Opweg naar het hoog(s)te punt

Maandag 29 maart 2010 Lozano – Purmamarca 46 km. Gestegen 1.009 gedaald 370 nu op 2.336m
Voordeel van enige klant zijn is dat je alle aandacht krijgt en zo hadden we ook vanmorgen weer een prima ontbijtje. We betaalden voor overnachting in een ruime kamer met wifi, het diner met 3 glazen wijn en ontbijt 282 pesos. Dat is € 50,-! Vinden wij niet slecht. Vandaag betalen we maar 130 pesos maar het hotel is ook nog al wat minder en natuurlijk zit daar nog geen diner bij. We aten vanmiddag een Lomito soort broodje hamburger maar dan met een snitzel en ook nog een gebakken ei. Die kostte met een koffie en een thee erbij 26 pesos en dat is dus zo’n € 5,-. Kortom als we vanavond geen al te gekke dingen meer doen dan wordt dit een goedkope dag.
Het was qua fietsen wel een zware dag. Direct vanuit Lozano zette de klim zich voort die we gister al vanuit Yala waren begonnen. Het was een stuk steiler dan wat we tot nu toe gewend waren en het was ook al weer vroeg warm boven het asfalt. Dat was toch wel het voordeel van de Ripio, daar komt niet zoveel warmte van terug. Na een 1,5 uur klimmen en dus niet veel meer dan 15 km van ons startpunt stopten we voor een pauze. We kochten wat harde broodjes en jam, terwijl we daarmee het dorp weer wilden uitfietsen kwamen we 3 oudere Argentijnen tegen op de fiets die ook de bakker zochten in dit dorpje (Volcan). Wij zochten een geschikt plekje om de broodjes op te eten met een glaasje drinken terwijl zij direct vertrokken. Een uur of wat later zagen we ze weer langs de weg terwijl ze aan het filmen waren. We stopten en raakten in gesprek. Zij komen uit BA en zijn hier voor een korte vakantie. De grapjas van het drietal vertelde dat we 7 km eerder hadden moeten opletten omdat daar de Maagd uit de bergen kwam en terwijl de anderen alleen maar wilden fietsen richting eindbestemming had hij meer interesse in die maagd. Maar ja helaas 7 km te laat. Net zoals wij willen zij morgen ook naar de Salines Grandes (de zoutvlakten) en ook wilden het liefst hun fiets meenemen om later vanaf de top van de pas, die tussen hier en daar ligt, terug naar huis te fietsen. Zij gaan proberen dat nu voor ons alle vijf te regelen. Net maakten we nog een mooie wandeling van een km of 3 door de gekleurde bergen hier en toen kwamen we ze toevallig weer tegen. De grapjas zei ook nog tegen Henk dat hij nu weer een heel andere vrouw bij zich had (schoongewassen en in iets anders dan fietskleding). Zegt Henk: “Wat dacht jij dat ik dan in dat aanhangwagentje had zitten”
Afgesproken werd dat we hen rond 10 uur die avond op het plein zullen treffen.
We zitten nu gezellig in een barretje naar de zonondergang te kijken bij een glaasje bier. Hier verkopen ze dat standaard per liter maar je krijgt er dan wel direct twee glazen bij. Henk speelt weer wat met zijn GPS. Heeft net ontdekt dat ie ook op ieder moment op iedere plek ook de luchtdruk bijhoudt……ja daar heb je wat aan. Daar zaten we op te wachten. Hij kan ook de oppervlakte berekenen van het rondje dat we net gelopen hebben….wilde we ook altijd al weten. Echt onmisbaar zo’n ding, nu nog wachten op een type dat ook koffie kan zetten dan is Henk echt helemaal gelukkig.
Dinsdag 30 maart Purmamarca – Salines grandes – Purmamarca 36 km
Gisteravond rond 8 uur besloten we een dutje te doen voor we naar het plein zouden gaan, waar we hadden afgesproken met de 3 andere fietsers. Om half 10 werd er op de deur geklopt, iemand van het hotel die ons liet weten dat de mannen gebeld hadden om door te geven dat we de volgende ochtend om 10 uur op het plein moesten zijn. Daarmee was de noodzaak om nog naar het plein te gaan verdwenen en omdat we toch wel erg lekker lagen bleven we waar we waren en maakten er zo een heeeel erg lange nacht van. ’s Morgens stonden we dan ook fris en fruitig om 10 uur op het plein. De mannen hadden twee auto’s weten te organiseren. De eerste, een Kangoo, om de 5 fietsen in te vervoeren, en een van ons om erbij te blijven en de tweede auto om de andere 4 fietsers te vervoeren. Toen alles in de auto’s zat meldde de chauffeur dat de auto met de fietsen onvoldoende benzine had en er is in dit dorp geen tankstation. Dus het duurde een tijd voor dat we uiteindelijk op weg waren. We reden direct de klim in van de Abra de Lipan. Onderweg al een eerste stop om ons te verwonderen over de hoogte en het uitzicht. Op 35 km gingen we over de top van 4.170m. Na 66 km kwamen we bij de Salinas Grandes een zoutvlakte op 3.745m waar ook nog daadwerkelijk zout wordt gewonnen en waar toerisme en dagelijks leven door elkaar lopen. De zoutvlakte ziet er heel bijzonder uit, het lijken allemaal 6 kanten met een opstaand randje. De Argentijnse mannen (Dicky (Ricardo), Claudio en Jorge) besloten dat er gefietst zou worden over deze vlakte en dus gingen wij in de slipstream mee. Wat een avontuur, in het begin fiets je heel voorzichtig want het brein beweerd dat je over sneeuw en ijs fietst (en Henk had hier zijn spikes niet bij zich!) omdat het allemaal wit is en kraakt onder je banden. Een beetje alsof je over een bevroren meer fietst. Langzamerhand krijg je wat meer vertrouwen en is het echt bijzonder om daar te fietsen, weg van de andere bezoekers, echt de vlakte op. Je ziet op de foto ook van die vakken waarin het zout weer “aangroeit”. Met de wind in de rug was het er echt zalig toeren, gewoon in t-shirt en korte broek op die hoogte! Ook was het daar weer heel erg stil! Na een uur keerden we terug bij de auto, eerst de banden schoonpoetsen met een handveger want de chauffeur wilde geen zout in de auto. Toen de helling weer op naar de top waar we de fietsen opnieuw uitlaadden. Snel warme kleren aan en daarna kon de tocht naar beneden beginnen. 35 km dalen dus. Wie durfde te beweren dat je op deze hoogte niet voldoende lucht krijgt…??? Lucht zat, je waaide zowat van je fietsje!! Nam je echter een haarspeldbocht waardoor je de wind in de rug kreeg dan voelde het heerlijk maar meestal had je de harde gure wind tegen en moest je behoorlijk bij trappen om vaart te houden en minder kou te lijden. Henk had witte vingers van de kou en Antonita oorpijn (geen watjes bij zich!) Toch af en toe gestopt om foto’s te maken want het was echt weer waanzinnig mooi en vrachtauto’s inhalen blijft toch ook een leuke sport. Rond 4 uur waren we terug in het dorp en toe aan een late lunch. Met de mannen aten we nog een lekkere soort goulash van lamsvlees waarna we afscheid namen van onze nieuwe vrienden. We hebben echt heel erg met ze gelachen. Dicky is echt de prater van het stel, hij is de grapjas. Hij zei steeds dat Henk overal de beste in was tot Henk om zijn leesbril vroeg en Dicky opmerkte: “Gelukkig, hij is niet perfect”. Antonita werd steeds geplaagd omdat zij een van de volgende stopplaatsen steeds Humahuanca noemt (spreek uit Oema-oe-anca) terwijl de N er niet in staat en het dus Oema-oe-a-ca is. Claudio is de liefste van het stel, de jongste (48) mag voor het eerst met de andere 2 mee, doet erg zijn best maar er gaat steeds wat mis, hij neemt ook geen enkel risico en zat dus met een dikke das en winterhandschoenen op de fiets tijdens de rit naar beneden. Jorge is de stille van het stel, hij bekijkt het van een afstand, wisselt blikken van verstandhouding en plaatst af en toe een rake opmerking om een van de anderen weer op zijn plaats te zetten. Goed aan elkaar gewaagd dus.
Nadat we afscheid hadden genomen hebben wij nog een tijd wat inkopen gedaan, eten voor mogen en een schattig T-shirt met 2 Vecuna’s erop bij een gezellig kletsende verkoper. Daarna op een terras gezeten om de gezellige drukte in het dorp te aanschouwen. Veel jonge mensen komen met de bus aan en struinen het dorp rond. Vanavond was er ook een groep jongleurs met kegels en ballen en vlaggen in de weer. Altijd leuk om naar te kijken. Na het diner dat wij nu ook maar eens rond negen gebruikten (door de late lunch hadden we niet eerder honger) nog een flesje rode wijn (Malbec) dat een van de beste van de streek is en daarna eens kijken of we weer kunnen slapen.
Woensdag 31 maart Purmamarca – Tilcara 25 km op 2.479m
De eerste 3 km van de rit vanmorgen gingen bergafwaarts. Purmamarca ligt aan een zijweg van weg nr 9 die we al weer een aantal dagen volgen. We moesten de tocht op de 9 voortzetten en dus die 3 km terug. Dat leek een makkelijk begin maar het waaide zo hard dat je echt bij moest trappen om vooruit te komen.
Nadat we opnieuw op de 9 reden kregen we de wind van opzij maar hij was echt krachtig en dus kwamen we met wat klimmen erbij niet erg snel vooruit. Daarnaast werden we voor het eerst allebei geconfronteerd met het gevoel van weinig zuurstof. Je moest proberen regelmatig te ademen en niks geks tussendoor te doen. Water drinken of tegen elkaar praten bracht je al snel in ademnood. Ook een gewoon rustig tempo fietsen en niet bij een heuveltje even extra aanzetten. De coca loste wel wat op maar het bleef een rare ervaring. Henk had vannacht al slecht geslapen. Hij ademt altijd al minder frequent en kreeg daardoor nu te weinig zuurstof. Het raam open zetten loste dat niet op. Verder gelukkig geen klachten, geen hoofdpijn, niet misselijk dus we gaan gewoon verder omhoog. Ook onze bestemming van vandaag ligt nog net onder de 2.500m grens.
We maakten een korte stop in het dorp Marmaira en dronken koffie in het plaatselijk café. We reden even het dorp op en neer. De quebrada (kloof) hier heeft weer prachtige kleuren. Even buiten het dorp zagen we ook weer een oude nederzetting en iets wat ons een nieuwbouwwijk lijkt. Allemaal dezelfde huisjes bij elkaar. Komisch om dat zo dicht bij elkaar te zien liggen. De cactussen staan hier ook vlak langs de weg en de bodem van de kloof is groen en kennelijk vruchtbaar want er groeit van alles, we zien mais maar ook prei en andijvie.
In Tilcara aangekomen vinden we snel ons hotel wat er weer geweldig uitziet. Het is een soort huisje dat ligt aan een heel groene tuin. Met een mooie badkamer maar ook een apart zitje met open haard. Of we die met deze temperaturen aan zullen maken…???
Na de lunch gaan we het stadje verkennen en zo horen we dat de optocht voor Pasen, de reden waarom we perse vandaag in Tilcara wilden zijn, rond 6 uur begint. Als we de straten verkennen zien we dat de mensen nog druk bezig zijn versieringen aan te brengen, bogen met bv verschillende soorten fruit, brood en kruiden, en we denken, je mag wel opschieten over een half uur is het allemaal voorbij. We zorgen dus dat we om half zes langs de route staan. We zijn niet de enigen, het is er al knap druk.
We kiezen een mooie plek in een bocht en horen op de achtergrond al vaag tromgeroffel. Wat we gelezen hebben is dat op deze dag (de woensdag voor Pasen) en een stoet met muziek uit de bergen komt die de Maagd Maria naar Tilcara brengen. We wachten rustig af en vermaken ons met de diversiteit aan mensen die aan ons voorbij trekken. Echt van alles is erbij. Hele oude mensen in klederdracht, jonge stellen met kleine kindjes, toeristen, veel backpackers enz enz. We vinden het wel bijzonder dat er nog grote hoeveelheden drinken worden gekocht. Het kan tenslotte ieder moment beginnen en we verwachten toch wel dat we rond 7 uur aan ons diner kunnen zitten.
Rond half 7 verdween de zon achter de berg en werd het fris. Wat nu….er is inmiddels 1 gezelschap voorbij gekomen met drum en panfluit maar verder is er nog weinig te zien behalve geroffel in de verte. We lopen de stoet tegemoet maar na 10 minuten zien we dat de volgende groepen bijna stilstaan dus dat schiet nog niet op en wij krijgen het toch wel erg koud in shirt en short. Dus spoeden we ons terug naar ons hotel, trekken wat warms aan en keren spoorslags terug naar de plek waar ze eerder nog zo druk waren met de versieringen. Daar komt net de groep voorbij die we eerder tegemoet waren gelopen dus we hebben niks gemist. Het gaat in het begin nog stapvoets (net een carnavalsoptocht) maar langzaam maar zeker komt er meer schot in. Wat we zien zijn groepen van 15 tot 50 mensen die een soortgelijk deuntje ten gehore brengen. Allereerst een aantal trommelaars op, zeg maar, drumband trommels, dan volgen zo’n 4 grote (maar dan ook echt grote) trommen en dan volgt een grote groep panfluiters. Er worden ook per groep 1 of 2 bekkens gesignaleerd en soms ratels. Ze hebben ook veelal behoorlijk wat bepakking bij omdat ze vanaf zondag in de bergen vertoefd hebben. Flessen fris gaan van man tot man van man tot kind en van kind tot kind. In bijna iedere groep zijn alle leeftijden vertegenwoordigd. Ook komen er mensen, met name ouderen, naar beneden die kennelijk ook daar overnacht hebben maar nu geen onderdeel uitmaken van een van de muziekgroepen. Na lange tijd zegt Henk: “nog weinig bekenden gezien” Antonita antwoordt: “meer dan 3 verwacht ik er ook niet” en ja hoor, een half uur later, in de mensenmassa ontdekken we Dicky, Jorge en Claudio! We begroeten hen als oude vrienden. Oh ja men zoent hier één keer! Dicky en Jorge gaan de maagd tegemoet en Claudio blijft bij ons. Onze verbazing blijft stijgen, de ene na de andere groep trekt aan ons voorbij. Volgens Claudio zijn er 3000 deelnemers maar rond half 10 uur is er nog steeds geen maagd en krijgen wij toch het idee dat het echt veel meer mensen zijn die aan ons voorbij trekken en ze spelen alsof ze er net mee begonnen zijn zo enthousiast! Ze zijn dan echt al uren in de weer, ook de kleintjes van een jaar of 8 met hun trommels en de mannen met hun zware drums. Onze verbazing kent geen grenzen. Om 11 uur horen we dicht bij vuurwerk geknal en daar is dan de beeltenis van De Maagd omringt door politiemensen! Net voor het beeld lopen Dicky en Jorge! Vlak bij ons wordt het beeld op een tafel geplaatst en is er een korte preek. Als de stoet verder trekt worden binnen enkele minuten alle vruchten en andere zaken uit de boog geplukt door omstanders! Wij kijken vol verbazing toe!
Het wordt rustiger, wij gaan wat eten en horen door de straten nog steeds groepen trekken die ook nog altijd dezelfde deun spelen. We lopen terug naar het kerkplein. Er staat een grote menigte maar wij kunnen zo de kerk binnen lopen. Als we de kerk weer uitkomen, waar het leeg en rustig is, blijkt de Virgin net te zijn aangekomen. Er ontstaat nu een kakofonie aan geluid. Er zijn nog verschillende groepen aan het trommelen en fluiten rond het plein. Er staat een soort klein kerkkoor buiten met een orgel en elektrische gitaar. De pastoor doet een woord en er worden wat dingen voorgelezen. Gelijktijdig worden er vanaf het dak van de kerk bloemblaadjes over het beeld uitgestrooid en worden zowel in de straat als vanaf het dak flink wat vuurwerkpijlen en klappers afgevuurd. Wij houden het voor gezien en verlaten het plein op zoek naar een kroegje om onder het genot van een fles Malbec de belevenissen van deze dag te laten bezinken. Straks thuis zullen we nog wel eens proberen meer achtergrond informatie over dit bijzondere feest te pakken te krijgen.
Donderdag 1 april 2010 Tilcara – Humahuaca 42 km hoogte 2950m
Nooit eerder hebben we zo makkelijk 500m geklommen. We hadden wind van achter en de klim was helemaal over de 42 km verdeeld. Je merkte dus nauwelijks dat het omhoog ging. Het was heerlijk wamt weer, de omgeving was wederom prachtig kortom qua fietsen echt een topdag!
We hadden vandaag ook weinig last van zuurstof tekort al merkte je het wel als je even wat meer inspanning pleegde.
We hebben er echt ons gemak over gedaan en na onze lunchpauze langs de weg ook nog 1,5 uur gestopt in Uquia, een klein plaatsje waar ze een mooi kerkje hebben maar dat was nog gesloten dus konden we niet anders dan in het plaatselijk restaurant koffie drinken…
We hadden net alles bekeken en wilden weer vertrekken toen onze nieuwe vrienden ook weer net aan gefietst kwamen. Even bijgepraat en toen wilden we gaan. Bleek het bandje van de aanhangwagen lek te staan. Zat een doorn in dus die moesten we even plakken.
Daarna verder op ons gemakkie naar Humahuaca. Nog enkele uurtjes van de zon genoten en wat voorbereidingen getroffen voor morgen, onze grote rit naar een nieuw hoogte (hoogtste) punt rond de 4000m. We laten de aanhangwagen hier en reizen zo ligt bepakt als mogelijk (daar zijn wel wat onderhandelingen voor nodig geweest, maar we zijn er uit wat er mee mag en wat er achter moet blijven. Vanavond dus op tijd naar bed zodat we morgen fit en op tijd aan onze grote uitdaging kunnen beginnen.