe wel als afzien moet ik zeggen; absoluut respect voor jullie bikkels!!
Veel succes met de Obispo!
Gr. Gideon -
26 Maart 2010 - 13:46
Arnoud:
Moest wel lachen om die foto van het dagelijkse ritueel. Die fietsbroek die binnenstebuiten hangt te drogen heeft zo'n mooie rode zeem.
Zag het zo voor me dat Henk hier zo mee gaat rijden. Lijkt dan precies op een baviaan met zo'n rode kont! -
26 Maart 2010 - 21:22
Petra - Belgie:
Leuk om m'n uitstap van enkele weken geleden zo nog eens opnieuw te beleven ;-) ... al deed dit watje het wel met de auto hé. Heel stoer van jullie! Het heeft inderdaad nog een andere dimensie, zo met de velo. Couragege gasten zijn jullie. Succes met het vervolg ! -
26 Maart 2010 - 21:28
Carolien En Dirk:
Indrukwekkend, die varkens en de manier waarop ze gehouden worden...daar kunnen ze in Gemert nog wat van leren. Maar zonder grappen; wat een indrukwekkend mooie tocht maken jullie. WWat een avontuur. Bedankt dat wij er op deze manier van kunnen meegenieten. Hou vol en geniet!
-
27 Maart 2010 - 08:23
Tom:
Hoi Henk en Antonita
Mooie verhalen om te lezen. De foto's maken het nog eens een stuk mooier.
Geniet er nog van groetjes
Tom -
28 Maart 2010 - 17:52
De Frannies:
Ongelofelijk die indrukwekkende foto`s en wat een genot om jullie reisverhalen te volgen. Maar ook SJAPPOO voor jullie avontuur waar je dus echt letterlijk door het stof moet.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
