Been there, done that en...hebben wij dat weer

Vrijdag 2 april, Humahuaca – Iruya 73 km 7,5 uur gefietst via 4.000 naar 2.727m

Been there done that! Wat een dag.
Met een zeer lichte bepakking vertrokken we om kwart voor 9. Terwijl het gisteren steeds heel licht klom was het vandaag toch wel wat steiler. De eerste 26 km gingen nog over asfalt maar klommen we al 400m.

Na een km of 15 werden we ingehaald door een auto die een stukje voor ons stopte Er sprongen 3 mannen uit en ja hoor ook Dicky, Claudio en Jorge waren ook op weg naar Iruya. Zoals Henk zei: “we got the legs and you got the money” dus wij met de fiets en zij met de auto. Bij de afslag naar Iruya (na 26 km dus) was het half 12 en aten we lekkere broodjes. Daarna de ripio op, het begon met een korte afdaling over extreem slecht wegdek en een korte klim waarna we het dorpje Iturbe naderden wat in een dal lag. Het duurde daarna bijna weer een half uur voor we weer op de hoogte zaten waarop we begonnen waren bij de afslag en dus nog altijd 600m klimmen.

We moesten nog een rivierbedding over en Henk liep daar al natte schoenen en kousen op Antonita trok ze uit en stak op blote voeten over. De ripio was wat beter geworden maar echt veel slechter dan we gewend waren van ons eerste rondje. Echt een ondergrond met grote brokken steen, weinig grip en continue gehobbel. Ook is er behoorlijk wat verkeer (en dus weer stof) en moet je op zo’n moment weer uit het beste spoor terug naar de rechterkant van de weg.

Na twee en een half uur klimmen door een wat saai landschap was het weer tijd voor een pauze. Toen we 10 minuten zaten kwam er een auto naar beneden. De mannen waren weer op de terugweg naar Salta van waar ze morgen weer naar BA vertrekken. Nog even een warm afscheid dus. Ze zeiden dat het nog zo’n 10 km naar de top was. Het was nog altijd warm maar de wind werd frisser. Op een gegeven moment kwamen we bij een aantal haarspeldbochten en als je de ene kant uitging was het warm en merkte je niet veel van de wind, de andere kant uit stond er een gure wind op de kop. Het gevoel dat de top naderde werd wel even getemperd toen we in de verte, hoog boven ons een bus naar beneden zagen komen. Echt een kwestie van verstand op nul en doorgaan. Op een gegeven moment zagen we een kudde Vecuna’s dat maakte wel weer wat goed. Ze zijn vrij schuw maar waren nu toch dicht bij de weg dus we konden wat foto’s maken. Kwart over 4 zagen we eindelijk het langverwachte bord dat aangaf dat we op het hoogste punt waren en wel op 4.000m! We vonden het echt super dat we dit samen bereikt hadden.

Dit record staat voorlopig wel een tijdje denken we, zowel voor ons zelf als voor de lezers van ons stukje. We horen graag wie van jullie per fiets deze grens overschrijdt.
Snel wat jasjes aangetrokken want hier had de koude wind vrij spel, enkele foto’s gemaakt en toen op weg naar beneden. Het is 21 km vanaf de top naar Iruya maar je kon niet vlot afdalen ivm het slechte wegdek. Wel was vanaf het eerste moment het landschap nu weer indrukwekkend. In het begin had je overzicht over de omgeving en ook wel het gevoel dat je aan de top zat. Je kon de weg die in vele bochten naar beneden gaat nog ver zien liggen. De bergen met kleuren waren weer terug maar ook bergen die bekleed leken met een groen fluwelen dek, bijna onecht. We kwamen nog twee bussen tegen, er loopt dus een lijndienst naar Humahuaca, en het is niet te geloven dat die hier omhoog en omlaag kunnen.

Toen we voor ons gevoel beneden waren staken we een rivierbedding over, voetjes omhoog, toch weer een kort klim (au-au) maar daarna vervolgde de weg haar loop langs steile rotswanden, en de bedding die steeds breder werd. Je kon zien dat het water hier af en toe met geweld door heen gaat. We bleven weer fors dalen, hadden nog wat oponthoud door een groepje over de weg lopende ezels maar naderden uiteindelijk toch Iruya. We moesten nog twee keer de bedding door dus toch nog een keer natte voeten en toen waren we er. Bij de brug gevraagd naar onze Hostelleria en zoals dat dan gaat moesten we nog 50 meter steil over kinderkopjes de helling op. Wel applaus van de plaatselijke jeugd toen we boven kwamen. Snel douchen en in de hostelleria eten. Het was kwart voor 8 en we bespraken wat we nog zouden gaan doen. Allerlei wilde plannen, de avond was tenslotte nog jong, passeerden de revue, en zo lagen we voor achten uiterst tevreden en gelukkig in bed uit te rusten van een zware maar succesvolle trip.

Zaterdag en zondag 3 en 4 april Iruya
Zaterdag ook nog behoorlijk uitgeslapen en na het ontbijt het stadje verkennen. Iruya ligt echt tegen de berg en de “normale”weg houdt hier op. Het volgende dorp, San Isidro, is alleen per 4-wheel drive te bereiken en daarna zijn er alleen nog looppaden naar de achterliggende huisjes. Kortom je zit hier wel een beetje aan het eind van de wereld. Op ons dooie gemak hebben we de straatjes verkend en zijn we naar de andere kant van de kloof gegaan.

Sinds kort (2009) ligt er een voetbrug die de twee delen met elkaar verbindt. Waarschijnlijk zijn ze vroeger vaak van elkaar gescheiden geweest bij regen. We klommen ook nog een heuveltje op waarvandaan je een mooi zicht hebt op het dorp. Het zicht op de kloof en de ons omringende bergen deed Henk verzuchten dat er hier toch af en toe wel echt natuurgeweld is als het regent en het water uit de bergen naar beneden komt. “Lijkt me mooi omdat een keer te zien” zei hij. Een uurtje liepen we richting San Isidro maar besloten toch om te keren, we wilden het onszelf niet te moeilijk maken (rustdag). We kochten kaartjes voor de bus voor het vertrek morgen na de middag. In de avond rustig gegeten en samen wat gekaart we hoorden toen al onweersgerommel en later begon het te regenen. Er kwam nog een Nederlands stel binnen die we kort even begroeten. Tijdens ons laatste rondje door het dorp moesten we er ook flink de pas inzetten omdat het toen opnieuw begon en later op de kamer hoorden we dat het echt een flinke bui regende. Omdat er verder hier niet veel te doen is kropen we weer relatief vroeg onder de wol.

Het werd een onrustige nacht. Henk sliep vanwege zuurstoftekort en dus onregelmatig ademen weer eens heel slecht. Vannacht om 3 uur stonden bij ons naast 3 dames het dak schoon te schrobben. Er was regelmatig muziek en nog veel gepraat en gelach. Voor de tweede keer hoorden we in de nacht harde knallen die ontzettend galmen hier in de bergen. Heeft iets met die Paasweek te maken maar ons is niet duidelijk wat.

Henk keek vanmorgen snel uit het raam om te zien of de regen nog iets had aangericht. Tijdens het fietsen, waarbij we dus al een aantal keer door de bedding moesten merkte Henk al op: “Er hoeft hier maar iets te gebeuren en je kunt er niet meer door. De situatie leek deze morgen in eerste instantie ongewijzigd. Na het ontbijt deden we weer een rondje dorp en landen even in de kerk waar een kist in de middenpad stond. We dachten even dat het een begrafenismis was maar hoorden later van anderen dat er een Jezusbeeld in lag met nagemaakte wonden. Terwijl we op ons terras even wat dronken werd en zo wat letterlijk voor onze ogen twee geiten geslacht (ook zalig Pasen).

We pakten de spullen in de tassen en gingen eens poolshoogte nemen bij de bushalte, wat bleek, er komt geen bus vandaag, de weg is onbegaanbaar! Tja en dan?? Vlak voor het dorp moet je nog 3 keer de bedding door, dus daar gingen we maar eens kijken. Bij de eerste bedding stond een Frans stel dat we eerder in onze Hostelleria zagen. Zij wilden kosten wat kost vertrekken maar reden zich direct vast.

Het Nederlandse stel dat we eerder even hadden gezien wilde met hun auto ook weg maar besloten na dit gezien te hebben te blijven. Wij zijn nog even blijven kijken en toen teruggegaan om na te denken over hoe nu verder. In tussentijd waren we nog getuige van een bijzondere processie. Een beeld werd onder een zwarte cape naar buiten gebracht en daar van die cape ontdaan waarna het een witte verschijning was. Ze trokken met dat beeld en nog zo’n 3 andere beelden al zingend rond terwijl er ook twee soorten hoorns (hele rare) bij waren die af en toe bliezen en ook werd weer een keer of 4 zo’n enorme knal de omgeving ingeblazen, oorverdovend!

Uren later gingen we met de Nederlanders (Jan en Marga) nog een keer kijken en toen bleken er in de tweede en vervolgens in en voor de derde bedding auto’s te staan. Ook de Fransman was nog niet door de derde bedding heen en een 4-wd zat helemaal vast. Een bonte verzameling mensen stond erbij om te helpen, ook oude dames die takken van struiken trokken om het slijk wat meer grip te geven. Er werd een heel stuk wand weggehakt om de auto met een vrachtauto vanaf de andere kant los te trekken. Uiteindelijk lukte dat en konden ook de andere auto’s door de strook geloodst worden. Iedere keer als er na de nodige inspanning een auto doorkomt is er applaus en gejuich. Of er in de volgende beddingen ook nog problemen zijn weten we niet, dat is voor morgen de te beantwoorden vraag.

Wij geloven echter niet dat er hier morgen al een bus kan komen. We hebben gehoord dat die wel in het volgend dorp kan komen maar of het waar is? Je hoort veel verschillende dingen en “de overheid”laat zich niet zien of horen. Voor de locals is het gewoon een van de vele keren dat het dorp geïsoleerd raakt. We waren echt ongelofelijk verrast dat de één onweersbui zo’n effect kan hebben. Nou Henk’s wens is uitgekomen en het is wel een spektakel. Maar onze plannen liggen zo wel door de war.

Maandag tweede paasdag 5 april Iruya – Humahuaca met de auto

Gisteravond met Jan en Marga uit wezen eten en toen besloten samen proberen weg te komen We bedachten al met filmtitels als “7 years in Iruya” of “Escape from Iruya”. Na een goede nachtrust treffen we Jan en Marga, de stoere hikers met hun stevige waterdichte wandelschoenen, bij ons hostel en we spraken kort de eigenaresse die gister ook de hele dag in de weer was om mensen te helpen bij de beddingen. Ze rijdt zelf een 4-wheel drive en kwam de eerste twee goed door. Het is een stoer maar lief mens dat haar Hostelleria runt voor zover wij hebben gezien zonder man. We vroegen haar of we konden vertrekken. “Oh yes” was het antwoord en op onze volgende vraag: “wanneer dan” zei ze “now ofcourse”. Dus wij dachten kat in ’t bakkie, laden de fietsen in de bak van de auto en vertrokken rond 10 uur.

Bij de eerste bedding stond echter al een rij auto’s te wachten en een shovell was bezig weer iets van een weg te maken. We begrepen toen al direct dat dit geen non-stop rit zou gaan worden. Na enige tijd was hij klaar en reed door naar de volgende oversteekplek. De auto’s begonnen te rijden en wederom gejuich toen het lukte om er door te komen. Jan stuurde de auto prima door de bedding en het water heen dus op naar de volgende. Hier hebben we zeker een uur gestaan omdat de shovel echt een nieuwe baan moest maken waarmee je tot in de bedding kon afdalen. Het stuk waarop je weer uit de bedding moest klimmen liet hij echter ongemoeid en dat was enorm modderig en zacht. De eerste auto, een nieuwe witte Opel met het plastic nog om de hoezen stopte dan ook en we hebben er eerst nog stenen in gegooid voor dat iedereen er doorheen durfde. Op naar de derde oversteek waarvan we wisten, van gister, dat het een hele ernstige was. De shovel was hier een heel stuk wand aan het weghalen om zo weer een bredere pad te maken.

Terwijl je zo staat te wachten raak je ook met andere wachtenden in gesprek. Een echte Engelsman die we al een aantal keren hadden gezien kwam voorbij en in het gesprek gaf hij aan dat hij het wel raar vond dat er in het Engels geen term is voor “smakelijk eten” terwijl bijna alle aanverwante talen dat wel hebben. Dat zei wel wat over het fatsoen van de Engelsen vond hij en om die conclusie nog wat kracht bij te zetten voegde hij er aan toe “They stick their heads in their beer” Wij moesten enorm lachen en zo’n moment van ontspanning doet wel goed.

Het begon rond half 1 net ergens op te lijken toen de shovelmachinist omkeerde en terugreed naar het dorp: lunchtijd, tja voor hen is dit niks bijzonders. Wij zijn maar in de auto gaan zitten om ook wat te eten want hij zou voor 2 uur niet terug zijn. Onze hosteldame kwam nog met een lunchpakket, fruit en water, super! Het was ook zwaar bewolkt dus fris zo hoog. Henk en ik hebben allebei alleen sandalen bij ons (buiten onze fietsschoenen) en we kregen koude voeten ook al probeerden we ze angstvallig droog te houden. We gingen steeds te voet door de bedding dus moesten dan van steen naar steen springen zoekende naar een smal stuk water om de sprong te wagen. Na onze lunch gingen Jan, Marga en Henk poolshoogte nemen bij de oversteekplek en even later kwam Jan terug met een local die had aangegeven dat hij er wel met onze auto door durfde te rijden. Met mij als enige aan boord bracht hij de auto inderdaad al slippende naar de overkant…pffff adem in gehouden!!

Omdat we niet wisten hoe het verder zou zijn hoopten we dat we de probleemstukken nu gehad hadden. Dus instappen weer en onder Marga’s zachte mantra “doorrijden, doorrijden, doorrijden” bij iedere probleemstrook konden we zo maar 3 km verder rijden. Daarna, helaas helaas ging het mis. In een modderstrook kwamen we hopeloos vast te zitten! Jan heeft werkelijk alles uit de kast getrokken (op z’n knieën in de modder, stenen onder de wielen leggend en de voorkant uitgravend” om ons vlot te krijgen terwijl Marga overal de helpende hand bood. Wat gênant zat Henk in de auto om op commando iets te proberen en Antonita stond wat doelloos langs de kant. Op sandalen ben je echt machteloos in die drap en op blote voeten is met die stenen ook geen optie. Er kwamen natuurlijk steeds meer auto’s weer aansluiten en tja omdat wij de weg versperden kwamen uiteindelijk steeds meer mensen helpen. Uiteindelijk hebben ze de voorkant op wat stenen getild waardoor hij weer grip kreeg en Henk hem er achteruit uit kon rijden weer op de vaste grond. Jan was een en al modder omdat hij vaak stond te duwen net bij een van de in de modder spinnende wielen. Daarna begon iedereen fanatiek stenen in de modder te gooien. We hadden al zoveel mogelijk het water laten weglopen naar beneden en na een kwartier verstevigen durfde de eerste 4-wd er doorheen. Gelukt, weer gejuich en applaus. Na nog een 4-wd en een auto waagde Jan zijn kans en ja hoor gelukkig nu wij ook aan de overkant. Iedereen stopt vervolgens en stapt weer uit om ook de anderen in het “konvooi” te helpen als het nodig is. Er was een rood Renaultje 12 (van voor de oorlog) en die bleef weer steken maar met z’n allen kregen we die er met een flinke duw weer uit. Daarna waren er nog zeker een stuk of 5 zwakke plekken maar die konden we nemen. Op een gegeven moment zagen we de lijnbussen staan met heel veel backpackers en locals die in de loop van de tijd dat wij vastgestaan hadden aan ons voorbij trokken. Wij bleven rustig doorrijden naar de top die in de wolken lag en daarna kwam snel de zon door en zag het er weer veel beter uit. Nog 26 km afdalen over de stenen en toen eindelijk weer asfalt.

In Humahuaca bij ons hostel samen een laatste koffie gedronken en het avontuur nog eens de revue laten passeren. Het lijkt door alle gebeurtenissen alsof we Jan en Magda al veel langer kennen. Zij gingen door naar Purmamarca en hebben nog een week of wat. Wij worden morgenvroeg door Juan de chauffeur van Analia opgehaald om teruggebracht te worden naar Salta.

Let op, we hebben nog een aantal extra foto's bij het vorige verhaal geplaatst.