Te mooi om waar te zijn

Vrijdag 26 maart 2010 Payogasta – Chicoana 118 km hoogte Chicoana 1.246m
via de top van op Obispo op 3.348m bij Piedro del Molino

Even beginnen bij gisteren. Zul je altijd zien. Luierdag, beetje wandelen, beetje lezen, heerlijk in het zonnetje want de wind was wat fris. ’s Middags op ons gemakkie nog even naar Cachi met de fiets (20 km vv) even de heuvel op om de omgeving en het kerkhof te bekijken. Komen we terug en wat blijkt….kei verbrand! Vandaag uit het gewone ritueel en dus niet gesmeerd en dus….tja dat ligt niet lekker op rode en pijnlijke schouders.

Bij terugkomst bleken overigens ook 3 Landrovers bij onze Hosteleria te zijn gestrand. Een van de chauffeurs was een Argentijn die bij DSM werkt en enkele malen per jaar naar Nederland komt. Hij vertelde dat Maxima nog met regelmaat in Buenos Aires gewoon op straat gezien werd. Die mannen kwamen van Abra del Alcay en gaven aan dat de berg te bereiden is maar zij hadden er vanaf San Antonio (andere kant van de berg wel 7 uur over gedaan met de auto. Nou wij zien er met de fiets maar vanaf en proberen het nog wel met de auto. Nu de hoogste pas in Zuid Amerika zo dicht bij ligt kunnen we dat gewoon niet negeren. Het blijft ons bezig houden.

OK terug naar vandaag, de eerste grote dag en wat voor een dag. Weer een early rise en een flink ontbijt met veel zoet (schijnt goed te zijn tegen hoogteziekte) bv zoete thee. We vertrokken om kwart voor 8, even voorbij Payogasta zeiden we bye bye tegen weg nr 40 waar vanaf Cafayate hadden gereden (vanaf 4342 naar 4511 = bijna 200 km over de ripio!) Deze weg die van Zuid naar Noord Argentinië loopt is in totaal 5.200km. Misschien een andere keer!

OK wij verlieten dus de 40 en sloegen rechts af een eindeloze weg op. Echt, in tegenstelling tot de bochtige en op en neer gaande wegen van de laatste week, hadden we nu ineens een weg die vals plat en recht was. Direct maar wat cocabladeren in onze mond gepropt, ja ja, we hebben gisteren onze eigen voorraad aangeschaft. Na een uur hadden we bijna 10 km gereden maar waren wel 250 m gestegen. Het volgende uur bracht ons bijna op de 3000m en dus zouden we dan pauze houden, nog een km of wat zei Henk. Je zult het altijd zien, direct begon de weg te dalen dus reden we in 15 minuten ineens 5 km maar zakte we weer naar de 2.850 meter. We kwamen toen het nationaal park los Cardones in bij een plek die Recta Tin Tin heet. Uiteindelijk toch maar gestopt en wat gedronken bij wat je bijna een bushokje zou noemen. Toen weer door. De weg bleef nog een tijd op hetzelfde niveau en begon toen weer te klimmen. De 3.000m over vonden we toch wel een bijzonder moment.

We stonden net wat fotoos te maken van wat Vicuna’s (soort hert) worden we ineens ingehaald door een fietser die als een razende roelant dichterbij was gekomen. Bleek een gast te zijn die aan het trainen was voor de Iron Man in Afrika in April. Uurtje later zagen we hem weer op weg terug naar Cachi waar hij die morgen vandaan kwam. Zonder enige bagage…ja, zo kunnen wij het ook!

Op een gegeven moment waren ze aan de weg aan het werken en hadden we weer ripio en stof omdat die gasten gewoon in hun 4-wheel drives keihard voorbij rijden. Wel toetert en zwaait iedereen hartelijk. Er zaten op dat stuk echt gruwelijk veel sprinkhanen. Henk vroeg of ik ze probeerde te ontwijken. Ik zei “als het kan wel, maar het zijn er zoveel dat ik er echt niks aan kan doen dat ik er af en toe een plat rijd!” We reden inmiddels tussen de Puna, de hoogvlakte. Henk gaf steeds aan wanneer we weer 100m waren geklommen en toen we de 3300 hadden gehad wisten we dat het nu niet zo lang meer kon duren. Na precies 5 uur arriveerden we op Piedro del Molino, het hoogste punt op 3.348m. Echt super om dit samen te beleven en het was ook gewoon echt veel meegevallen. Weinig gemerkt van de hoogte (zal de coca wel hebben gedaan :).

We maakten foto’s en besloten zo lang mogelijk van het moment te genieten en dus lunchten we ter plekke. Er stond over de top een frisse wind maar wij vonden een lekker plekkie ietsje lager. Toen…de grote afdaling. We waren er net aan begonnen, werden we ingehaald door onze landrover vrienden. Die hadden gister na het diner nog aan de wijn gezeten met de eigenaren van onze Hosteleria en waren dus wat laat op pad. Het afdalen en het uitzicht was ZOOOO prachtig, echt, in tegenstelling tot de kant waarover we gekomen waren was het nu zo groen en de afdaling met mooie bochten. Alleen helaas ripio dus rustig aan. Ook windjacks aan omdat het fris waaide en je natuurlijk veel meer snelheid hebt. We hebben eigenlijk de rest van de middag alleen nog maar gedaald, zo’n 60 km, van 3.348 naar 1.246m. Af en toe stilgestaan om rond te kijken en de handen wat te ontspannen van het remmen. De fiets laten lopen kon pas toen we 43 km voor het einde weer op asfalt kwamen.

Het was echt een geweldige dag die we eindigden bij weer een prachtig hotel in Chicoana. Kost wat maar dan heb je ook wat. We zullen wel lekker slapen denk ik, zeker nu we vanavond ook weer een biertje “mochten”.

Zaterdag 27 maart
De nacht werd wat ruw verstoord door een telefoontje van mijn moeder dat er bij haar was ingebroken. Dit is echt supersneu en voor haar (ze is 86 en woont nog op zichzelf) iets waarvan ze heel erg overstuur was toen ze het ’s ochtends om half 9 uur ontdekte. Dus belde ze me, wat ik goed kon begrijpen, maar het was bij ons wel half 5 uur dus daarna doe je geen oog meer dicht. Het heeft niet onze dag bedorven maar ons wel de hele dag bezig gehouden en dan realiseer je je weer dat een goede buur van onschatbaar belang is en dat er mensen zijn die nog wat voor een ander over hebben en haar goed hebben helpen opvangen zoals de moeder van Marjon die even vanuit Tilburg op en neer kwam.

Wij werden weer door “de chauffeur” van Analia opgehaald in Chicoana en terug gebracht naar Salta. Daar planden we met Analia de rest van de trip in die zin dat we alle hotels boekten want het is hier komende week Semana Santa (bij ons noemde ze dat vroeger “de goei week”. Dat is dus de week voor Pasen en dan schijnt hier van alles te gebeuren wat veel toeristen trekt. Dus de kans om op de bonnefooi iets te gaan zoeken zoals we tot nu deden leek niet verstandig en om op grote hoogte in een tentje te overnachten vonden we ook geen strak plan, het is dan wellicht toch wel wat erg koud. Voordeel is dat we in het tweede deel nu de tent en toebehoren ook niet hoeven mee te nemen.

Nadat deze klus was volbracht wandelden we Salta weer in en huurden een auto waarmee we weg 51 opreden. Dit is de weg naar San Antonio de los Cobres. Die plaats die licht achter die tot nu toe door ons niet te nemen hoge berg Abra del Alcay. De eerste 25 km moesten we regelmatig door de rivierbedding rijden omdat delen van de weg zijn weggeslagen bij de laatste forse regenbuien van een aantal weken geleden.

Wij verbazen ons erover dat de rivierbeddingen hier overal enorm breed zijn en dat er dan zo´n pisstraaltje doorheen loopt maar we begrijpen dat als het hier echt regent er ineens een enorme stroom vanuit de bergen komt die de hele bedding nodig heeft. Kort maar krachtig dus. Nu moesten we met onze Opel Corsa ook een keer of 10 door stromen water die uit de bergen komen. Je hebt dan de neiging je benen op te trekken om geen natte voeten te krijgen maar gelukkig de Corsa hield het droog en Henk is natuurlijk een prima chauffeur om zo te rijden dat we niet vast kwamen te zitten. Het tweede deel van de rit was spectaculair. Prachtige landschappen die steeds weer veranderden, kleuren van de mineralen in de bergen en steeds maar hoger tot uiteindelijk de pas op 4.080m. Jongens dat is heeeeel erg hoog hoor! Dus we hebben er maar weer wat cocabladeren voor geofferd om daar zonder hoofdpijn en hartkloppingen van te genieten.

We zijn dezelfde route terug gereden en kruisten een aantal keren een spoor. Hierover rijdt de trein de la Nubes alleen vanaf april tot november. We haddden gehoord dat ie voor de toeristen nog niet in gebruikt genomen was dit seizoen. Het spoor alleen, dat hoog boven de grond ligt ziet er spectaculair uit dus we stopten om daar een foto van te maken. Wat schetst onze verbazing, komt net een treintje met 3 wagons aan! We hadden het kennelijk verdiend om die te zien.

Bij terugkomst, het regende inmiddels vrij fors, zijn we even langs Alex en Rijkje gereden om nog wat dingetjes (nieuw boek bv) op te halen uit onze koffers. Zij waren ook helemaal enthousiast, dus was gezellig om even samen koffie te drinken en de ervaringen van je af te praten. Omdat zij vol zaten (good for them) hadden wij een hotel in Salta zelf. We hebben nog even door de stad gewandeld en een wijntje gedronken, het was gelulkkig weer droog dus leuk om de zaterdagavond daar nog even te zitten.

Zondag 28 maart Salta – Lozano hoogte 1.550 (stijging van zo’n 400 meter) aantal km’s 115

Toen we vanmorgen van het hotel naar het huis van Analia liepen zagen we allerlei mensen met palmtakken lopen (niet de buxus zoals bij ons maar toch iets soortelijks) want het is vandaag palmpasen. Bij Analia hadden we in een uur bepaald wat nog wel en wat niet meer mee hoefde. Ik denk dat we nu toch 10 kg lichter rijden!

We volgden weg 9 van Salta naar de hoofdstad van de volgende provincie Jujuy (spreek uit als Goegoei). Op het eerste deel van de klim werden we continue voorbij gereden door van die truckjes met een bakje met daarin tuinstoeltjes en een tafeltje. Blijkt dat de Argentijnen wat verder op aan een stuwmeer gaan picknicken. Toen we daar eenmaal voorbij waren werd het rustiger op de weg. Na enkele uren gingen wij een pas over en wat we daarna zagen valt eigenlijk niet te beschrijven. Het leek alsof we in een tropisch regenwoud zaten. Met noemt dit hier een nevelwoud. Ons deed het erg denken aan die attractie in de Efteling waarbij je met zo’n bootje door een vochtige jungleachtige omgeving vaart met veel groen maar dan nog véééél mooier. Echt prachtig. Het was ook een heel smalle weg met weinig verkeer dus we konden er echt van genieten. Hebben ook enkele malen stilgestaan om te luisteren naar de geluiden van de vogels en krekels.

Daarna gebeurden er een paar vreemde dingen, eerst verbeterde Henk het record uitkleden naast de fiets toen er een insect onder zijn shirt verdween. Stoppen, fiets neerleggen, in bijna dezelfde beweging helm afzetten, shirt uit, hemd uit en dat echt binnen enkele tellen! Insect was zo geschrokken, niet meer gezien. Even later reden we door een dorpje en zien we vanuit een pleintje twee goeduitziende biggen van zeg een week of 10 op ons afkomen………2 BIGGEN OP ONS AFKOMEN????? Was ook niemand bij of zo, waren gewoon wat aan het spelen, net als al die loslopende honden hier. Gauw het fototoestel gepakt maar ze waren de weg al overgestoken en verdwenen achter een huisje. Het kan dus inbeelding of zonnesteek zijn geweest maar het zag er toch echt heel echt uit!

Bij Jujuy verlieten we onze rustige weg en kwamen we op een grote weg naar het noorden. Eigenlijk een domper op deze mooie dag. We hebben nog wel 20 km op die grote weg gefietst met voorbij razend verkeer en ook nog veel klimmen die op zo’n weg extra saai zijn.

Hotel was ook wat moeilijk te vinden maar nu we er zijn weer echt de moeite waard. Groot complex maar we zijn wel de enige gasten! Hebben een heerlijk diner gehad en zijn nu wel een beetje aan ons bed toe. Even dit nog posten en dan gaan we weer uitrusten van deze dag vol met indrukken.